Karanlık insanın en büyük korkusu,
Karanlık gecenin bir sismik sembolü.
Karanlık aydınlık yönün batısı,
Karanlık insanın en pis yönü.
Ve bu yön diğer insanları üzer,
Bu yön sahibi sınırları aşarsa.
Üzmekten daha fazlasını yapar,
Kırar, döker, ağlatır hatta parçalar.
Ben parçalandım lime lime oldum,
Her bir parçam dört bir yana savruldu.
Güneşim battı hiç birşey göremiyorum,
Kulaklarım bu yüzden bi hayli yoruldu.
İçimdeki yangınla bir hayri kavruldum,
Lime olan parçalarım ağır şekilde pişti.
Dile vuramadığım kelamlar içimde birikti,
Boşalacak kap kaçak bulamayınca her zerrem şişti.
Yüzüm gülmez, elim kalem oldu,
Gözüm su, elim nasır tuttu.
Ve şans eseri yolumu buldum,
Bu yürüdüğüm en istikrarlı yoldu.
Ve bir gün batan güneş, tekrar doğacak,
Güneş, karanlık dahi herkesten hesap soracak.
Nemli kirpiklerim birer birer kuruyacak,
O zaman yüzüm güllerin en hası açacak.
Bedenim karanlıktan arınacak,
Berrak bir hayata sahip olacak.
Sonrası yaşam su gibi akacak,
Bu kes gözümden, mutluluk yaşı damlayacak.
Şimdilik hayatım zifiri karanlık,
Lakin bir yanım hep aydınlık.
Ay gibi yüzüm,
Bir tarafı aydınlık, bir tarafı karanlık.
2015
