Het Verleden Teruggebracht...

Hoofdstuk 7

Een week later, het verbod geldt nog steeds

Zuchtend zit ik op de bank een boek te lezen, ik heb 'm al uit, maar ik lees de flaptekst nog een paar keer over tot ik 'm bijna uit mijn hoofd ken. Dit duurt als zooooo lang, ik ben bang dat ik gek word.
Het voedsel uit het voedselpakket is niet te eten, die dropt de politie voor elke deurpost. Dingen als 'bietjes uit pot', 'chips zonder zout' en droog brood, zonder beleg natuurlijk.
Verlangend kijk ik naar buiten waar de zon schijnt en de vogeltjes fluiten. Ik moet glimlachen om het roodborstje dat z'n best doet om het hoogste lied te zingen, boven de andere vogeltjes uit.

Opeens komt er een gedachte in m'n hoofd op: 'wat als ik wel naar buiten kan?' Mijn wenkbrauwen schieten omhoog bij dit idee. Ik kijk even om me heen en schat mijn kansen in. Ongemerkt loop in naar de keuken. Even goed luisteren. Mijn moeder is gelukkig aan het bellen en ik kan dus ongemerkt de buitendeur openen. Onze poes is zichzelf aan het wassen en loopt vrolijk naar me toe. Ze gaat voor me staan terwijl ik het niet werk. Ik let helemaal niet op haar en ga totaal per ongeluk op het puntje van haar staart staan. Gelijk daarop volgt een verontwaardigd gemiauw.
Ik schrik me kapot en zeg op sussende toon: 'sorry, sorry'. ik heb haar niet echt pijn gedaan, want ze spint alweer. Snel doe ik de deur verder open, en spurt zachtjes naar buiten. Gelukkig heeft niemand de poes horen miauwen. De schuurdeur is gelukkig niet op slot. Ik blaas opgelucht mijn ingehouden adem uit. Snel ga ik de schuur in en sluit de deur zachtjes achter me. 'Hoe ga ik dit aanpakken?' zeg ik zachtjes in mezelf.

Even later fiets ik vrolijk naar buiten. Oplettend op rijdende auto's. Soms zie ik in de verte een politieauto rijden op zo'n moment rem ik even af en kijk waar de auto heen gaat.
'Gelukkig ben ik niet gesnapt!' denk ik blij. Het idee was zomaar in mijn hoofd opgekomen: kijken bij de groep Friese paarden die 5 minuten fietsen van mijn huis staan. Vol tevredenheid hang ik over de omheining om de prachtige zwarte paarden te aaien.

                                                                                               * 

Wat heeft ze de warme adem op haar handen gemist! De manege waar ze elke zaterdag rijdt is natuurlijk ook gesloten. Zacht aait ze over de gladde snuit van het paard. Spiedend kijkt ze om zich heen, 'niemand te zien!' Gelukkig. 

Behendig klimt ze over het hekje heen, het is een houten hekje. Nog een keer checkt ze de omgeving, is gerustgesteld en gaat verder met de paarden aaien. De fluweelzachte vacht voelt fijn aan. Er komen meer paarden aangelopen, nieuwsgierig kijken ze de nieuwkomer aan. 

Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Iets wat ze totaal niet had zien aankomen. Ze voelt een lichte tinteling over haar hele lichaam gaan. Haar handen verkleuren weer naar haar gewone blanke kleur en haar haar wordt weer gewoon bruin. Stomverbaasd bekijkt ze haar ietwat trillende hand, 'ik ben weer normaal!' denkt ze. 'Ik ben weer helemaal Charlotte!' schreeuwt ze nu opgewonden.

Dan bedenkt ze zich dat ze in een weiland vol met paarden staat die haar nu een beetje geschrokken maar toch ook nieuwsgierig aankijken. Snel legt ze een verband. 'Zou het door de paarden komen dat ik weer een "terug- metamorfose" heb gekregen?' Snelt rent ze weer terug naar haar fiets en klimt weer over het hek, een paard geeft haar een duwtje tegen haar rug zodat ze bijna van het hek afvalt. Ze geeft 'm snel een aai over de neus en fluistert: 'dankjewel.'

Met opgewonden trillende handen pakt ze haar mobieltje uit de zak van haar zomerjas. Het ritsje van de zak opmaken lukt al bijna niet. Zo snel mogelijk probeert ze Imola te bellen, om haar te vertellen van haar geweldige ontdekking. 

'Moet je horen wat ik net heb ontdekt!'