My brother?! (Cameron Dallas)

Chapter 1

Destiny POV

"Passagiers voor vlucht KL34 naar Amerika, Californië kunnen nu boarden" Ik zucht en loop met mijn rugtas naar gate 7, waar ik aan board van het vliegtuig kan. Het is een klein vliegtuig en daardoor zijn er ook niet veel mensen. Ik loop door de lange slurf en als ik binnen in het vliegtuig sta zoek ik mijn plek en ga zitten. Niet veel later komt er een dikke, bezwete man naast me zitten. Fijn, dat heb ik weer. Ik zucht, ik wil helemaal niet naar Amerika.

Flashback

" Schat, ik moet met je praten" zegt mijn moeder. "Wat is er mam?" vraag ik. "Je weet dat ik drankproblemen heb" ik knik. "Ik heb besloten om naar een kliniek te gaan. Ik kan niet langer voor je zorgen. Het spijt me zo verschrikkelijk wat ik je allemaal heb aangedaan." Ze krijgt tranen in haar ogen. " Jij verdient niet een moeder als ik" Er glijd een traan over haar wang. Ze zucht en vervolgd haar verhaal. "Ik stel voor dat je een tijdje naar je vader gaat". Bij de naam 'vader' borrelt een misselijkmakend gevoel in mijn maag. "PAPA? BEN JE GEK IK GA NIET NAAR DIE KLOOTZAK!" schreeuw ik naar haar. "Het spijt me lieverd, maar er is geen andere optie".

En nu zit ik fijn hier. In het vliegtuig, naar een man die ik de eerste 4 jaar van mijn leven heb gezien en daarna nooit meer. Eigenlijk ga ik naar een totaal vreemde man. Ik vind het maar niks. Natuurlijk heb ik enorm veel moeten achterlaten. Mijn school, familie en het allerbelangrijkste, mijn vrienden. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn allerbeste vriendin, Nat, oftewel Natalie. We kenden elkaar al sinds de kleuterschool en zijn al die tijd beste vriendinnen gebleven. Het afscheid was erg moeilijk. Ik ga haar heel erg missen.

De vlucht duurt echt lang, en de geur van de bezwete man naast mij word er ook niet beter op. Die gast moet echt ff douchen of op z'n minst

"Iedereen, gordels om we gaan landen"

Yes! Eindelijk weg uit dit kut vliegtuig.

Nadat ik eindelijk mijn koffer kreeg ben ik gelijk naar buiten gegaan om een taxi te pakken. Het is hier in Californië 12 uur s'middags. Ik heb een enorme jetlag. In Nederland zou het nu al avond zijn. Ik heb een berichtje van Nat.

Heyyy Gurllll <3 Ben je al in Cali? xxx

Ik glimlach maar toch ontstaan er tranen in mijn ogen. Ik mis haar nu al zo erg. Ik ga het echt niet vol houden zonder Nat. Ik schrijf haar terug.

Heyy NattiePattatiee <3 :p ja ben hier, zit nu in de taxi op weg naar *huis* of hoe je het ook wilt noemen. Mis je xxx

"We zijn er, dat is dan $15" zegt de chauffeur. Ik geef hem het geld en stap uit. Ik kijk tegen een HUGEEE huis aan. Dit had ik niet verwacht. Ik slik en bel aan. Na een paar minuten doet een lange man de deur open. "Destiny! Ik ben zo blij dat je er bent" Zegt de man en hij geeft me een knuffel. Ik weet niet waarom deze man me uberhaupt nog durft te knuffelen nadat hij mij en mama zomaar heeft achtergelaten! "Dus ehmm... Wat is uw naam?" vraag ik aan hem. "Oh sorry, ik ben Robert maar zeg maar gewoon pap hoor" zegt hij. " Ik hou het liever op Robert" zeg ik zonder hem aan te kijken. "Oh... oke dat is ook goed hoor" zegt hij teleurstellend. "Maar kom binnen dan laat ik je het huis zien" Ik stap naar binnen met mijn koffer en hang mijn jas op. "CAMERON KOM NAAR BENEDEN!" schreeuwt Robert naar boven. "Wie is Cameron?"