Kendini tanımak güzel şey aslında yerinde ve düzgün yapılırsa. Bazen bunu abartıp kendi dünyama o kadar dalmış oluyorum ki asosyallik sınırlarını zorlamaktan kendi dönüş yolumu bulamıyorum. İnsanlar soruyor; Neyin var? diye. Aslında hiçbirşeyim yok, gerçekten hiçbirşey.. Çünkü elimde hiçlikten başka hiçbirşey yok gibi geliyor..
Bu düşünceler beynime doluştuğunda geriye sıyrılmanın tek yolu kalıyor;
-Ağlamak mı?
+Hayııır (itiraf ediyorum belki bazen ama faydasız)
-Zırlamak mı?
+Tabiki hayır öyle bir eylem mi var?
-Bağırmak sinirli olmak mı?
+Faydasız ve ruhuna zarar veren bir girişim..
-O zaman nedir?
+işte cevap kendi içinde. Yapabildiğin en iyi şeyi yap.. Şarkı söyle, kitap oku, müzik dinle, durma dans et.. Ve daha yapabileceğin binlerce şeyden ruhunu en dinlendiren sana en cazip gelen hangisi ise onu yap. Sana en iyi geleceğini düşündüğünü..
Kendi kendime sorduğum soruların soru cevap kısmı da bittiğine göre asıl cevaba da bir bakalım mı? Kendini tanıMAnın asıl amacı;
Bazen kendini tanıma çünkü kendi üzerine çok fazla yoğunlaşınca çevrende olanları kaçırıyorsun bir süre, hayatından belki de en güzel anlarından gidiyor. O yüzden hayatı akışına bırakmak ve her anı en güzel anınmış gibi mutlu yaşamak belki de güzel şeydir?
Depresif ruhlu yazardan depresif bir bölüm oldu sorry ^^
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İlk Yayın Deneme Hatası
Fantasiİnsanlar tuhaftır. Tuhaf olanlar daha da tuhaftır. Hayat böyledir herşey biraz tuhaftır..