Ελπιδα

Το κοχύλι

Το σπίτι της ηταν δίπλα στην θάλασσα και εκείνη κάθε μέρα έβγαινε έξω και περπατούσε ή έπαιζε στην ατέλειωτη άμμο, μάλιστα, είχε και ένα μυστικό, ένα παιχνίδι. Εθαβε ένα μεγάλο και όμορφο κοχύλι σε μια τρύπα μέσα στην άμμο και έκανε μια ευχή. Σύμφωνα με το αγαπημένο της παραμύθι, η ευχή θα εκπληρωνοταν μονο αν μετα, το κοχυλι χανόταν, όμως εκείνη δεν είχε χάσει ποτέ το κοχύλι και δεν είχε εκπληρωθεί ποτε η ευχή της.

Κάθε φορά ευχόταν το ίδιο πράγμα. Να πεταξει σαν τη φίλη της, που εδώ και κάτι χειμώνες της είχανε πει πως είχε πεταξει και από τότε δεν την είχε ξαναδεί.

Έτσι λοιπόν, επειδή την προηγούμενη μέρα είχε βρει ένα τεράστιο και στριφογυριστο κοχύλι, ήθελε να ξαναπροσπαθήσει. Όμως αυτή θα ήταν η τελευταία φορά. Εδώ και μερικές μέρες είχε κλείσει τα δέκα και η μητέρα της, της επισήμανε ότι έπρεπε να αφήσει τα "παιδιαστικα" πράγματα που εκανε τα τελευταία χρόνια, γιατι τώρα πια είχε μεγαλώσει, παρόλο που η ιδια δεν ένοιωθε καθόλου μεγάλη.

Άνοιξε μια μεγάλη λακουβα στην άμμο, έχωσε μέσα το κοχύλι, σκέπασε την τρύπα και από πάνω έβαλε βοτσαλακια, για να ξέρει που να ψάξει μετα για να διαπιστωσει αν το κοχύλι είχε εξαφανιστεί. Έκλεισε λοιπόν τα μάτια και ευχήθηκε το ίδιο πράγμα που ευχόταν εδώ και δύο καλοκαίρια.

Όταν τα άνοιξε το πρώτο πράγμα που είδε ηταν η απέραντη και γαλήνια θαλασσα. Μόλις εστρειψε το κεφάλι της ειδε το βουναλακι κάτω από το οποίο είχε θάψει το κοχύλι. Άρχισε να σκαβει με ολη της τη δυναμη, όμως δεν βρήκε τίποτα. Συνέχισε έτσι να σκαβει βαθύτερα στην άμμο.

Όταν σήκωσε τα μάτια της ειδε μια σκιά. Σηκώθηκε και γύρισε. Ήταν το κοριτσάκι που είχε να δει δύο χρονια τώρα. Τότε στα χείλη της απλώθηκε ένα χαμόγελο σαν αυτό των μικρών παιδιών όταν τους δίνεις παγωτό. Καθώς όμως η άλλη απομακρυνόταν και επειδή δεν ήθελε να την ξαναχάσει, την ακολούθησε. Περπατούσε σαν υπνωτισμένη προς τη θαλασσα. Μπήκε μέσα. Πότε δεν είχε ιδιαίτερα καλή σχέση με το νερό.

Ο πατέρας της, που είχε και αυτόν κάτι χρόνια να τον δει, της είχαν πει ότι χάθηκε στη θάλασσα. Από τότε δεν ήθελε να ξαναμπεί στον νερο. Αρκουνταν στην αμμουδιά. Τώρα όμως έπρεπε να κάνει πίσω τους φόβους της. Έπρεπε να ακολουθήσει τη φίλη της. Χρόνια το προσπαθούσε και τώρα που τα κατάφερε...

Όχι. Όχι. Δεν μπορούσε να την ακολουθήσει. Φοβόταν το νερό.
Έτρεξε πίσω στην άμμο. Είδε την φίλη της να απομακρύνεται. Εκείνη την κοίταξε μια τελευταία φορά, ξέροντας ότι δεν θα την ξαναβλεπε, σήκωσε το χέρι και το κούνησε. Νερο έτρεχε από τα μάτια της. Ξάπλωσε στην άμμο και εκεί την πήρε ο ύπνος.

Στο όνειρο της ειδε ότι ήταν με τη φιλη της και έπαιζαν όπως όταν ήταν πιο μικρές. Μετά περπάτησαν πάνω στη θάλασσα χέρι χέρι και εξαφανίστηκαν στον ορίζοντα, όπως και το κοχύλι που είχε θάψει.

-----------------

Αφιερωμένο στην αγαπημένη aloneonthemoon που μου πρότεινε το θέμα.

Παιδια θέλω και άλλες προτάσεις μην ντρεπεστε....

Φιλακια❤❤