He Left Me • Louis Tomlinson

Chapter 25

*POV Niall*

Er word op mijn schouder getikt. Louis laat me los en ik draai langzaam om. 'Ehmm sorry maar er is iets speciaals gebeurt.' zegt de dokter. 'W-wat is er gebeurt?' vraag ik nieuwschierig. 'Mevrouw Brooks is wakker.' zegt hij. 'W-wat?!' vraag ik verbaasd. Ik moet het even in me laten doordringen. 'ZE IS WAKKER?' roep ik. Hij knikt. 'LOUIS KOM ZE IS WAKKER.' Louis schrikt hij kijkt op en kijkt me verbaast aan. Hier heb ik geen tijd voor. Ik trek hem mee en we rennen/struikelen Julia's kamer in.

'Juultje.' zeg ik zacht als ik haar zie liggen. 'N-Niall?' vraagt ze schor. 'Ja, ik ben het schat.' snik ik. Ik ren naar haar toe en trek haar in een knuffel. Ik heb deze meid zo gemist!

♣♣♣♣

*POV Julia*

Alles is wit. Ik deed het toch goed? Ben ik nu dood? Word ik wakker. Ik hoor allemaal stemmen om me heen en voel mensen aan me zitten. Ik hoor ook mensen huilen. Waarom? Ik ben toch niet dood?

Ik open voorzichtig mijn ogen maar doe ze meteen weer dicht. Het licht is veel te fel. 'Je kan je ogen weer open doen.' zegt een stem. Ik open mijn ogen en knipper een paar keer. Ik kan nu redelijk scherp zien. 'Niall.' zeg ik schor. 'Ik zal hem halen.' zegt dezelfde stem weer.

Na een tijdje komt er iemand binnenlopen. 'Juultje.' zegt hij zacht. Ik denk dat het Niall is. 'N-Niall?' vraag ik schor. 'Ja ik ben het schat.' snikt hij en hij rent naar me toe. Ik trekt me in een knuffel.

'Hoe voel je je?' vraagt hij. 'Geweldig eigenlijk.' zeg ik nu redelijk normaal. 'Mooi zo. Zal ik de rest halen?' vraagt hij. 'Zijn ze allemaal hier dan?' 'Ja, voor jou.' 'Haal ze maar.'

Een paar minuten later komt de hele squad binnengerent. Inclusief mijn broer. Mijn ouders zullen we geen tijd hebben. Bijna iedereen springt bovenop me.

'Gaat het goed?' 'Hoe voel je je?' 'Je bent terug!' 'We hebben je zo gemist.' word er door elkaar geroepen. 'Ja hoor ik voel me prima! Wanneer mag ik weg?' vraag ik. 'Je mag morgen weg als het goed is.' zegt Thomas.

'Mag ik jullie vertellen wat er allemaal is gebeurt in mijn hoofd?' vraag ik. Iedereen kijkt me raar aan, ik geef ze groot gelijk. 'Hoe ik uit de coma ben gekomen zeg maar.' leg ik uit. 'Ja doe maar Honey.' zegt Louis lief. 'Thanks Carrot.' zeg ik zacht.

'Nou, eerst was alles zegmaar wit. Ik begon steeds meer beeld te zien. Ik zag bomen, struiken gras maar alles was wit. Behalve het meer, dat was babyblauw. Ik heb rondgekeken en toen, Thomas, heb ik oma gezien.' zeg ik zacht. 'Dat kan niet.' zegt Thomas hoofdschuddend. 'Allebei onze oma's leven nog.'

'Daar kom ik later op terug, ik ga nu verder met uitleggen. Ik heb oma dus gezien, ze vertelde me dat ik mijn ademhaling moest trainen, want ik moest 6 puzzelstukjes zoeken in het meer. Dat hen ik dus gedaan, ik heb de puzzelstukjes uit het meer gehaald en heb er een puzzel van gemaakt. Ik moest mijn hand erop leggen en zo kwam ik terug. En voordat ik weg ging zei oma nog dat ik geadopteerd ben, of eerlijk te zijn, Thomas, WIJ zijn geadopteerd. Onze ouders zijn dus niet onze echte ouders, ze hebben ons geadopteerd. En ik moest haar beloven om een DNA- test te doen en onze echte ouders te zoeken.' vertel ik.

Ik zie iedereen met open mond kijken. 'D-dus je ouders zijn niet je echte ouders?' vraagt Liv verbaasd. 'Nope, en ik ben echt ZO boos op ze.' zeg ik en ik voel de woede koken ik bal mijn vuisten. 'We gaan morgen met ze praten, en of ze nou wel of niet toegeven. We gaan een DNA-test doen.' stelt Niall me gerust.

'Ga maar slapen, je zal wel vermoeid zijn.' zegt Sofie bezorgt. '2e Liam.' zeg ik. Ik hoor de rest grinniken. Ik ga goed liggen en val in slaap.

♠♠♠♠