DEDEMLE BEN (Yeniden doğuşumuzun şerefine)

Hep Böyle Kal Yüreğimizde

Tüm güzelliklerinle beraber gittin. Geride kalanlar olarak anını yaşatmaya ant içtik. Her seferinde adın geçtiğinde kimse senin gibi birinin ölmüş olmasını kabul ettiğini zannetmiyorum. Çünkü bu dünya üzerinde eşsiz nadir bulunan insanlardan biriydin. Yaptığın tüm iyilikler herkesin dilinde. O hasta haline bakmadan annemin yanına gitmen bizi onun yanına aldırmış olman orası ayrı bir konuydu. Yine hasta halinle bizi düşünüyor anneme sorumluluklarını hatırlaması için yaptığın çaba belli bir süre sonra yine boşa çıkmıştı. Buna babam dahil önemli olan yine sen elinden geleni yapmıştın. Ben bunları seyredebilecek yapıda insan değildim elbet bir şeyler yapmam gerekiyordu. Hastalığını bahane ettim kendime 12 yıl sürecek bir maceranın içine attım kendimi nasıl ayrı kaldım bir de bana sorun aklım daima ondaydı sizlerdeydi. Annemin yakınındaydım fakat varlığı hiç yoktu ki olsun dedim yine bir şekilde buradayım ya dedim . Aile toparlanacaksa böyle toparlanacak dedim fakat boşa kürek çektim. O arada evlendim ısrarla beni gelinlikle görmen için senin yanından çıkmak istedim iyi ki yapmışım o beyaz gelinlikle beni gördüğün zaman ki yüzünü hiç bir zaman unutmayacağım. Yüremedi evliliğim fakat tüm ilklerimi sende yaşayıp torununun çocuğunu bile gördün ya . Onunla güldün onunla o halinle oynadın . İki çocuk gibiydiniz zaten çocuktunuz hastalığından çok o hallerin gözümün önünden hiç gitmez . Anılar yumağında seninle ilgili hiç keşkem yok desem yalan söylemiş olurum . Keşke annemde seni anlayabilse ve geri dönebilseydi bir sürü ah aldı ama bilirim ki hiç bir zaman yüreğinden koparak gelmedi bu dualar. Sen bu dünyadan gittiğinde sımsıkı sarıldık ananemle evet biz varız dedim ben varım ve biz bize kalacağız ama olsun asla yalnız değilsin dedim . Yalnız bırakmaya da hiç niyetim yok çünkü bunu hiç bir zaman haketmiyorsunuz. Elimden geldiğince nefes olmaya bir adım önününüz de bir kartal misali olacağım. Rabbim ne kadar izin verir bilmem ama bu misyonu ömrüm yettiğince devam ettireceğim. Hiç mi mutlu anımız yok var yazları beraber kahkahalarla güldüğümüz yazlık evde ki zamanlarımız var. En önemlisi daima umutlarımız oldu. Radyo dinlerken ki içinden insan çıkacak mı deyişimizden uzun zaman geçti fakat şimdi benim çocuğumda o soruyor acaba insan mı var diye meraklı radyoyu sökmüş insanları kurtaracakmış . Zaman hızla geçiyor ve çocuklarımıza bırakıyoruz artık yerlerimizi. Anılara bakarken hep böyle kal hep böyle kaldın diyorum . Hep hissettim varlığını hep yanımızdaydın sanki. Bu bile yeter hissetmek önemli zaten.

Ve bizler senin yarattığın masallarda yaşamaya devam edeceğiz . Bu masalın kahramanı sendin . Anlatacaklarım bitti mi hayır daha senin kaleminle yazılanlar var . Onları anlatamazsam zaten içimde ukte kalırdı.

"Yeni bir bölümle beraberiz yarın ki bölümümüzde mektuplara devam edeceğiz. Hepinizi çok seviyorum tekrar görüşmek üzere."