Μια ευχή αρκεί να σου αλλάξει τη ζωή!

Kεφάλαιο 5

Ανοίγω την πόρτα και αντικρύζω τον άντρα που κατα τύχη συνάντησα πριν από λίγο.Πήρα ακόμα μια βαθια ανάσα

-Ωστε αυτό είναι το σημαντικό ραντεβού που θα πήγενες...θείε ;είπα θέλοντας να το παίξω άνετη ώστε να μην φανεί ο φόβος και το αγχος μου.

-Ποιός να το ήξερε ότι μοιάζεις τόσο πολύ τον πατέρα σου!Κι αυτός έτσι σαν εσένα προσπαθεί να σπάσει τον πάγο και να αποδιώξει το αγχος του.

-Χα κρίμα που δεν τον ξέρω!είπα με ένα μελαγχολικό τρόπο.

-Γνωρίζεστε;είπε ο Τσέις μένοντας άφωνος.

-Όχι ακριβώς πριν λίγο γνωριστήκαμε.είπα με ένα χαμόγελο

-Μάλιστα!Λοιπόν έχουμε κάποια στοιχεία για αυτούς που σε κυνηγάνε.Το μόνο σύγουρο είναι ότι πίσω από όλα αυτά είναι ή ο Λόρι Σκοτ ή ο  Μπάριν Φρεντ ή ο Ντον Έγκσι.

-Μμμμμ λίγοι ύποπτοι.

-Ναι ευτυχώς για εμάς είναι τρεις ,φαντάσου να ήταν 6-10 όπως ήταν σε ένα άλλο περιστατικό που είχα πριν λίγα χρόνια.

-Λοιπόν κύριε Ντέιβ...

-Ντέιβ ωραίο όνομα!

-Ευχαριστώ!είπε κλείνοντας μου το μάτι

-Κάθριν μη με διακόπτεις.είπε ρίχνοντας μου ένα χαμόγελο!

-Εντάξει καλέ.είπα με ένα ηλίθιο ήφος που μας έκανε όλους να λιώσουμε απο τα γέλια.

-Οοοοο η ώρα μας τελείωσε και δεν πρόλαβα να τελειώσω!Τέλος πάντων θα τα πούμε αύριο κ.Ντέιβ;

-Βεβαίως!Οπότε θα τα πούμε αύριο Κάθριν.

-Τα λέμε!είπα στον θείο μου φεύγοντας.

Αφού τελείωσαμε από την συνάντηση ο Τσέις μου είπε πωε έχω όλο τον υπόληπο χρόνο μέχρι το μεσημέρι ελεύθερο να κάνω ότι θέλω.Έτσι έτρεξα στο δωμάτιο μου έβαλα τα αθλητικά μου παπούτσια και άρχισα να τρέχω προς την αύλη του κτηρίου.Βγήκα από το κτήριο και κατευθήνθηκα προς το δάσος.Περπατούσα σε ένα μονοπάτι βλέποντας τα πουλιά να πετούν απο κλαδί σε κλάδι ,τις μέλισσες να πηγαίνουν στα λουλούδια ως που ένας πολύ δυνατός κρότος έκανε την καρδιά μου να χτυπάει 3 φορές πο γρήγορα.Γυρίσα να δω απο που ερχόταν ο ήχος.Μέσα από τα δέντρα διέκρινα μαι αντρική μορφή να κραταεί ένα όπλο.Άρχισα να τρέχω, άλλος ένας κρότος ακούστηκε που με έκανε να πέσω κάτω ως που όλα σκοτείνιασαν.

.......

Μετά από λίγη ώρα.

-Που βρίσκομαι;είπα προσπαθώντας να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει.Κοίταζα γύρω μου ήμουν σε ένα δωμάτιο με άσπρους τοίχους με ένα παράθυρο που μπορούσες να δεις τα βουνά.Δίπλα μου στεκόταν ο Τσέις με τον θείο μου.

-Ηρέμισε όλα καλά θα πάνε! είπε ο Τσέις με ένα τρυφερό βλέμμα.

-Τι έγινε πώς βρέθηκα εδώ;

-Μην ανυσηχείς Κάθριν είσαι ασφαλής τωρα θα σου τα εξηγήσουμε όλα όταν γίνεις καλύτερα!είπε ο θείος μου δίχνοντας μου ένα χαμόγελο γεμάτο με φόβο.

-Δεν μπορω να ηρεμίσω αν δεν μου πείτε!είπα σταυρόνοντας τα χέρια μου

-Εντάξει κυρία ξεροκέφαλη θα σου πω εγώ!είπε ο Τσέις κοροϊδεύοντας με.Λοιπόν ήσουν στο δάσος πεσμένη αναίσθητη χωρίς κάποιο τραύμα ,ένας άντρας ήταν λίγα μέτρα πιο κάτω κρατώντας ένα όπλο.Όταν μας είδε άρχισε να τρέχει τον κυνηγήσαμε αλλά μας ξέφυγε.Πρέπει να είναι κάποιος απο τους τρεις.

-Μάλλον είπα σοκαρισμένη απο αυτά που άκουγα

-Πρέπει να ξεκουραστείς!είπε ο θείος μου φεύγοντας.

Τώρα μείναμε οι δυό μας ο Τσέις και έγω.Μήπως είναι η ώρα να του πω πώς αισθάνομαι γι αυτόν;Μπα καλύτερα όχι!

-Λοιπόν να πηγαίνω και εγώ. είπε ο Τσέις κάνοντας να φύγει

-Τσέις!!είπα πιάνοντας το χέρι του.Ευχαριστώ που με έσωσες σήμερα.

-Έκανα απλά αυτό που έπρεπε!

-Ευχαριστώ!είπα ξανά δίνοντας του ένα φιλί στο μάγουλο.

Με αυτά και μ'αυτα έφυγε και εγώ καθόμουν να σκέφτομαι τι έκανα πριν από λίγο.