Strijders; Il Elensar

13. Poort

13. Poort

Ik had mijn ogen onbewust dicht gedaan en toen ik dat merkte deed ik ze open. Ik zag dat het minder donker was dan waar ik vandaan kwam. Wat ik voor me zag was nogal vreemd. Zo stond ik in een bos en zo stond ik in een soort van, zaal? Er stonden een hoop stoelen aan de zijkant bij muren die vol stonden met krabbels. Ik liep er naar toe en keek er naar. Er stonden allerlei woorden die ik eerst niet herkende tot ik beter keek. 

Namen, het waren allemaal namen. Namen van wie? Ik keek rond en zag verderop wat blauw glinsteren in de muur. Ik liep die kant op en zag zijn naam staan. Kalik. Ik moest even slikken want er kwam weer een brok in mijn keel maar het lukte niet. Ik liet mijn vingers er zachtjes over heen glijden toen ik mijn tranen voelde rollen over mijn wangen. Opnieuw voor opa.

Dit waren allemaal Strijders. Strijders die niet meer onder ons waren. Boven zijn naam was een teken in de muur gekrast die ook blauw opgloeide. Wat dat betekende wist ik niet maar daar zal ik naar vragen als ik me morgen weer bij hun voeg. Ik draaide me weer om en keek achter me. 

Midden in deze zaal stond een grote oude houten tafel. Er zaten barsten en krassen in en de zijkant was glad van alle aanrakingen die hij gehad heeft. Om de tafel stonden acht stoelen. Ze leken allemaal hetzelfde op één ding na. Iedere stoel had een gouden puntje boven in de rugleuning zitten. Een beetje ter hoogte van de hoofden. Maar boven of eromheen zaten tekens. Bij elke stoel waren die anders zag ik toen ik ernaar keek. 

Bij één stoel herkende ik de tekens. Dezelfde tekens stonden boven opa's naam. Had dat iets te betekenen of had elke Strijder gewoon zijn eigen "versiering". Achterin de zaal stonden een aantal boekenkasten met boeken en papieren rollen. Ik liep ernaar toe en keek er naar. 

Er stonden allerlei namen op, namen die ik herkende en ik zag ook die van Túlinen staan. Volgens mij zijn dit boeken over alle dorpen. Wow, als deze boeken terecht zouden komen in de verkeerde handen kan er serieus veel schade toegebracht worden. Vandaar dat hier alleen Strijders in kunnen komen. Dit is echt iets wat goed bewaard en bewaakt moet worden. 

Ik had graag verder willen kijken maar ik wist niet hoe lang ik hier al binnen was. Mijn gevoel voor tijd was ik hier gewoon compleet kwijt omdat ik nergens kon merken of het nou nacht of dag was. Toen ik terug liep naar de poort kon ik zelfs niet naar het bos kijken. Het was gewoon een zwart gat. De gedachte dat ik daar door heen moest gaan vond ik eigenlijk maar niks. Het zag er een beetje griezelig uit als ik eerlijk moest zijn. 

Ik stak m'n hand uit en deed hem naar voren het zwarte in. Hij verdween voor mijn ogen en ik trok hem snel weer terug. Ik wreef met mijn vingers, heel vreemd dit. Daarna stak ik m'n hoofd er doorheen om te zien of er al anderen wakker waren. Nope. Ik liep snel weg en richting het touw. Eigenlijk haat ik het om omhoog te klimmen via een touw maar ik had nu echt geen andere keuze. 

Na een aantal minuten kwam ik bovenaan en trok ik het touw vlug omhoog. Nu is het wachten totdat de anderen wakker worden, weg zouden gaan of wat anders gingen doen. Ik klom ver genoeg zodat ze me niet zouden zien en deed m'n mantel weer om zodat ik het niet koud zou krijgen tijdens het slapen. Al gauw viel ik in slaap tegen de boomstam aan. 

.

De volgende ochtend werd ik rustig wakker door wat Strijders verderop. Ze begonnen een vuurtje klaar te maken terwijl er één vertrok en later met nat haar terug kwam. Kon ik eigenlijk ook wel weer gebruiken want ik geloof niet dat ik nog erg fris rook. Ik zag hoe de rest één voor één wakker werden en begonnen te ontbijten. 

Ze bespraken iets maar daar voor zaten ze net iets te ver. Ik ving af en toe wat woorden op en die zeiden al meer als genoeg. Vinden, vasthouden, woestijnelfen en bespreken. De eerste twee woorden waren duidelijk. Die gingen over mij wat ik niet erg vond. Wat ik wel erg vond was het woord Woestijnelfen. Ik was dus niet de enige die zich zorgen maakte over hun.