De maansteen

Hoofdstuk 2

•Hoofdstuk 2•

Lydia keek naar de bron van het licht, ze verbaasde zich over het feit dat er een bloemblaadje in een stenen kom lag. De gloed scheen uit het bloemblaadje te komen. Ook de knappe jongen, Ivan, en het meisje, Lucia, keken naar het bloemblaadje. Lydia vond de gloed fascinerend en ook de andere twee leken erdoor geobsedeert. Opeens voelde ze een warme gloed die haar ertoe aanzette om iets uit te spreken. 'Wij komen voor de maansteen, van Aurelina' zeiden Ivan en Lucia, en tot haar eigen verbazing hoorde ze die woorden ook uit haar eigen mond komen. De stemmen van de twee meisjes en de jongen klonken luid en helder in de koele nachtlucht. De woorden stegen op naar de maan. Die leek te antwoorden. Een paar vogels voelde een warm windje van boven naar de open plek langs hun veren strijken, en even voelden ze zich heen machtig en sterk. Maar toen was de wind verdwenen, het had de open plek bereikt en stroomde vanuit het bloemblad naar de drie jonge mensen op de open plek. Er ging en schok door hen heen, terwijl zij allen de voor hun bestemde magie ontvingen. Ivan de luchtmagie, Lucia de watermagie en Lydia de magie van het vuur.

Ivan voelde een vertrouwde schok door hem heen gaan, en ook het gelukkige gevoel, gevolgd door een grote golf magie. Zijn krachten waren nu dichtbij het hoogtepunt. Bij de volgende zilveren maan zouden ze compleet zijn. Net als die van Lucia, Lydia en nog een ander. Hij was benieuwd naar de persoon die zoveel aardmagie had dat hij maar een keer met hen hoefde te zijn om volledig te worden. Hij hoopte dat het een jongen zou zijn, zodat hij niet alleen tegenover het verwarrende gevoel van de verliefdheid hoefde te staan. Een maand geleden had hij gevoeld dat hij verliefd begon te worden op Lucia, maar sinds het moment dat Lydia de open plek was opgestapt, wist hij het niet meer. Bij beiden voelde hij een kriebelend gevoel in zijn buik als hij naar hen keek. Als de vierde persoon een jongen was, zou die hem kunnen helpen om over dat verwarde gevoel heen te komen. Hij hoopte dat het een goede vriend zou zijn. Maar toen besefte hij dat hij stiekem ook wel een beetje bang was, voor dat persoon, wat in zijn leven al genoeg magie had verzameld om na een zilveren maan ritueel volledig te zijn. Diegene moest wel erg machtig zijn. Ivan besefte niet, dat het aantal zilveren manen wat nodig was om volledig te zijn, niet lag aan de hoeveelheid macht. Het lag aan hoe vaak je in aanraking was gekomen met jou element, en dat is met lucht (afgezien wat je inademd en voelt), minder dan met aarde. Met aarde probeer je iets te maken en woel je erin, bij lucht loop je er alleen in en adem je het in en uit. Mensen (dus ook Ivan) denken vaak niet aan wat je met lucht kunt doen. De nieuwkomer hoefde dus helemaal niet de machtigste te zijn.

Lucia zag dat Ivan een lichtblauwe gloed om zich heen had waardoor hij er sprookjesachtig uitzag, de gloed was weer helderder geworden, het oefenen met de magie had dus geholpen. Ze keek naar Lydia, die had een felle rode gloed om zich heen waardoor ze eruit zag alsof ze rechtstreeks uit het vuur gestapt was. Ook zelf had ze een gloed om zich heen, een zachte groenblauwe. Na een paar minuten doofde de gloed. Het bleef nog lang stil op de open plek.

Toen begon Ivan te zingen, nadat de stilte geduurd had. Het was een warm en krachtig lied zonder woorden. Het waren klanken die elkaar aanvulden en opvolgden tot ze een betoverende melodie vormden die een gevoel van intens verdriet uitstraalden. Na een aantal regels begon ook Lucia te zingen, haar hoge, zachte stem klonk mooi bij de wat lagere stem van Ivan. Ze zongen door elkaar en met elkaar zodat er een prachtig lied ontstond.

Na een tijdje besefte Lydia dat het lied iets miste. Het miste wat vurigs en krachtigs. Dus begon ook Lydia te zingen. Ze wist automatisch welke klanken wanneer en hoe gezongen moesten worden. Ze voegde haar wat hese stem toe aan de stemmen van de andere twee. Het lied danste door de nachtlucht en bezorgde de mensen en dieren in de buurt van de open plek een verdrietig gevoel en gaf hen mooie dromen, over hoe mooi het eigenlijk is om personen te missen. Omdat je daarmee merkt, hoeveel liefde je eigenlijk voor hen voelt. Ivan, Lucia en Lydia zongen zo de hele nacht. Het lied versterkte hun krachten en maakte dat ze zich één voelden.

De volgende ochtend, bij de eerste zonnestraal hielden de drie op met zingen en begonnen ze te oefenen met hun versterkte en nieuwe krachten (in het geval van Lydia).