De maansteen

Hoofdstuk 1

•Hoofdstuk 2•

'O, ben jij het Lucia!', opgelucht liep de jongen de open plek op. Hij was tenger gebouwd, niet groot met bruin krullend haar en bruine ogen. Hij liep, nu toch een beetje onzeker omdat er geen antwoord klonk, richting het midden van de open plek waar het felle paarse licht gloeide. Door de gloed voor hem kon hij de persoon erachter niet goed onderscheiden. Hij keek nog eens en kon nu wel zien dat de persoon achter het vuur een meisje was. Toen stapte ze ineens om de lichtbron heen en keek hem aan. Het was Lucia, hij herkende haar aan haar lange blonde haar wat altijd wapperde in de wind, aan haar smalle schouders en haar geringe lengte. Maar vooral herkende hij haar aan haar groene ogen die altijd zo helder straalden. Hij was gek op die ogen. Ze waren voor hem een teken van vertrouwen en veiligheid. En de blik die erin lag was er een van liefde en de vastberadenheid schitterde er doorheen, voor de eerste zilveren maan was dat nog onzekerheid geweest. Lucia was veranderd, sinds die ene nacht, ze was sterker geworden door de magie die vanaf toen door haar heen vloeide.

'Ja. Ik ben het, maak je maar niet ongerust' zei ze met haar zachte stem. 'Wat is er aan de hand, je bent zo zenuwachtig?' vroeg ze toen bezorgd. Lucia bekeek Ivan van top tot teen. Zoals altijd zag hij er knap uit, hoewel hij momenteel wel erg gespannen overkwam. Ivan antwoorde niet. Hij keek naar het licht wat nog steeds gloeide, middenop de open plek. Hij vroeg zich af waarom het die kleur had. Normaal gesproken was het lichblauw, als hij en Lucia samen op de open plek kwamen. Het kon alleen anders van kleur zijn als-, meteen keek hij om zich heen en trok Lucia naar zich toe, 'er moet hier nog iemand op deze open plek zijn' zei hij. Hij en Lucia begonnen nerveus de rand van de open plek af te speuren.

'Eh, hallo? Zijn jullie Lucia en Ivan?' Er kwam een lang meisje de open plek op stappen. Ze was slank en had pikzwart golvend haar tot haar oksels, haar ogen waren felblauw en straalden zelfverzekerdheid en moed uit. Ze bleef staan toen ze hen zag, en bekeek hen eens goed. De jongen, dat moest Ivan zijn, zag er knap uit en ze voelde meteen al een lichte steek van jaloezie jegens het meisje wat hij vasthield. Maar toen viel haar blik op het paarse licht en vergat ze de anderen. Ze voelde zich erdoor aangetrokken en liep ernaartoe. In de cirkel waar ook Lucia en Ivan stonden, ze zag de cirkel nu pas, bleef ze staan.

'Hallo, kom jij van Aurelina?' Ivan schudde de nieuwkomer de hand. Ivan zag dat ze normaalgesproken zelfverzekerd en trots zou zijn, maar dat ze nu nerveus en een beetje bang was. Hij dacht terug aan zíjn eerste zilveren maan. Hij herinnerde zich dat hij toen ook zo zenuwachtig was geweest. Een week voor die ene nacht was hij in het veld tijdens een wandeling even blijven staan. Hij had een raar tintelend gevoel gehad dat hem aanspoorde om naar de lucht te kijken. Hij keek omhoog en zag in de lucht een vrouw. Ze kwam vriendelijk en rustig op hem over, maar ook enigzins triest. Ze had hem gezegd dat hij over een week naar een bepaalde open plek in het bos moest komen waar hij moest zeggen: Ik kom voor de maansteen, van Aurelina. Om de een of andere reden had hij de vrouw vertrouwd en was in die nacht naar de open plek gekomen. Daar had hij de zin gezegd en was er plotseling een heel licht blauw lichtje gegloeid in het midden van de open plek. Vanuit dat licht was er toen een kracht gekomen en hij had ontdekt dat dat toverkracht was. Hij had die nacht krachten gekregen om de lucht en daarmee ook het weer te regelen. De afgelopen weken had hij daarmee geoefend. Een maand na die nacht merkte hij dat hij weer naar de open plek werd geleid. Hij gehoorzaamde aan dat gevoel en die nacht was er in het midden van de open plek een iets groter groenblauwig lichtje gestraald. Hij had een meisje gezien, Lucia, en samen hadden ze weer gezegd:'Wij komen voor de maansteen, van Aurelina'. Vanaf dat moment had Lucia de kracht gehad om watermagie te gebruiken, en hij had gevoeld hoe een tweede kracht de zijne versterkte. En deze avond was er weer die aantrekkingskracht geweest die hem en Lucia naar de open plek geleid had. Maar deze keer was dus nog een ander verschenen. Hij besefte dat dat de bedoeling geweest moest zijn en dat er een volgende keer nóg iemand zou verschijnen die de magie van het laatste element zou krijgen. Dan zouden ze compleet zijn.