Langzaam draaide ik mijn hoofd om.
Een jongen met een grijze hoodie, had me bij mijn schouder beet genomen.
Ik bestudeerde het stukje gezicht dat nog niet onder zijn hoodie verstopt was aandachtig.
Hij had een scherpe kaaklijn en volle lippen.
Ik ontspande me een beetje.
Wat bekend?...
Langzaam herinnerde ik me...
Mijn mond viel een beetje open.
"Ik... Jij... Je... "
Ik kwam niet uit mijn woorden.
De jongen bleef rustig wachten op antwoord. Met nogsteeds zijn warme hand op mijn schouder.
Ik hield mijn adem in.
Ik bracht mijn vinger naar zijn capuchon toe. Ik moest de ogen van het persoon voor me zien. Dan weet ik het zeker...
Mijn vinger bleef een paar millimeter boven zijn hoodie hangen.
Aarzelend beet ik op mijn onderlip.
Stel dat het hem niet is...
De jongen had al die tijd geen spier bewogen.
Ik zuchtte de ingehoude adem uit en tilde de capuchon een paar millimeter naar boven.
Net toen ik hem aanraakte ging er een schok door hem heen. Even als bij mij door zijn reactie.
Hij sloeg mijn hand weg en rende dieper het park in.
JE LEEST
Where Ever You Are...
RomanceHij zoekt geen contact met me... Maar ik blijf mijn best doen, want hij antwoord. Hij heeft geen emotie, toch lukt het me soms om hem aan het lachen te maken. En als ik een nieuwe poging doe om hem uit mijn leven te zetten mislukt het altijd...
