Mimoza

yalnızlık

Aynada kendimle göz göze geldim. Biraz bakıştım . İki farklı insandık sanki , yaşadığım ne denli bir acıysa artık kendime yabancı olabiliyordum. Hafif dolmuş ve titreyen göz bebeklerim, ısırmaktan kızarmış dudaklarım ve sadece kan pompalamak için atan kalbim . Kendime o kadar kızgındımki aynaya yumruk atmamak için zor tutuyorum sonra gözlerime iyice bakıyorum ve kızgınlıgım gidiyor kendime acıyorum. O an başka bir can oluyorum ve dıştan kendimi izliyorum bazen akıl verip bazense yerden yere vuruyorum. Ben iki kisiyim ... Olduğum yere çöktüm ve kabuguna çekilen kaplumbagadan farkim yoktu . Engel olamiyorum gozyaslarima . Bir deprem oldu içimden sağ çıkan tek bir bedenim . Siz bilirmisiniz sadece bir beden olarak var olmanin ne demek olduğunu ?

Onu hayatıma değilde koca hayatımı onun uzaktan ışık saçan fakat yaklaştıkça yakan bir ateş olan kalbine sığdırmaya çalıstığım için yandım . Küllerimi toplamakta yine bana kaldı.

"Sevmeyi sende öğrendim" derdi.

Çok merak ediyorum acımasız bir insan olmayı nerden öğrendi?

İyi bir insan olsaydı herşey çok güzel olabilirdi. Ama o kötü olmayı seçti olan bana oldu ..
"Ben sensiz yaşıyamam"derdim.

Şuan bunları yazdığıma göre yaşıyorum...

Şuan bunları yazdığıma göre ölümü tatmışım bir nevi .
Kelimeler harfler ve derinlerinde ki anlatmak istediğim hissettiklerim canımı yakıyor.
Ama bunlardan daha fazla canımı yakan birşey varsa oda noktalardır.

Noktalar ; biten bir ask ,
biten bir mutluluk,
biten bir hayat,
...
Bana bunlari hatirlatir nokta. Seni hatirlatiyor.