Where Ever You Are...

II

Mijn buik draaide om.

Een jongen met een grijze hoodie die zijn ogen bedekte,  stond met zijn handen in zijn zakken voor de deur.

De jongen van het park.

"H-hey..? "  Bracht ik er moeizaam uit.

Wat doe ik? Een vreemdeling heeft me gestalkt,  staat voor mijn deur,  en ik doe alsof het normaal is?

Of geen vreemdeling... Ik ken hem... Of niet? ARGH!

" Wie ben jij. Wat moet je. En WAAROM stalk jij míj!"

De jongen bleef stil. Hij keek alleen een beetje op, en leunde tegen de deur aan met gekruiste armen.

Daagt hij me uit?

"ANTWOORD! NU! OF IK BEL DE POLITIE!"

Hij bleef stil staan.

"Een..."

Dan maar aftellen.

Ik zette een stap naar de honkbalknuppel van mijn zusje.

Maar hij trok alleen een mondhoek omhoog. Dit vat ik als een uitdaging.

"...Tweedrie!"

Ik pakte het zware stuk hout en wilde er mee tegen zijn kop aanslaan.

Maar nee... Zijn reflectie was onmenselijk snel.

Hij pakte het stevig vast en 'keek'  me met een scheve grijns aan.

Ik rilde.

Hij rukte de knuppel uit mijn handen en gooide het naar een hoek.

Met een hard gekletter viel het massief stuk hout neer.

Angstig bleef ik staan. Ik kon me niet bewegen. Zijn hand bewoog langzaam naar mijn voorhoofd.

Alsjeblieft benen. Functioneer weer! Ik heb jullie nu meer nodig dan ooit tevoren!

Zijn hand was nu nog een paar centimeter boven mijn hoofd. Ik kon niet eens meer knipperen en het voelde alsof er koud water door me heen stroomde.

Mam, pap, zus,  ik hou van jullie.

Ik kneep mijn ogen stevig dicht en bereidde me voor op een klap... Of iets anders dat mogelijk pijn kon doen...

Maar nee...

Zijn hand streek een paar plukken haar achter mijn oor...

Langzaam deed ik mijn ogen open. Mijn hart klopte in mijn keel...

Hij 'keek'  me nogsteeds met een scheve grijns aan. Langzaam zakte zijn hand en draaide om naar de deuropening.

Toen hij daar aankwam keek hij nog even om en verdween.

Het werd zwart voor mijn ogen... Het duizelde... En voor ik het wist lag ik op de koude vloer...