He Left Me • Louis Tomlinson

Chapter 30

*POV Julia*

We zijn 3 maanden verder, we hebben in deze 3 maanden niet super veel gedaan. Paar concerten gegeven, beroemde mensen ontmoet. Je weet wel, "het beroemde mensen leven". De jongens zijn de laatste 2 weken heel sneeky. Ik vind het super irritant en daarom doe ik ook best wel gemeen. Elke keer als ze een knuffel willen geven, of in Niall's geval een kus, dan negeer ik ze. Ze krijgen het pas weer als ik weet wat er gaande is.

Ik zit beneden in de tuin een boek te lezen, Louis en Harry zijn aan het voetballen, Liam is aan het koken en Liv en Niall doen boodschappen. Ik vind het niet leuk dat Niall steeds meer met Liv omgaat dan met mij, hij heeft amper tijd voor me.

Ik sla mijn boek dicht en gooi hem op de grond, ik sta op van mijn stoel en loop boos naar binnen. 'Hoi Juultje.' zegt Liam vrolijk en wil me een knuffel geven. Ik ontwijk hem en loop door. 'Is er iets?' vraagt hij. Ik draai me om.

'Is er iets? Is er iets?!' vraag ik boos. Ik voel de tranen opkomen en ik hou ze deze keer niet tegen ook. 'Natuurlijk is er iets! Ik word overal buitengehouden! Ik ben helemaal alleen! Niemand heeft tijd voor me!' schreeuw ik boos/huilend. 'Ik weet niet waar jullie mee bezig zijn, maar ik wil er nu niets meer van weten, wat het ook is!'

Iedereen is komen kijken wat er gaande is. Niall en Liv staan vanuit de deuropening ook te kijken.

'Louis, beste maatjes toch? We vertelde elkaar toch alles?' snik ik en ik kijk naar Louis. Hij kijk me schuldig aan.

'Harry en Liam, jullie waren als grote broers waar ik op kon vertrouwen, of heb ik het mis?' vraag ik. Harry en Liam kijken elkaar aan en laten hun hoofd zakken.

'Liv, je bent m'n beste vriendin, of was tenminste. Beste vriendinnen doen dit toch niet?' snik ik. Ze kijkt me aan en ik zie dat ze huilt.

Ik kijk naar Niall. Hij huilt ook. 'En jij Niall, de liefde van mijn leven. Ik had dit vooral niet van jou verwacht, sorry maar ik weet niet of ik nog verder wil.' en ik kijk Niall spijtig aan. 'En dat geldt voor jullie allemaal.' zeg ik. 'Het is voor bij.' zucht ik boos. Ik loop de trap op om mijn spullen te pakken, niemand houd me tegen, ze zullen toch niets om me geven.
( omg dat rijmt 😂👅 )

♣♣♣♣

Zodra ik een tas vol spullen heb gepakt loop ik de trap af naar de keuken. Ik pak mijn geld en loop naar de deur, ja ik pak geld, why?, ik ben van plan naar Japan te gaan. Waarom Japan? I don't know kwam als eerste in me op. Ik loop langs de woonkamer en zie iedereen heel schuldig lijke en Louis, Niall en Liv huilen zelfs. Zelf voel ik ook tranen opkomen maar ik hou ze tegen.

'Alsjeblieft Juul laat het me uitleggen.' smeekt Liv me. 'Juul is voor echte vrienden, noem me liever Julia.' zeg ik kil. Ik zie dat Liv schrikt en kijkt naar beneden.

'Waarom kunnen jullie niet gewoon vertellen wat er aan de hand is? Ik voel me echt vreselijk, heb ik iets fout gedaan? Ben ik niet goed genoeg?' vraag ik. 'Nee nee nee nee Juul-' 'Julia.' breek ik Louis af. 'Julia je hebt echt niets fout gedaan en wij verdienen jou eigenlijk helemaal niet.' snikt hij. 'Laat het Niall nou gewoon uitleggen.'

'Prima, maar schiet wel op want anders mis ik mijn vlucht.' zucht ik. Ik weet het, dit klinkt hard, en ik zal waarschijnlijk ook wel terug komen, denk ik maar het is allemaal gewoon te veel nu.

'Komt er nog wat van?' vraag ik. Niall kijkt me triest aan. 'Nee? Oke, ik zie jullie nog wel eens, doei.' Ik pak mijn spullen en loop naar buiten, op naar het vliegveld.

♠♠♠♠

Aangekomen bij het vliegveld loop ik naar binnen opzoek naar mijn gate. Ik moet snel zijn want ik ben al aan de late kant. Gelukkig ben ik goed vermomd anders was ik echt allang herkend.

Na een tijdje zoeken vind ik mijn gate en loop er snel heen. Opeens hoor ik mensen mijn naam roepen maar ik loop gewoon door.

Paar seconde later word er aan mijn arm getrokken en ik draai me om. Daar staat Niall. Wat doet hij nou weer hier? De rest is ondertussen ook al aangekomen.

'Het spijt me van de laatste 2 weken.' begint Niall. 'Het spijt me dat ik je heb ontweken maar alles was gewoon lastig.' 'Oh en voor mij niet?' vraag ik. 'Luister nou, ik was met iets heel groots bezig, iets heel groots voor jóu. Het was een verassing maar we wisten niet dat we het nog zolang geheim moesten houden. Maar dat maakt nu niets meer uit.'

'Juul je bent geweldig, alles is geweldig aan jou, je haar, je lach, je gezicht, je grapjes, hoe je dansg, hoe je zingt, hoe je doet al die kleine dingetjes laten me kleine tintelingen voelen in mijn hele lichaam! Juul je maakt me gek, ik ben zo ongelooflijk verliefd op je, ik kan het gewoon niet meer ontkennen. Ik wil voor de rest van mijn leven bij je zijn.' zegt hij en er lopen stille tranen over zijn én mijn wangen. In deze tijd is ook iederen die bezig was aan het kijken wat er gebeurt.

Niall knielt en haalt iets uit zijn zak. Nee? Echt? Is dit echt wat ik denk dat het is?

'Lieve Julia Brooks, wil je met me trouwen?' vraagt hij.

'Jaa natuurlijk!' roep ik. Niall staat op en ik spring in zijn armen. Iedereen om ons heen juicht maar ik heb alleen nog maar oog voor Niall, de liefde van mijn leven waar ik voor altijd bij kan zijn. Samen met mijn allerbeste vrienden, en misschien ooit, in de toekomst, zelfs nog wel kinderen...

💍💍💍💍💍💍💍💍💍💍💍💍
Heei,

Jap t einde, sorrey het is een beetje flut maar het stond maar zo onvoltooid dus heb ik er maar een einde aan geplakt 😊. Ik hoop dat jullie het leuk vonden! 💓

Love youu💘

Vote/comment/follow?

XX Marije ❤❤

Bewerkt op 6 augustus 2016.