ALKOLİK(TAMAMLANDI)

17.BÖLÜM

Hemen elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim. Kapıyı kapattıktan sonra yatağın yanındaki deri tek kişilik koltuğa oturdum. Gözlerine bakamıyordum. Sonuçta onu bu hale getiren bendim. Gözlerine baktığımda kendimi tutamadan ağlamaya başladım. Bi yandan da ondan özür diliyordum. Ediz şaşkın şaşkın bana bakıyodu.
-Ben sana zarar veriyorum. Saçma sapan şeyler yüzünden hastanedesin. Ve bu benim suçum. Özür dilerim ama bence bi daha görüşmemeliyiz.

Ben böyle diyince Edizin gözünden bir damla yaş aktı. Yutkunarak başka bir tarafa baktı.

-Ediz bana bi şey olmamıştı sadece seni denemek için yalan uydurmuştum. Ediz şu haline bak.

Ediz bana baktı ve
-Önemli değil bunu benim peşimden koşmalarına sayarım. Güzel gülüşüne,
gözlerime bakmana, benim yüzümden akan onca yaşa.... Bunlar daha önemli. Ben hala Ilgının peşinden koşarken vazgeçmemen.....
Bi an sana inanmıştım Maya. Sana bi an aşık olmuştum. İstersen beni öldür ama vazgeçme, terk etme. Maya hayatımda hiç bu kadar canım yanmamıştı.

-Ediz ben yoruldum. Sana bi an sonsuza kadar öpemedim, sarılamadım. Doyasıya sevgilim diyemedim. Hep bi engel. Mutlu olamıycak mıyım ben? Ilgın hastaneye girmemem için yasak koydurdu. Odaya alındığın haber verilmedi. Bide bunlar yetmezmiş gibi suçumu yüzüme vuruyor. Ben bu vicdan azabıyla senin herhangi bi şeyin olamam. Ne bi arkadaş nede sevgili. Ediz nolur beni anla.

-Bana borçlusun yani

-Galiba. Ve ben bu borcu ödeyemem. Ödenecek gibi değil. Öldürüyordum seni ya şaka gibi.

-Maya bana borcunu yanımda olarak ödemeye ne dersin?
Dedikten sonra yatağın kenarına kaydı ve kollarını açtı.

Bu sefer yalandan değil gerçekten gülümsedim beni gerçekten seviyordu. Gözümden son bir yaş daha aktı. Edizin yanına uzandım. Kafamı göğsüne koydum.

Seni seviyorum deyip gözlerimi kapattım.
1 saat sonra kalktım. Saat 10 du. Ilgın görmeden hastaneden çıkmam lazımdı. Hemen çıkardığım montumu giymeye başladım. Tam çantamı alıyordum ki Edizin sesi ona bakmamamı engelleyemedi.

-Kaçıyo musun?
-Hayır. Birazdan Ilgın gelir. Yarın zaten yasak kalkıyor. Sabahdan akşama kadar burda kalıcam. Merak etme.

Dedikten sonra el sallayiıp çıktım. Merdivenlerden uçmaya başladım. Kapıdan giren Ilgını gördüm. En azından beni görmeden bina kolonunun arkasına saklandım. Asansöre bindiğinde koşarak hastaneden çıktım. Karnım bayağı bi açıkmıtı. Cebimde beş kuruş para yoktu. Bi iş bulmam lazımdı. Eve gidip bi şeyler yicektim. Borayı aradım. Açmadı anlaşılan yine kendi başımın çaresine bakıcaktım. Yürümem lazımdı. Çünkü param yoktu. Yürümeye başladım. Bi yandanda Edizi düşünüyodum. Üzerimden büyük bi yük kalkmıştı. Herşey kısmen yoluna girmişti. Belki sonsuza kadar yürüyebileceğimi düşünüyordum. Ama 5 dakikada yoruldum. Bir kaldırım taşına oturdum. Öylece hayal kurmaya başladım. Gidenleri gelenleri. Olanları. Şu aralar ne kadar romansı bi hayatım olduğunu. Kendimi bi dizinin baş rolü gibi hissediyordum. Sonra bi anda yanıma birisi oturdu. Koyu bi jean ı ve botları vardı. Ona buyük gelen bi kapişonlusu vardı. Kapişonunuda takmış kafasını çevirmişti. Sanki yüzünü görmemi istemiyordu. Ona bakarken ani bi şeilde dudaklarıma yapıştı. Bi an Ediz mi diye düşündüm ama daha hastaneden çıkıcak durumda değildi. Kendimi geri çektim. Gözlerim büyümüş olmalı ki
-Beni hatırlamadın mı? dedi
Ben sadece onun mavi gözlerine bakıp ne kadar değiştiğini düşündüm. Birazdaha iyileşmişti sanki morlukları gitmişti. Ama içi sanki intikamla dolmuştu.
Bana gülümseyerek baktı. Bu hoşuma gitmemişti. Tam kalkıcaktım ki bileğimden tuttu.
-Nereye ya?
-Bırak!!!! Bileğim acıyor!
-Biraz konuşsaydık.
-Rüzgar bırak!!!!

Evet gelen oydu. Rügar. Çok daha güçlü çok daha zeki ve çok daha aşık...
Yeni hikayemi Mazoşist Beni de okuyup değerlendirirseniz sevinirim. Lütfen yorum ve voteleri unutmayın❤