11 Reasons Why You Shouldn't Die Because Of A Broken Heart

REASON # 3

Dinalaw ako ni mama dito sa center. Kung nagtatanong kayo kung bakit si mama lang,busy daw kasi si dad at nasa business trip to. Actually, gusto ko ng kausapin si papa at humingi ng sorry para sa mga nagawa ko sa kanila. I am very disappointed with myself. I didn't recognize their love and efforts para mabawasan ang sakit na nararamdaman ko. I was an ungrateful child. I failed to recognize yung ginawa nila para sa akin dahil lang sa naiwan ako sa altar.

"Anak,anong iniisip mo?" Lumapit sa akin si mama at sinuklay ang buhok ko. When I was a child,she always do this. And I always love these moments. Feeling ko lagi akong bata.

"I'm sorry ma for everything. Akala ko kasi ako lang ang nasasaktan. Mas nasasaktan pala kayo." I saw my mom's eyes and swear any moment babagsak na ang mga luha niya. But the thing is she wasn't in pain or hurt or sad. She's happy. Sa tingin ko din,by any minute,maiiyak na din ako. After all,she's my mom and I am her daughter.

"Anak,it's okay. Nandito lang kami para sayo ng papa mo. Kahit anong mangyari,we will always be by your side. You are our beloved daughter and we love you very much, with everything that we have. You will always be our baby girl and no one will hurt our baby girl again. Never again anak." Mom hugged me.

"I love you mom. Thank you." I hugged her back and I just let this moment between us. This is comforting. I've never felt this comfort for a long time kaya ngayon mas lalo akong nanabik sa yakap niya.

"Hello girl!" Nabigla ako nang muling bumukas ang pintuan at lumabas si Seren, Ronie at Isabel.
"Omigosh!" They all ran to me and hugged me. Kahit kailan ang iingay talaga nila.

"Easy. I can't breathe." Inialis ko ang mga nakagapos nilang kamay sa akin at nagpoker face.

"Hindi mo ba kami namiss? We missed you so bad." Seren said na mukhang paiyak na. Andyan na naman kasi yung infamous duck paawa face niya.

Ngumiti ako sa kanila, "Ofcourse, I missed you girls." Again,we hugged each other.

"Girls,girls kumain na muna tayo okay? Mamaya na ang chikahan." Mom called us sa mini dining area sa loob ng kwarto ko.

"Tita naman,tagal niyong tinago sa amin tong kaibigan ko tapos KJ ka pa ngayon." Ronie said.

"Hayaan mo na si mom,Rons. We will spend the whole day together later,just like the old days." Tumingin ako kay Isabel and back to Ronie.

"Tama si Illea, Rons. Let's eat first." Pagsang ayon naman ni Isabel.

Habang kumakain,di ko mapigilang di magisip na ang swerte swerte ko pala. I still have these important girls in my life. There's my mom and my girl friends.

Seren. I met Seren when I was in Grade 3. Kinuha niya yung pencil ko and when I found out siya pa ang unang umiyak kaysa sakin. Simula bata,kikay kikay na yan. Fashionistang fashionista at nasa in palagi. Medyo maarte nga lang but still she's one of the people na mapagkakatiwalaan talaga.

"Tita, dun muna kami sa garden ha?" Seren said at hinila ako palabas at papunta sa mini garden na malapit sa room ko. Di ko man lang napansin na tapos na pala silang kumain. Natawa na lang ako sa inaasal nila. Halatang atat na atat sa akin eh. Pero actually,natouched ako na nandito sila.

Umupo kami sa bench sa ilalim ng punong mangga. Di kasi mainit doon at mahangin.

"Kamusta ka naman Illea dito?" Isabel asked me and offered my hand a squeezed.

Isabel is the balancing figure ng barkada. She's the quiet one, the most rational one, most matured at super may sense kausap. She knows me all my life. Since diaper days pa kami magkakilala niyan.

I smiled. "I'm improving. Araw-araw nababawasan yung weight compared dun sa unang mga araw ko. Tho I still can't mention his name."

"So no one will mention about him, 'kay? His name would be a taboo. Magkakapimple ang magmention sa name ng wallang balls na yon." Seren said sa pinakamaarteng tono na maririning mo sa buong buhay mo.

"Ang tanda mo na Seren, ganyan ka pa rin magsalita. Nakakairita." Bulyaw ni Ronie kay Seren.

Ronie is the boyish boyish sa barkada. Sa pangalan pa lang. Ayaw niyang patawag na Rouellarain. Si Ronie ang matapang sa aming part. Always our hero. Kahit di na kami magkakaibigan ng lalaki,basta andito lang si Ronie,okay na. Wala kasi siyang inuurungan eh.

Nakita kong nakabusangot na naman ang mukha ni Seren. And any minute,magstart na silang magbibickering at magaaway. Ganiyan naman sila palagi at sanay na kami ni Isabel.

Kung tutuusin,maganda talagang di ako natuluyan noon. If I did die,makikita ko pa ba to? Mararanasan ko pa ba yung ganito? Narealize ko na mas gugustuhin ko ang mga moments na ito,na gusto kong mabuhay. I regret my decision to end my own life. This girls are worth living for. They are worth living for.