Μια ευχή αρκεί να σου αλλάξει τη ζωή!

Κεφάλαιο 11

Περιμέναμε εξω απο την αίθουσα ως που να τελειώσει η ανάκριση.Μετά από λίγη ώρα που μου φάνηκε αιώνας ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ο κόσμος.Ψάχνω τον Τσέις και τον βλέπω μπροστά τον φωνάζω αλλά δεν με ακούει ή απλά με αγνοεί.Προσπαθώ να τον φτάσω αλλά ο κόσμος με εμποδίζει να φτάσω κοντά του έστω και λίγο.Τον ακολούθησα μεχρι το δωμάτιο μας.Μπηκα μεσα με φορα με αποτελεσμα να πεσω πανω του.
-Εϊ προσεχε.μου ειπε και απο το βλεμα του και μονο καταλαβα πως δεν εχει ορεξη για κουβεντα.

-Τι εγινε εκει μεσα?
-Δεν χρειαζεται να ξερεις ακομα.
-Μπα και απο ποτε μου κρατατε μυστικα για τη ζωη μου εκτος απο το μεγαλυτερο που ηταν για τους γονεις μου?
-Αχ Καθριν δεν ειναι τιποτα δεν μπορεσαμε να του παρουμε και πολλες πληροφοριες
-Οκ λοιπον!ειπα και καταλαβαινοντας πως δεν μου λεει ολη την αληθεια.Ημουν αρκετα αναστατωμενη και δεν με ενοιαζε και πολυ το τι θα γινει στη συνεχεια.

Κατα το απογευμα πηγα για μια βολτα αφου καθομουν ολο το μεσημερι στο δωματιο με τον Τσεις χωρις να μιλαμε καθολου.Ετσι λοιπον καθως περπατουσα και εβλεπα τον ηλιο να δυει περασα διπλα απο τον διαδρομο απογειωσης και ειδα τον πιλοτο του ελικοπτερου που μας ειχε μεταφερει στη βαση.Τον πλησιαζω και του λεω:
-Γεια σας!Μηπως θα μπορουσατε να με πατε καπου?

-Γεια σου!Φυσικα και μπορω αυτη ειναι η δουλεια μου.Που θα ηθελες να πας?
-Θελω να με πατε σε μια πολη διπλα στη Νεα Υορκη.
-Με μεγαλη μου χαρα!
Ποτε θες να σε παω?
-Αν μπορειτε και τωρα θα με βοηθουσατε πολυ!
-Ενταξει θα ετοιμασω το ελικοπτερο και σε ενα τεταρτο φευγουμε!

Ετσι ξεροντας πως εχω ενα ελικοπτερο στη διαθεση μου ετρεξα στο δωματιο να ετοιμασω τις βαλιτσες. Ανοιγω την πορτα περιμενοντας να δω τον Τσέις αλλα δεν ηταν εκει.Αυτο με βολευε πολυ ετσι πηρα τα πραγματα μου και κατευθηνθηκα προς το ελικοπτερο.

-Ετοιμη;

-Ναι!Πάμε τωρα!

Μπηκα μέσα και ξεκιν'αει η πτήση.Μετά απο λίγο:

-Κάθριν είμαστε σχεδον στη Νέα Υόρκη καλύτερα να ςτοιμαστείς!

-Εντάξει θα σου πω προς ποια κατεύθηνση να πας.

-Περιμένω οδηγειες σου.

Αφου το έδειξα προς τα που να παει προσγειωθήκαμε στην αλάνα που έπαιζα μικρη.Τον ευχαρίστησα και εφυγα προς το σπίτι.Οταν έφτασα απο έξω παρατήρησα οτι η πόρτα του σπιτιού ήταν ανοιχτη.Έτσι πηρα μια βαθεια ανασα και μπηκα μέσα έτοιμη να αντιμετοπίσω τις τυχών απειλες.Όμως καθώς περπατούσα στον διαδρομο δεν μου φαινόταν τίποτα το ύποπτο.Φωνάζω να δω αν είναι κανείς όμως δεν πέρνω καμία απάντηση.Περίεργο!Πήγα προς το σαλόνι αλλα η πόρτα ήταν κλειστη.Ποτέ δεν έχουμε την πόρτα κλειστη σκέφτομαι με τόση περιέργεια για το τι στο καλω μπορει να συμβαίνει.Ανοίγω την πόρτα όλα σκοτεινά ανάβω το φως και........

                                                          ΕΚΠΛΗΞΗ!!!!ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!

Δεν μπορουσα να το πιστέψω με όλη αυτη την αναταραχη είχα ξεχάσει τα γενέθλια μου!Και προς έκπληξη μου ήταν όλοι εκει η μαμα μου,ο μπαμπας μου, ο αδερφος μου ακομα και ο ......Τσέις!

-Δεν σας πιστευω!Κάνατε όλα αυτά για εμένα τοσο τέλειο!Ευχαριστώ!

-Οοοοο μην ευχαριστεις εμάς τον Τσέις να ευχαριστησεις που τα σκεφτηκε όλα!Μας είπε και τον λόγο που έφυγες δεν ήταν ανάγκη να μας το κρίψεις!είπε η μαμα μου χαρουμενη

-Εσυ τα έκανες όλα αυτα;Γιατι νόμιζα πως ήσουν θυμωμενος μαζι μου!

-Οχι δεν ήμουν έτσι το έκανα ωστε να σου βάλω τη σκέψη να γυρίσεις στο σπιτι σου γιατι νομίζεις ο οδηγός του ελικόπτερου σε έφερε με το που τον είπες να σε φέρει εδω;

-Θα σε πνίξω βρε!Κάτι είχα υποψιαστεί αλλά με τόσα που έγιναν τις τελευταιες μέρες είχα άλλα στο μυαλό μου!

Έτσι καθίσαμε φάγαμε, ανοιξαμε τα δωρα και το βραδυ αποφασίσαμε να μείνουμε στο σπίτι μου.Ήταν τόσο όμορφα επείτελους μια μέρα χωρίς αρνητικές σκέψεις!