Ελπιδα

Το "φυτό"

Είχε δυο άψυχα ματια, που ηταν λες και είχαν χαραχτεί πανω στο προσωπο της. Το προσωπο της ηταν ομορφο, αλλά ταυτόχρονα σκληρό και ανεκφραστο. Με εντυπωσίαζε η παρουσια της αλλά ταυτόχρονα με τρόμαζε.
Ηταν σαν να είχε φύγει η ζωή απο μέσα της.

Κι όμως, αυτό είχε συμβεί. Τεχνικά ηταν ζωντανη αλλά πρακτικά νεκρή.
Ηταν τόσο νέα και γεμάτη ζωή, παλιότερα, και δεν της άξιζε αυτό που είχε πάθει τώρα.

Μετα το τροχαιο, είχε μείνει "φυτό".
Ειρωνεία! Παντα ηταν φυτό. Πριν το ατύχημα έτσι την φώναζαν οι συμμαθητές της, και μετα....... σε μια προσπάθεια της να αποδείξει στους συμμαθητές της, και κυρίως στον εαυτό της οτι δεν ηταν φυτο έγινε για παντα.
Είχε ανασφάλειες, ποτέ δεν μπόρεσε να τις ξεπεράσει.
Μια μέρα λοιπον, που ήθελε να κανει φιγουρα, πήρε την μοτοσικλέτα του αδελφού της, και άρχισε να τρέχει. Και το μοιραίο δεν άργησε να συμβεί. Πήρε τη στροφη κλειστά και μέσα σε λιγα δευτερόλεπτα όλα είχαν τελειώσει. Επεσε πανω σε μια νταλίκα.
Εχω τύψεις. Ποτε δεν της έμαθα να αποδέχεται τον εαυτό της όπως είναι. Ηθελα απλα να αλλάξει. Και το έκανε. Απλα δεν την ωφέλησε.
Οι γονεις της αποφάσισαν οτι ηταν καλυτερο να μην παιδευεται άλλο. Θα της έκαναν ευθανασία.
Ημουν εκεί για να την δω για τελευταία φορά "ζωντανη".
Εσκυψα πανω απο το κρεβάτι του νοσοκομείου και την φιλησα στο μέτωπο.
Τοτε έγινε κάτι μαγικό.
Ακούστηκε ένας θόρυβος απο το μηχάνημα δίπλα στο κρεβάτι. Κάτι σαν συνεχόμενο τιιιιν.
Τα χείλη της κουνηθηκαν και..... και μετα τέλος. Παλι σιωπή.

Τελικά για μια και τελευταία
φορα σταμάτησε να είναι "φυτο".