GEÇMİŞİN İZİ

1-KATİL

Bundan 13 yıl önce ailemi trafik kazasında kaybettim. O gün bodruma tatile giderken ben daha 4 yaşındaydım.

-baba daha ne kadar kaldı? Ben bombimi özledim.

-az kaldı kızım.

Ve ardından uçurumdan aşağı yuvarlanan bir araba ve kanlar içinde yatan anne ve babam.

-Anne! Baba! Uyanın. Korkuyorum. Lütfen uyanın.

Ardından sırtımda hissettiğim acı ve siren sesleri.Tek hatırladığım bunlardı. Annemin ve babamın tek hatırladığım görüntüsüydü. Kanlar içinde, nefessiz ve ölü! Yıllarca her gece onların hayaliyle, geri dönmeleri umuduyla uyumadım ve sürekli ağladım. Nasıl gülüyorlardı? Sesleri nasıldı? Gözleri nasıldı? HATIRLAMIYORUM! Kimseyle konuşmadım. Ailemi konuştuğum için kaybettim. Sürekli onları görüyordum beni yalnız bırakmıyorlardı. Herkes bana onların bir hayal olduğunu ve psikolojik tedavi görmem gerektiğini söylüyorlardı. Sinir krizlerim yüzünden ilaç kullandım. Bir çok kez de intihar etmeye çalıştım. Teyzem ve eniştemle istanbulda yaşamaya başladım. Kazadan sonra bana sahip çıktılar. Teyzem bana hergün iş dönüşü yeni oyuncaklar alır ve benimle konuşmaya çalışırdı. Artık büyüdüm ve 17 yaşındayım. Eniştem beni başka bir liseye yazdırdı. Daha doğrusu koleje. Evdeyim ve odamda günlüğümü yazıyordum. Aşağıdan bağırma sesleri geliyordu. Aşağı indiğimde yerde yatan ve kanlar içinde olan teyzemi gördüm. Koşarak yanına gittim. Ama çoktan annem ve babam gibi sonsuz uykuya dalmıştı. Eniştem elindeki kanlı bıçağı yere atıp

-Eee zırlama be gece gece, dedi. Fazlasıyla alkol kokuyordu ve bir o kadar da sarhoştu.

Okulların açılmasına daha 1 ay vardı. Teyzemin kanının üzerimdeki kıyafetlere bulaşmasını aldırmadan ona sarıldım ve ağlamaya başladım. Annem ve babama sarılamamıştım...

-2 hafta sonra-

Teyzemi de annem ve babamın yanına gönderdiğimden beri eniştem her gece içiyordu. Mahkemeden kurtulmayı başardı. Avukatları ve param sayesinde. Evet benim param. Babam öldüğünde tüm mirası bana kaldı. Ama daha 18 yaşında olmadığım için holdingi ve barları ben yönetemiyordum. 2 hafta sonra okullar açılıyordu. Ve ben yeni okulumda konuşmadığım için başıma neler geleceğini düşünüyordum. Aslında kazada sadece sırtımdan yara aldım. Konuşmamak kendi isteğim.En son 4 yaşındayken konuştum. Ve konuştuğum için ailemi kaybettim. Bu duruma alışmaya çalıştım. Olmadı...Unutmaya çalıştım... Olmadı... Telefonuma gelen mesajla irkildim telefonumu elime alıp mesaj bölümüne girdim. İndirim mesajıydı. Şaşırmadım. Zaten 1 tane arkadaşım vardı. Onunla da uzun zamandır görüşmüyordum. Saat epey geç olmuştu. Kendimi yatağıma atıp ağlamaya başladım. Ve uykuya daldım...

Gözlerimi açtığımda hava daha aydınlanmamıştı. Zaten benim uykularım bu kadardı. 2-3 saat uykuyla tüm gün ayakta kalabiliyorum. Hazırlandım ve aşağı indim. Eniştem koltukta sızmıştı. Evden çıkıp yürümeye başladım. Biraz yürüdükten sonra yeni okulumun önüne geldiğimi fark ettim. Bahçeye girince içeride birkaç kişinin olmasına aldırmadan boş bankların birine oturdum ve sigaramı içmeye başladım. Birkaç kişi bana doğru gelmeye başladı. Aldırmayıp sigaramı içmeye devam ettim.

-selam,dedi cevap vermedim.

-Ben Kaan. Yine ifadesizliğimi koruyup cevap vermedim.

-Adın ne?

-Beni duyuyor musun?

-Hey! Ses versene.

-Dilini mi yuttun? Konuşsana.

Hiçbir şey demeden banktan kalktım ve bahçeden çıkıp eve gittim.

-2 hafta sonra-
Bu iki haftadır eniştem her içtiğinde beni dövüyordu. Yarın okullar açılıyordu. Fakat ben yüzümdeki morlukları nasıl geçireceğimi bilmiyordum. Karnımda, kolumda, sırtımda ve bacaklarımdaki yaraların geçmesi için krem sürüyordum. Ama geçmeden bir daha dayak yiyor ve yaralarıma yenilerini ekliyordum...