My brother?! (Cameron Dallas)

Chapter 8

Destiny POV

We komen binnen. Het is er heel erg druk, we zijn ook al laat. Olivia en ik wurmen ons door de menigte heen en lopen rechtstreeks door naar de bar. We bestellen een drankje en lopen opnieuw door de menigte om een plekje te zoeken. Olivia en ik houden ervan om in het middelpunt te staan dus gaan we in het midden van de zaal staan en beginnen te dansen.

Ik word op mijn schouder aangetikt. Ik draai me om en Hayes staat er. "Heyyyy chickieee" roept hij vrolijk. Okè dronken dus. Ik lach, "Oh en ík mocht niet dronken worden? Look at you hayezieboy" zeg ik lachend terwijl ik in zijn zij prik. Hij lacht, "ik ben niet dronken gekkie". Nash komt aanlopen. "Hayes! Gast eindelijk heb ik je gevonden" zegt Nash bezorgd. "Kom we gaan naar huis bud, je bent pas 15, ik wil ergere dingen voorkomen" zegt hij en trekt aan Hayes zijn arm. "Ahww Nashie is bezorgd om zijn lil' bro" zeg ik met een baby stemmetje. "Ha Ha grappig hoor" zegt Nash sarcastisch. Ik steek mijn tong uit en hij loopt met Hayes richting de uitgang. Ik kijk om me heen en zie ongeveer 3 meter achter me de hele squad van Cameron enzo staan. Daar heb ik geen zin in. Ik wil Olivia meetrekken maar het was al te laat. "Heee Livie" hoor ik Matt achter me. Ik zucht. "Heeee Espinosa" zeg ik nep lachend. "Omg Matt ze weet je achternaam. You gotta bae?" Zegt Jack Johnson lachend. Matt grijnst. "Iedereen weet mijn achternaam duh. En ik heb al een bae, sorry Des maar t wordt m niet" zegt Matt schouderophalend. "Omg no way! Wie?" Vraag ik. "Dat is een geheimpje" zegt Matt. "Ahw maar Des kan heel goed geheimpjes bewaren hoor" zeg ik kinderlijk tegen hem. "Nahh ik vertel het toch niet" zegt hij. Ik haal mijn schouders op en trek Olivia mee aan haar mouw naar de andere kant van de zaal. Niet dat ik het niet leuk vond, ik bedoel met Matt kan ik het best goed vinden net als met Hayes en soms Nash, maar de rest doet altijd zo kut en daar heb ik nu gewoon geen zin in.

*^thuis^*
Ik loop vermoeid onze oprit op. Roberts auto staat er, verrassend. Ik open de deur en loop naar binnen. Ik zie Robert aan de keukentafel zitten. "Hoi Robert" zeg ik tegen hem. "Hee Des! Wat fijn je weer te zien. Hoe was je feestje?" Vraagt hij terwijl hij opkijkt van zijn krant. "Was leuk! Hoe was je zakenreis?"    "Ook goed, ik heb weer een nieuwe klant dus de zaken gaan goed!" Zegt hij met duidelijke opluchting in zijn stem. "Das mooi! Is Cameron al thuis?" Vraag ik. "Ja hij is met nog 2 vrienden boven" zegt hij. "Oh oke, nou weltrusten" zeg ik en loop naar boven. "Slaaplekker Des!" Roept hij me nog na.

Ik hoor gelach uit Camerons kamer. Ik ben benieuwd met wie hij is. Nou ja wat boeit het mij nou. Ik loop door naar mijn slaapkamerdeur en loop de kamer binnen. Ik ben zo moe dat ik gelijk in bed ga liggen. Mijn kleren en make-up boeien me nu niet zo, ik wil gewoon slapen.

Ik word wakker, ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 03:30 in de nacht is. Fijn. Ik kan nu echt niet verder slapen. Ik stap mijn bed uit en loop naar de gang. Ik probeer zo voorzichtig mogelijk te lopen zodat de vloer niet kraakt. Die echte struggle. Ik loop naar beneden de keuken in. "Des?". Ik schrik me helemaal dood. Ik draai me om en daar staat Jack Gilinsky. "Gilinsky" zeg ik zuchtend. "leuk avondje stappen?" vraagt hij. "geweldig" zeg ik ongeïnteresseerd. Ik draai me om naar het aanrecht en pak een glas. "Waarom zo kortaf?" hij komt dichter naar me toe lopen. "Gewoon... ik haat je" zeg ik. Hij komt nog dichter bij me staan en fluistert in mijn oor, "dat doe je niet". Ik krijg er rillingen van. "Wel waar". "Bewijs het" zegt hij. "Hoe?"   "Draai je om"   "Nee"     "Hoezo? Ben je bang dat je me niet kan weerstaan?". Ik weet gewoon dat hij grijnst. "Tuurlijk niet, ik kan jou makkelijk weerstaan" zeg ik zelfvertrouwd. "Draai je om dan" zegt hij. Hij irriteert me nu echt heel erg. Het is fácking 3 uur in de nacht en hij gaat spelletjes lopen spelen?! Ik draai me boos om. "Jack hou je bek eens! Ik wil gewoon een glaasje water drinken en jij moet weer je domme spelletjes spelen! Ik snap je gewoon niet, eerst doe je lief en ben je aardig en dan ben je echt een klootzak! Wat wil je nou?! Laat me gewoon even met rust" roep ik gefrustreerd uit. De tranen staan in mijn ogen, het is allemaal gewoon te veel. Ik heb het de hele tijd voor me gehouden maar het komt er gewoon uit nu. Er rolt een traan over mijn wang. Hij staat nog steeds dichtbij me. Hij legt zijn hand op mijn wang en veegt de traan met zijn duim weg. "Niet huilen..." zegt hij zacht. Ik kijk op in zijn ogen, hij in de mijne. Mijn lip begint te trillen maar voordat ik iets kan zeggen of kan huilen voel ik zijn warme lippen op de mijne. Hij legt zijn handen op mijn wangen. Ik schrik eerst, maar ontspan daarna. Dit voelt zò goed. Voordat ik me heb beseft wat er nou precies is gebeurd is het alweer voorbij. Zijn hand ligt nog steeds op mijn wang en ik open mijn ogen. Ik kijk naar hem. We blijven elkaar aanstaren. Zijn ogen twinkelen in het donker. Ik weet gewoon niet wat ik van deze jongen moet vinden. Eerst zijn we vrienden, dan vijanden. 1 ding weet ik zeker, deze jongen maakt me gek.