Jij die me ogen opende (af).

The End.

Jij die mijn ogen opende DEEL 8 (laatste deel)

[Maanden later]

Faris:
School had ik na al die gemiste weken weer ingehaald en de zomervakantie kwam weer om de hoek. De dag van mijn diplomauitreiking was aangekomen en iedereen die ik liefhad was erbij. Aicha en me moeder waren degene die het hardst aan het klappen waren en ik keek Mo vol trots aan. Hij had de laatste tijd zo hard gewerkt om zijn diploma te halen, terwijl hij het bijna wou op gaan geven. Helaas voor Nasir, Amin en de rest. Hun zijn van school afgetrapt en heb ze lang niet meer gesproken of gezien.
We kregen onze diploma aangegeven en ik rende op Aicha af die me met tranen in d'r ogen omhelste. Zij had nog een jaartje te gaan en dan zou ze ook Insha Allah haar diploma krijgen. Me moeder kon het ook niet drooghouden en was zo trots op me. Het was een van de beste dagen in me leven. Maar de dag van mijn bruiloft kwam ook steeds dichterbij. De gedachte daaraan deed me misselijk worden. Maar gelukkig had ik veel contact met Samir en hij had me zo gerustgesteld toen hij me vertelde dat hij in contact was gekomen met die jongens in Marokko die het finale stuk worden in onze plan. Pfff het plan ik heb daar al een tijdje niet meer aangedacht. Maar het word tijd dat we er vaart in maken.

[Paar dagen later]
Me moeder krijgt een telefoontje van me tante die hun koffers aan het pakken zijn voor de reis naar Marokko. Wanneer me moeder me op de hoogte brengt, besef ik dat het ook tijd word voor ons om te vertrekken naar Marokko en we beginnen al met onze koffers. Ik bel Aicha op en vertel haar dat ze hetzelfde moet doen. Gelukkig dat haar moeder het niet erg vond voor haar om met ons mee te gaan. En hetzelfde geld voor Karima. Die kon gewoon niet wachten om Samir weer te zien. En Mo, hij heeft geld zat en kocht zijn eigen ticket. De volgende dag zou onze vliegtuig in de ochtend vertrekken en iedereen was op de hoogte.

[Volgende Dag]
tuuut tuuut... Ik rekte me uit en keek naar me wekker die op 6.00uur stond. Woooh over 3 uurtjes vertrekt het vliegtuig en ik spring uit me bed en maak Sarah en me moeder wakker die er nog duf bij liggen. Ik bel ook gelijk Aicha om maar zeker te zijn dat ze op tijd komt en zij belt weer Karima. Wanneer ik Mo bel, hoor ik aan zijn stem dat hij allang wakker is en ik neem snel een warme douche, vericht het fadjr gebed en trek een simpele outfit aan. Wanneer ik naar beneden ga zie ik de koffers al in de gang staan en haal een diepe zucht. Weer die misselijke gevoel komt naar boven en ik ren naar de wc. Al het eten van gisteren komt naar boven en ik voel me niet goed. Ik wrijf over me buik en neem een slok water. Gatver, dat smaakt net als rioolwater nu. Ik besluit maar vast thee te zetten. Even later komen me moeder en Sarah naar beneden, die al helemaal klaar zijn voor vertrek. Ze drinken snel hun thee op en dan word er op de deur geklopt. Ik maak het open en zie Aicha en Karima voor me staan. Ik kus Aicha op haar voorhoofd en geef Karima een hand. Karima heeft me de laatste paar weken laten zien dat ze echt is veranderd. Door Aicha is ze zelfs gaan verdiepen in de Islam en ze draagt nu een hijaab Masha Allah. Ik laat ze verder naar binnen komen en bied ze ook wat thee aan. We bespreken van alles. Iedereen heeft alles bij zich wat noodzakelijk is en ik controleer de laatste dingen. Paar minuten later word er weer op de deur geklopt en zie Mo voor de deur staan. Ik begroet hem met een stevige handdruk en hij zegt klaar te zijn voor vertrek. Ik neem me moeder en Aicha mee in de auto en Mo neemt Sarah en Karima mee. Een half uur later komen we in Schiphol aan en na alles te hebben geregeld zitten we met z'n allen in het vliegtuig opweg naar Nador.

De reis verliep rustig. Gelukkig zaten we in het vliegtuig allemaal bij elkaar, wat het natuurlijk erg gezellig maakte. Nadat we hebben geland, zorgen Mo en ik ervoor dat we onze koffers in handbereik krijgen en lopen met z'n allen naar buiten, waar de hete zon ons tegemoet komt. Ik haal diep adem. Aaah eindelijk weer in Marokko. Het is al een aantal jaren geleden dat we hier voor het laatst waren en ik heb het ontzettend gemist. Maar hier ook een slecht gevoel over. Ik ben misschien blij dat ik weer "thuis" ben, maar ik zou aan de ene kant ook graag weg willen lopen en de eerste beste vliegtuig terug naar Nederland nemen. Zodat ik al deze ellende wat op me te wachten staat, niet hoef mee te maken. Me moeder zegt dat we zomenteen worden opgehaald door twee personen die me tante heeft gestuurd. Hun zijn al twee dagen eerder dan ons aangekomen en me moeder hield ze ook op de hoogte van onze aankomst. We gaan op onze bagages zitten en wachten af. Na een kwartier horen we getoeter en zien we een donkerblauwe en zilveren bmw ons tegemoet komen. Me moeder loopt er als eerste naartoe en ik zie haar met beide bestuurder praten. Na een paar minuten keert ze zich naar ons en maakt een gebarentaal dat we erin moeten stappen. We pakken onze koffers en ik besluit om samen met Aicha en Sarah in de ene auto te gaan, terwijl de rest de andere pakt.