Where Ever You Are...

II Toegegeven? II

Een flits.

Een flits van zijn gezicht.

Ik had het gevoel dat de vlinders in mijn buik allemaal in een keer rondvlogen.

Hij...

"Waarom zo spontaan bellen? " ik hoorde iets van enthousiasme in zijn stem.

"I-ik wilde je bedanken." Ik glimlachte en greep automatisch naar mijn ketting.

"Voor wat? " Hij glimlachte zijn witte rechten tanden nu ook bloot.

" Wat denk je? " lachte ik.
"... Ohw... Ik dacht dat je eerder ontvangen had.." Hij beet op zijn onderlip en keek waarschijnlijk naar mijn ketting.

B-blijf... Bij j-je gezonde verstand. Hoe schattig het er ook uitziet.

" Enneh... Hebben mensen je bezocht in het ziekenhuis? "
" ZIE JE WEL DAT JE DIE HOODIE BOY WAS! "
" Wat? "
" Alles klopt! Ontken het niet! Ik heb je nooit verteld dat ik in het ziekenhuis was! "
" Je verward je. En nee ik heb het van een vriendin van je gehoord. "
" Nee! Het klopt! Ik weet het zeker!"
" HOUD op... "
" Nee,... Ik wéét dat jij het bent. Nu wil ik het alleen nog van jou horen komen. Jij be-"
"MIJN GOD. HOUD OP!"
Gefrustreerd haalde hij zijn hand door zijn haar. En ik hield abrupt mijn mond. Verbaasd door zijn reactie. Shit, nog geen eens een paar minuten volgehouden?

Nee,geef hem niet altijd zijn zin.

" Wat zit je tegen? Alsjeblieft... Zeg.. "
Hij zuchtte geërgerd.
" Ik kán het niet zeggen. Snap je het niet? O mijn god... Ik ga mezelf in de problemen werken. Er zou meer tijd tussen moeten zitten... Je... "
Hij keek naar een muur.
Er was een lang moment van stilte...
" Je denkt goed... "
Net toen hij dat had uitgesproken was de verbinding gebroken.