Ελπιδα

ΖΩΗ

Κάπου είχε διαβάσει ότι οι ιατροδικαστές είναι αυτοί που φοβούνται περισσότερο τον θάνατο, γι' αυτό είναι κοντά στους πεθαμένους, για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα πεθάνουν και κείνοι.

Λοιπόν, αυτός δεν τον φοβόταν.

Η ζωή του δεν είχε ουσία, κατά την άποψη του. Μόλις είχε χάσει μερικές χιλιάδες στο χρηματιστήριο. Δεν ήταν τόσο αυτό που τον πείραζε, ήξερε ότι αυτές οι μερικές χιλιάδες δεν θα του έλειπαν από κάπου. Αυτό που τον πείραζε ήταν ότι πραγματικά, η ζωή του ηταν κενή. Δεν είχε τι να κάνει τα βράδια μετά την καθόλου κοπιαστική δουλειά του, δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον, δεν είχε  κάποιον που να νοιάζεται για αυτόν, δεν είχε, δεν είχε... ευτυχία.

Γι' αυτό αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Ήταν πολύ εύκολο γι' αυτον. Θα έπαιρνε το περίστροφο που έκριβε στο συρτάρι του, θα έδιωχνε την καθαρίστρια, θα καθόταν στον καναπέ του και μέσα σε λίγα λεπτά όλα θα είχαν τελειώσει.

Την επόμενη κιόλας όρισε ημερομηνία. Την Κυριακή το βράδυ η ζωή του θα έλαβε να είναι κενή.

Την Κυριακή, ήταν πολύ νευρικός. Η καθαρίστρια παραεξηγηθηκε που την εδιωξε τόσο απότομα. Η ώρα πλησίαζε. Ήταν επτά και δέκα. Με το που άρχιζαν οι ειδήσεις των οκτώ εκείνος θα έβαζε ένα τέρμα σε όλο αυτό.

Η ώρα πέρασε, και τώρα ήταν οκτώ παρά δέκα. Σε δέκα λεπτά. Σε δέκα λεπτά.

Ακριβώς οκτώ. Έπιασε το περίστροφο στο χέρι του. Άνοιξε το συρτάρι  έβγαλε έναν κύλινδρο. Τον εχωσε στο περίστροφο. Το ξαναζυγισε. Το πειρε προσεχτικά και το ακούμπησε στο κεφάλι του.

Τότε κάτι ένοιωσε. Ήταν περίεργο. Ήταν σαν να φοβόταν κάτι. Ναι, αυτό ήταν φοβόταν. Φοβόταν τον θάνατο. Φοβόταν να πεθάνει.

Ήθελε να ζήσει. Τελικά δεν τον πείραζε και τόσο πολύ η κενή του ζωή, άλλωστε ηταν στο χέρι του να τη γεμίσει.

Πέταξε το περίστροφο μακριά. Έπεσε κάτω με θόρυβο και έσπασε κάτι στο πέρασμα του, μα δεν τον ένοιαζε.

Βγήκε έξω στον δρόμο. Περπατούσε και κοίταζε έκπληκτος γύρω του. Το φως στην αρχή τον τύφλωσε και αμέσως μετά τον τύφλωσε η χαρά! Ποιος ξέρει γιατί.

Ήταν η πρωτη φορά που ζούσε και ήθελε άπληστα κι άλλο από αυτό το πανέμορφο συναίσθημα.

-------------
1) Καταρχάς αφιερώνω αυτό το κεφάλαιο στην pirateLord και της ζητά η συγγνώμη που δεν έγραψα αυτό που μου ζήτησε, απλα δεν μου έβγαινε κάτι πέρα από το προφανές νόημα και δεν μ' αρέσει πότε να γράφω κάτι αναμενόμενο.

2) Ρεκόρ.
Είναι η πρωτη φορά στις ιστορίες μου που ζει κάποιος. Αν αναρωτιέστε γιατί, σκέφτηκα ότι ήθελα να δείξω πως η ζωή είναι ωραία. Στις υπόλοιπες ιστορίες οι πρωταγωνιστές πέθαιναν γιατί ήταν καλύτερο γι' αυτούς, σ' αυτή ο πρωταγωνιστής ήταν καλύτερο να ζήσει. Η αυτοκτονία δεν είναι ποτέ λύση και λυπάμαι αυτούς που αυτοκτονούν γιατί δεν έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τη ζωή.

Αυτά.
Θέλω σχόλια και προτάσεις για επόμενο κεφάλαιο.

Φιλια!!!