Μια ευχή αρκεί να σου αλλάξει τη ζωή!

Kεφάλαιο 3

\

Ώρα 5:45π.μ

Ο ύπνος δεν μου αρκεί για να χαλαρώσω,χρειάζομαι εξηγήσεις.Είμε τόσο αγχομένη που το σχέδιο αποφύγης μου νομίζω πως θα πάει χάλια.Σηκώνομαι και ετοιμάζω κανα δυο ρούχα δίοτι δεν ξέρω τι με περιμένει

Ώρα 6:00π.μ

Έτοιμη να φύγω ωστε να είμαι εκεί ένα τέταρτο πιο πριν.Παίρνω σιγά σιγά τα παπούτσια μου και βγαίνω απο την πόρτα όσο πιο ήσυχα μπορώ.Τρέχω στο δρόμο δίοτι δεν θέλω να καταλάβουν οι γονείς μου οτι λείπω και τρέξουν να με βρουν.Φτάνω στη πλάτεια και περιμένω να δω τον Τσέις.Κάπου εκεί, μπροστά από ένα  μαύρο αμάξι στεκόταν καμαρωτός με ένα μαύρο σακάκι.Μου γνέφει να παω προς το μερος του.

-Καλημέρα! Έτοιμη;είπε με ένα χαμόγελο γεμάτο ενθουσιασμό για την απόφαση μου

-Καλημέρα πιο έτοιμη δεν γίνεται!είπα προσπαθώντας να διώξω το αγχος μου.

-Ωραία μπες μέσα πρέπει να πάμε στην κοντινή βάση.Θα σου πω λεπτομέριες στο δρόμο

Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε σε ένα κτήριο μέσα σε το δάσος.Ένας κύριος καλοντυμένος μας περιμένει κρατώντας έναν φάκελο.Όταν φτάνουμε κοντά ο κύριος δίνει τον φάκελο στον Τσέις και μπαίνει μέσα στο κτηριο.

-Τι έχει αυτός ο φάκελος;

-Τα στοιχεια σου και αλλες λεπτομεριες αυτές που σου ειπα στο αμάξι

-Δηλαδη την κανονική μου οικογένεια;

-Ναι!

-Ώμως θέλω να μάθω ποια είναι η κανονική μου οικογένεια;

-Συγγνωμη Κάθριν δεν μπόρω να σου πω.Θέλω να μου υποσχεθείς πως δεν θα ψάξεις πότε αυτό τον φάκελο μόνο αν σου πω εγώ.

-Εντάξει!Αλήθεια πως να σε φωνάζω <κύριο> ή <κύριο Τσέις>;

-Τίποτα απο τα δύο απλά Τσέις.

Μπένοντας στο κτήριο προχοράμε στον μακρύ διάδρομο ως που φτάνουμε σε μια πόρτα που έλεγε <Αρχηγός Βάσης>.Ο Τσέις χτυπαεί την πόρτα και την ανοίγει όταν ακούσει μια ανδρική φωνή να του λέει να περάσει.

-Κύριε ο στόχος είναι μαζί μας.είπε κοιτώντας με.

-Ωραία μπράβο Τσέις!Λοιπόν Κάθριν πλησίασε.είπε δείχνοντας μια καρέκλα.

-Να σας αφήσω μόνους.είπε ο Τσέις κάνοντας να φύγει.

-Όχι σας παρακαλώ να μείνει!είπα δείχνοντας τον φόβο μου ο οποίος έλουζε με κρύο ιδρώτα το σώμα μου

-Καλώς!Καταλαβαίνω τον φόβο σου Κάθριν είσαι σαν την μαμά σου την πρώτη μέρα που τη συνάντησα βέβαια εκείνη ήταν 26 σε σχέση με εσένα που είσαι 15.

-Γνωρίζατε την μητέρα μου;

-Ναι είμαστε καλοι φίλοι μιλάμε που και που όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες εργασίας.Όμως να πάμε στο θέμα μας όπως ξέρεις σε κυνηγάνε λόγο της κανονικής οικογένειας σου.Ο Τσέις θα σου δίξει το μέρος που θα κοιμάσε και το μέρος που θα εκπαιδευτείς αυτην την εβδομάδα.

-Ωραία, θα μπορέσω κάποια στιγμή να μιλήσω στους τωρινούς γονείς μου;

-Συγγνώμη αλλα αυτό δεν είναι εφικτό!

-Κα..καταλαβαίνω λέω προσπαθώντας να διώξω τα δάκρια μου.

Έτσι ο Τσέις με οδήγησε στο καινούργιο μου δωμάτιο.Ήταν ένα ροζ με μοβ ακριβώς τα αγαπημένα μου χρώματα πήγα κάθισα στο κρεβάτι ήταν σκληρο όπως μου αρέσει.Απέναντι είχε ένα παράθηρο και δίπλα του μια ντουλάπα.

-Αυτό θα είναι το δωμάτιο σου απο εδώ και πέρα.Εδώ είναι το αυριανό πρόγραμμα τώρα σε αφήνω να ξεκουραστεις.

-Ευχαριστώ!του είπα δίνοντας του ένα πλατύ χαμόγελο.Μου χαμογελάει και φεύγει κλείνωντας την πόρτα.Αχ είναι τόσο γλυκός και περιποιητικός.Μα τι λέω δεν πάω καλά!Αρχίζω να  ερωτεύομαι το Τσέις μα είναι 4 χρόνια μεγαλύτερος μου.Ααααααααααααααααα πρέπει να ξεχάσω αυτές τις σκέψεις.Νύχτωσε αρκετά και είπα να κοιμηθω αλλά δεν μπορούσα σκεφτόμουν την οικογένεια μου τι να κάνουν τώρα,θα τους ξαναδώ ποτέ;Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος