Vazgeçtim Yana Yana

Basit Kırık Bir Kız

O gün dehşet derecede tükenmiş hissediyordu kendini.Çünkü göklere çıktıktan sonra çakılmak en kötüsü idi elbet.İçinde duyduğu bu sonsuz sızının tarifi yoktu.Yaşayan bilebilirdi ancak.Bir şekile bundan da sıyrılır, atlatırım diyemiyordu kendine.Teselli edecek kimsesi dahi yoktu ki.Arkadaşlarının kendi sorunları vardı herkes gibi.Zaten topu topu "Dost" saydığı kaç kişisi vardı ki? Resimleri bir de kalemleri vardı onu hiç terketmeyen bir tek.Ha bir de gecenin yarıları ve hayranı olduğu ay.En erken kaçtı acaba uyuduğum diye düşündü. Bir yandan da kendine kızmaktan alamıyordu kendisini. Onca derdi tasası varken dünyanın, bu kadar kırılgan olduğu için kızıyordu kendisine.Aklından onlarca düşünce geçiyor olmasına rağmen bir tanesi ağır basıyordu."Bu kadar mı değersizim?".Bir şekilde değersiz olmaması gerektiğini düşünüyordu.Hiç kimse olmamalıydı. Hem de kim olursa olsun.İnsanın duyguları böylesine anlamsızlaştırılamazdı.Belki de tüm duyguları uçlarda yaşamanın verdiği bir kayıptı bu.Bazı noktalarda sürekli kendine kızıyordu.Bir kere fazla fedakardı.Prensiplerinin çiğnenmesine izin veriyordu sevgisinden ötürü.Sevgi bambaşka bir duyguydu çünkü.Onu diğerlerinden ayıran şey belki de aklı tamamiyle devre dışı bırakıyor olması da olabilirdi.Kendi kendine düşünmekten alamıyordu kendini. En büyük düşmanı beyni olmasıyla birlikte en mantıklısını ruhuna fısıldayan usulca yine oydu.Kırık kalbinin onarılmasını istemekten yorulmuştu.Kim niye bir başkası ile uğraşsındı ki?Herkes kendi derdinde, koşuşturmaca içinde yaşayıp gidiyordu.Zor olan şey birine güven duyabilmekte değil miydi zaten bunca şey arasında? O güvenmişti, tabi incinmişti de. Aptallık ya, yine de affediverirdi herkesi, herşeyi. Çok zordu birine güvenmesi ama nasıl oluyordu da böylesine yufka yürekli olabiliyordu aynı zamanda açıkçası kendisi de şaşıyordu . Hem üstelik birine ya güvenirdiniz ya da güvenmezdiniz."Biraz" diye birşey olamazdı güven konusunda. Acizliğini düşünmeden edemiyordu. Her yarayı sarardı da,gecenin yarılarında nasıl sarardı o derin olanları bilemiyordu. Belki de bırakması gerekiyordu ucunu ki, kalbi ölüversin çırpınmadan artık. Sevgi belki de kötü birşeydi onun için. Tüm dünyaya yayılması gereken bir histi kesinlikle ama belki de bazı kişiler fedakarlık yapmalılardı bunun için sevgilerinden. Cennetin özlediği kadınlar vardı ne de olsa. Belki de onlardan biriydi. Düşünceler arasında boğuşup durmaktan da iyice yorulmuştu. En iyisi şimdilik uyumak gibi gözüküverdi gözüne birden. Depresyona girmiş ağır ergen hallerine girmek de istemiyordu. Ne de olsa bazı hisler özeldi. Küçük ergenlerin "sevme" oyunlarına alet edemezdi sevgisini. Düşünmeye devam etmeden uyumaya karar verdi. Hayat hergün sürprizlerle doluydu ne de olsa...