Ελπιδα

Το εισιτήριο για τον παράδεισο

Ο ελεγκτής εμφανίστηκε στην πόρτα του βαγονιού που καθόταν. Εκείνη δεν τον είδε. Είχε γυρισμένη την πλάτη της και είχε κολλημενη τη μύτη της στο τζαμι έτσι ώστε να μπορεί να απολαμβάνει, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα πιο πολύ, το τοπιο που ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια της. Είχαν μόλις περάσει τον τελευταίο σταθμό. Σε λίγες ώρες θα έφταναν στον προορισμό τους, τον παράδεισο. Ήταν το πρώτο της ταξίδι και το τελευταίο.

Ο ελεγκτής την πλησίασε.
- Το εισιτήριο σου μικρή .
Εκείνη τον κοίταξε απορημένη.
- Χρειάζεται εισιτήριο για τον παράδεισο? Τον ρώτησε.
Ήταν η σειρά του να απορησει.
- Μα καλά, δεν το ξέρεις? Για όλα χρειάζεσαι εισιτήριο. Για να οδηγήσεις, για να περπατήσεις στον δρόμο, για να πάρεις λεωφορείο, τρενο και ταξί, για να χτησεις σπίτι, για να παίξεις στον δρόμο με τις κούκλες σου! Ακομα και για να πας στον παράδεισο.  Που ζούσες μικρή?
- Στο σπίτι μου. Δεν τα ήξερα όλα αυτά γιατί ζούσα στο σπίτι μου, στην εξοχή. Όχι δεν έχω βγει ποτέ έξω, δεν έχω μπει ποτέ σε αυτοκίνητο, λεωφορείο, ταξί και τρένο, εκτός από αυτό εδώ. Δεν έχω περπατήσει ποτέ στον δρόμο και δεν έχω παίξει ποτέ με τις κούκλες μου έξω. Οι γονείς μου φοβόντουσαν να μου δείξουν τον κόσμο. Με είχαν εκπαιδεύσει για να ζήσω σε έναν τέλειο κόσμο και δεν θα τα κατάφερνα να επιβιώσω σ' αυτόν εδώ. Γι' αυτό δεν επιβιωσα! Και να 'μαι τωρα στον δρόμο προς τον παράδεισο.
- Λοιπόν?
- Τι λοιπόν?
- Εισιτήριο έχεις?
- Όχι
- Μα τότε θα αναγκαστώ να σε πετάξω έξω.
- Λοιπόν?
- Τι λοιπόν μικρή, δεν κατάλαβες τι σου 'πα? Θα αναγκαστώ να...
- Εσύ έχεις?
Ο ελεγκτής πάλι απόρησε.
- Τι να έχω?
- Μα εισιτηριο φυσικά!
- Όχι. Τι να το κάνω εγώ το εισιτήριο? Εγώ θα κατέβω...
- Ναι αλλά τώρα είσαι πάνω!
- Δεν θα ανοίξουμε κουβέντα μικρή. Τελευταία φορά. Εισιτήριο έχεις?
- Άρα κάποιος πρέπει να σε πετάξει έξω.
Εξακολούθησε η μικρή.
- Άκου μικρή, εγώ εκτελώ εντολές. Η δουλειά μου είναι αυτή.
- Από ποιόν παίρνεις εντολές?
Συνέχισε ακάθεκτη η μικρή.
- .... Δεν ξέρω.
Ειπε τελικα.
- Έτσι μου είπε να κάνω ο προηγούμενος από μένα ελεγκτής, έτσι κάνω. Εισιτήριο.
- Και που ξέρεις ότι στα είπε σωστά ή οτι δεν τα ξέχασες?
- Δεν ξέρω.
Είπε ο ελεγκτής που σκεφτόταν πρώτη φορά κάτι τέτοιο.
- Άρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι για το ότι δεν έχω εισιτηριο.
Είπε η μικρή και συνέχισε να κοιτάει από το παράθυρο αγνοώντας ότι της έλεγε ο ελεγκτής.
Στο τέλος και 'κείνος βαρέθηκε και έφυγε, όμως μέσα στην καρδιά του ελεγκτή κάτι είχε ραγίσει, κάτι είχε σπάσει. Ισως ήταν η προσήλωση σε αυτήν την τόσο "σημαντικη" δουλειά που εκανε. Ίσως ήταν πάλι το αίσθημα που του άφησε η συνομιλία με ένα παιδί "που είχε εκπαιδευτεί για να ζει σε έναν τέλειο κοσμο" και που αυτός ο ίδιος, δεν το άφησε να φτασει σ' αυτόν τον τέλειο κοσμο, τον παράδεισο.
Την εδιωξε απο το τρενο, λιγο πριν τον τελευταιο σταθμο, την άφησε να ξαναγυρίσει στον "απαίσιο" κόσμο που γεννήθηκε, και που δεν ήξερε τίποτα γι' αυτόν, κι' όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή "εκπαιδεύτηκε για να ζήσει σε ένα τέλειο κοσμο", και δεν ήξερε ότι χρειαζόταν εισιτήριο για τον παράδεισο.
Κάτι όμως του έλεγε ότι μια μέρα θα την ξανασυναντήσει και αυτή τη φορά θα είχε εισιτήριο και θα τον έπαιρνε μαζί της, θα εφευγαν από αυτόν τον "απαισιο" κοσμο, και θα τον πηγαιναν σε εναν τελειο κόσμο, στον παράδεισο!

----------------

Γεια σας και πάλι ανγνωστες μου!!!
Μετά από τόσο καιρό μου ξανάρθε έμπνευση να γράψω, και για αποζημίωση έγραψα 500 κάτι λέξεις.
Ελπίζω να σας άρεσε!
Αν θέλετε μπορείτε να μου προτείνετε και θέμα για το επόμενο διήγημα και φυσικά θέλω τις εντυπώσεις σας, γιατί αυτό το διήγημα ήταν κάπως διαφορετικό από τα άλλα.....
Φιλάκια ❤❤❤💋💋💋