''Wat was dat net?! Ben je helemaal gek worden. Weet je hoe lang het me heeft geduurd om terug naar kantoor te komen. De wegenwacht die niet kwam opdagen!'' ''Moet je me maar niet ongevraagd ergens naartoe meenemen. Oh en Mathali.'' Vragend keek hij me aan. ''Laat je klusjes niet door andere doen. Je hebt niets voor niets een reserve band.'' Smalend keek ik hem aan. Met een grote stap stond hij voor me. Zijn hand bracht hij naar mijn keel. ''Wil je nu ook zelfs een moord op je hebben?'' Even voelde ik dat hij zijn grip versterkte, maar al gauw liet hij me los. Met zijn rug naar mij toe gekeerd sprong ik op zijn rug en beet zo hard mogelijk in zijn oor. Oorverdovend geschreeuw verliet zijn mond en hij duwde me van zich af. ''Mens! Wat the hell! Ben je gek in je hoofd geworden!'' ''Heb je het over jezelf? Jij was toch echt net de gene die me wou wurgen?'' Pijnlijk bracht hij zijn hand naar zijn oor. ''Wees niet bang, hij zit er nog aan.'' Gefrustreerd liep Rafeeq weg en knalde de deur achter zich dicht.
Nadat ik zeker wist dat ik niet gestoord zou worden, pakte ik de map van eerder vandaag voor me. Ik sloeg hem open en liep mijn ogen erover glijden. Bekende informatie en onbekende informatie. Foto's van mijn vaders moord. Bekende foto's. Snel stopte ik de foto's weg.
Toen ik op het punt stond de map weg te zetten, viel mij iets op. Een geel notitie blaadje. ''Morgen 13:07, einde van de weg.'' Einde van de weg? Hoe moet ik nou weten waar. Zuchtend legde ik alles weg. 13:07, een rare tijdstip.
Denkend aan alles lag ik op bed. ''Yumn!'' Lopend liep ik naar beneden om te kijken wat mijn broer wou. ''Ja?'' ''Hier, in de woonkamer. Kom eens.'' De schrik op mijn gezicht was op mijn gezicht te zien toen ik de woonkamer binnen liep en niet alleen die van mijn, maar ook die van Rafeeq. ''Uh...Ja?'' ''Ik ga even met mijn vriend naar de winkel, wat nodig?'' ''Nee dank je.'' Vreemd keek ik naar Rafeeq. Ik had zelfs niet door dat ik maar bleef staren. ''Uh, Yumn, alles goed?'' hoorde ik mijn broer vragen. ''Ja heel goed.'' zei ik nog steeds met mijn ogen op Rafeeq gericht. ''Ga maar gauw broer, ik wil geen vreemde in huis, je weet nooit wat ze met zich meedragen.'' Na dat gezegd te hebben liep ik gauw weer naar mijn kamer toe.
De tijd van de afspraak van morgen kreeg ik maar niet uit mijn hoofd. 13:07, 13:07, 13:07. Geschrokken sprong ik op. De datum wanneer mijn vader is overleden! Hoe kan ik dat vergeten.
Zal het toeval zijn of is het met opzet gedaan?
