Damon Salvator Story ( Dutch) voltooid.

onbekend

Ik kijk Damon verschrikt aan en denk: vannacht, iets gebeurd? Ik sliep toch gewoon. Maar langzaam komen de gedachten weer op en zie hoe het licht van de zaklamp in mijn ogen schijnt. De pijn in mijn arm wanneer de vloeistof van de injectie mijn lichaam binnendringt. Ik staar voor me uit. Damon slaat een arm om me heen waardoor ik schrik. "Wat is er Jessie?" Vraagt Damon kalm. Ik vertel hem wat ik nog weet. "Jessie we moeten er achter komen wie het was". Hij geeft me een knuffel. We lopen na even tot rust te zijn gekomen naar buiten, het is koud vandaag en ik voel die kou door mijn jas heen. Damon rent terug naar binnen. Hij komt binnen tien seconden terug met een vliesdeken en slaat hem om me heen. Ik heb van mijn eigen huis geen winterjas meegenomen. Ik denk aan mijn ouders, zouden ze me echt vergeten zijn?...

Gelukkig kan ik niet lang nadenken want Damon stelt continu vragen. Niet over wat er gister avond gebeurd is maar over het deken. Of ik het zo wel warm genoeg heb. Of ik geen kou vat. Ik vind het wel lief maar nadat hij voor de vijfde keer dezelfde vraag stelde bleef ik stilstaan. Damon kijkt me vragend aan. Lieve Damon, ik vind het goed dat je bezorgd ben en dat vind ik ook heel lief maar ik ben okee. Hij glimlacht en geeft me een knipoog. "Sorry Jessie" zegt hij lachend waardoor ik ook een glimlach op mijn gezicht krijg. Je had me een paar jaar geleden moeten zien, dan had je precies het tegenovergestelde gedacht. Ik merk dat hij het er moeilijk mee heeft. Damon het verleden is geweest. Het gaat er niet om hoe je was maar of je durft te veranderen op een goede manier. Ik geef hem een dikke knuffel en kijk hem aan, het voelt zo warm en vertrouwd als ik bij hem ben.

Jessie! Je mag me nu wel loslaten, hoor ik vaag. Ik schrik ervan en kijk Damon in zijn ogen. Sorry zeg ik met een rood hoofd. 'Geeft niet Jessie' zegt hij en we lopen verder. Na een tijd gelopen te hebben voel ik mijn benen bijna niet meer. Damon word natuurlijk niet moe maar ik blijf stilstaan en ga zitten op een steen in het bos. Hij komt naar me toe lopen en zegt doodleuk: 'nu al moe'. Eerst geef ik hem een val dood blik maar na een paar seconde kan ik mijn lach niet inhouden. We beginnen te lachen, maar zodra ik iets hoor kraken zijn we doodstil. Damon, hoorde jij dat ook?! Ik ben bang en begin te trillen. "Kom we moeten hier weg" hoor ik, maar ik kan echt niet meer. Wanneer hij ziet dat ik met moeite opsta tilt hij mij op. Ik hem mijn armen om zijn schouder en lig in zijn armen. Damon.. ik ben bang zeg ik maar hij vraagt me meteen stil te zijn, omdat ze ons overal kunnen horen. Het gekraak van de takken komt steeds dichterbij. Als we een gedaante zien geef ik een gil. We schrikken, maar Damon begint keihard te lachen. Ik heb mijn ogen nog dicht en knijp ze dan tot spleetjes. BONNIE! zeg ik hard. 'Hey Jessie, ik heb van Damon over je gehoord'. Leuk je te ontmoeten zeg ik wat voorzichtig en steek mijn hand uit. We schudden elkaar de hand en t voelt fijn iemand die het zelfde als jou kan tegen te komen. Nouja.. hetzelfde.. een soort van. Ik lig nogsteeds in Damon zijn armen en vraag of hij het niet zwaar vind. Hij begint te lachen, "Jessie je kent me toch?!'. Ik lach en we gaan naar huis toe. Het is genoeg geweest voor vandaag zegt Damon en loopt naar huis met mij in zijn armen. Als we bij huis zijn laat Damon me weer staan en geef ik Bonnie een knuffel. 'Jessie je weet wel dat ik je niet alleen kan laten slapen tot we weten wie het was en wat hij heeft gedaan.' Zegt Damon. Ik snap wat hij bedoelt, hij moet bij mij in de kamer slapen. Als ik heb gedouched mijn tanden heb gepoetst en mijn nachtjapon heb aangetrokken ga ik mijn bed in. Na tien minuten kom Damon de kamer binnen lopen en heeft zijn knopen van zijn blouse los. Hij is wel knap denk ik in mezelf. Hij komt naast me liggen en kijken elkaar aan.. na een tijdje vallen mijn ogen dicht en slaap al snel...