ISLAK ATEŞ

2. BÖLÜM

Alev( Burcu)

Sokagın dönüşünde 2 erkegin 1 kızı dövmek üzereydi sinir beynime gitmişti bendeki hastalık da gün gectikce kendini gösteriyordu hızlıca oraya gidip cocuklara yumruklarla karşılık vermiştim . Ailemi kaybetmem fiziksel anlamda da kendimi korumam gerektigini anlatmişti .Abim yoksa ben varim kendimi koruya bilirim , cocuklar kactıgında elimi yerde masumca, korkak bakişlarla bana bakan kücük kız cocuguna götürdum nasil insanlardı bunlar?Nasil bu kadar zalimlerdi zaten erkeklerden nefret etmemde bu zamanlarda başlamışti " Nasil bu kadar vicdansızlar offf ablacım iyimisin sen ?" "Abla yalvarırım anneme yardım et anneme birşey yapıcaklar Ablaa nolur yalvarirım..." " ttamam bana bak sakin tamam mi sakin al şu anahtarı şu soldaki sokaga git ilk evi bunla ac sakin kapiyi acma tamam mı? " " Abla söz ver annemi bana getiriceginden " bilmedigim bir boşluga surukleniyordum ama sorularla bir melegi birakicak kadar da zalim degildim toz pembe yaşam istesekte bizim dünyamizin tek rengi siyah ve beyazdı "sana söz veriyorum elimden geleni yapicam hadi git şimdi" kücük kızın gitmesini beklemeden cocukaların peşinden gitmiştim geldigim yerde kırık dökük birkac ev etrafta göz gezdirdigimde kulaklarım cınlıyordu o masum cocuklar burda tam bu cöplüta yaşiyorlardı inanmak istemiyordum ama gözlerim dolmuştu bir evden ses geldiginde hızla gözlerim o sesi aradi vurdugum cocuklar ellerinde bıcakla kacıyorlardı "hhayır hayır o bunu kaldıramaz söz verdim söz verdim.." hizla evin kırık basamaklarından cıkıp eve girdigimde kapının ucunda kanlı bir el farketmiştim korkudan ciglik atmiştim "ölme yalvarırım ölmemis ol" odaya girdigimde acı icinde nefes alip kanlı yarasina elini bastiriyordu hizla yanina gidip başini dizlerime koyup yalvarmaya başladim "sakın sakın ölme söz verdim " sanki beni duymuyordu sürekli
Duvardaki kücük resime bakıyordu; kızıyla onun oldugu evdeki tek fotografa "melegim özür dilerim aama insan ölümsüz ddegildir ki bazen gitmek gerekir benimde gitme vaktim geldi affet beni olur mu? " havaya elini kaldırıp duvardaki resme dokunmak icin cırpınırken eli birden boşluga düşmuştu niye düstü ki ölmesini anlayamamiştim ya da anlamak istemiyordum elinden tutup kaldirmaya basladim ama her kaldırdigimda eli tekrardan düşüyordu şu anda ölü bir anne yatıyordu dizlerimde ve merakla annesini bekleyen kücük bir kız titreyen ellerim , ayaklarimla kalktigimda hala şok icindeydim sinirden gülmeye başlamiştim "hayır ya hayir ölemessin sen ölemezsin cocugun var senin ölemezsin!!!hizla yakasina yapiştigimda ölen masum annenin gözünden yaş gelmişti duyuyordu beni yetmez mi ölememiş iste ölüler aglayamaz degil mi bak agladi agladi işte ölmemiş
Allah kahretsinki sonsuz uykuya dalmişti duysada haraket edip kizina sarilamayacakti onu tekrar öpüp koklayamayacaktı o ara ambulans sesleriyle ellerim agzimda aglamamak icin zor durarak dışarı cıktim "yalvarırım kurtarın onu yalvarırım" hızla iceri girdiklerinde boynundan ve bileklerinden nabızlarına bakmaya başladılar sonra ikiside birbirlerine bakıp birşey de diye bakıyorlardı bir üzgünce bana baktiginda"iyi degil mi sadece bayıldı kalkıcak şimdi degil mi doktorr!!" "cok üzgünüz hastayı kaybettik " "ne!!"
Ellerimi duvarlara sürtüp hızla dışarı cıktigimda o cocukları gormuştum KATİLLERİ hizla peşlerinden gittiklerimden birinden cakiyi alarak dizlerine batirdim "sizi gebertmedigime dua edin Allahin belaları!!"
Koşar adimlarla gitmeye başladim arkamdaki cigliklari dizlerimideki bir annenin kanlarini hic biri umrumda degildi tek umrumda olan nasil acikliycagimdi nasil senin annen öldü yetim kaldin diycektim Allah kahretsin niye hep bunlar benim başima geliyor

EVE geldigimde koşarak bana dogru gelen kızı gorduk merakli gozlerle bana bakiyordu "ee hani annem abla?"
" şey..." gözleri birden dolarak aglamaya başladi "öldü degil mi öldürdüler annemi bana söz vermiştin anneni koruycam diye yalan soyledin sende yalan soyledin herkes yalan söyluyor" "yalvaririm yapma cabaladim elimden geleni yaptim yemin ederim yaptim " "ama annemi bana getiremedin" "Dogru ama annenden sana bir şey getirdim " merakla bana bakmaya başladiginda"bir söz" birden tüm umudu biterek istemiyorum der gibi bakmişti "melegim özür dilerim aama insanlar ölümsüz degildir ki bazen gitmek gerekir benimde gitme vaktim geldi affet beni olur mu?"
"Affettim...ANNEM" annem sözü kulaklarımda yankilaniyordu bende yetimdim o da,artik bir butunduk artik o benim canimdi cünku o benim emanetimdi HOŞGELDİN ELA...