Yazarın ağzından...
-Ama bu çok güzel!
Sakura karşısında deli gibi bağıran ve sinsi sinsi sırıtan arkadaşına baktı. Ona mesaj atan çocuktan bahsetmişti ama bahsetmemiş olmayı diliyordu. Bu kadar heyecan yapacak ne vardı ki(!)
-Ino ne bağrıyorsun!?! Sanki çok önemli bir şeymiş gibi!
-Gizli bir hayranın var,tabiki önemli!
Sakura derin bir "of"çekip gözlerini devirdi.
-Ino...çok fazla film ve dizi izliyorsun. Gizli hayran ne alaka?! Kesin o Karin ve arkadaşlarının saçma salak şakalarından biridir.
-Ahh....Sakura, Sakura bence bu Karin değil. Ben öğrenirim
-Napıyorsan yap.
-Benim Sai'nin yanına gitmem gerek. Görüşürüz.
Yaklaşıp Sakuraya sarılıp öptü. Yavaş adımlarla odadan çıktı.
Sakura arkasından bir süre baktı sonra sandalyesini çalışma masasına doğru sürdü. Günlüğünü eline aldı. En son yazdığı yazının tarihine baktı:
-25.02.2016...
Baya uzun zaman omluştu yazmayalı. Biraz yazmak ve yazmamak arasında gidip geldi. Ama yine de kalemi eline alıp yazmaya başladı.
25 şubattan beri olanları, yürümeye olan özlemini, bilinmeyen numarayı ve ağacın altındaki karaltıyı....?
Birden kalemi bıraktı, ve düşünmeye başladı. "Kimdi acaba?" Diye düşünmeden edemedi. Yada ona mı öyle gelmişti? Evet,evet başka mantıklı bir açıklaması yoktu.
Kalemi günlüğün içinde bırakıp,camın kenarına geldi. Gökyüzünü incelemeye başladı. Bazen bu şekilde gökyüzüne dalardı.
"Ne kadar huzur verici..." diye düşündü.
Arkasını dönüp masasın ilerleywcekti ki gözü aynı ağaca takıldı. Hadi ama galbi artık olamayan şeyler de görüyordu,..yani değil mi?
Perdeyi kapatmak için uzandı, kafasını bakmak için geri cama çevirdiğinde hiçbirşey yoktu!
-Harika, galiba sonunda deliriyorum!
.
.
.
.
.
.
.
.
Elindeki kitabın sayfalarını yavaşça çevirdi. Hafiften esen rüzgar yüzüne vurdukça şalına daha sıkı sarılıyordu. Kitap onu içine çekmişti sanki. Ama biraz da mayıştırmıştı. Hafiften esnedi. Telefonundan gelen bildirim sesiyle, telefonunu eline aldı.
B N Seni bu şekilde izlemek harika ama
B.N İçeri gir üşüteceksin
Kafasını ani bir hareketle kaldırıp etrafa bakmaya başladı. Gözleri bir o yana bir bu yana dolaşıyordu. Ama kimseyi göremiyordu. Kafasını telefonuna çevirdi:
Sakura Nerdesin?
B.N Çok yakınlarda
Sakura Kimseyi göremiyorum
B.N Oh, bebeğim sen beni göremezsin
B.N Ama ben şuan senin gözlerindeki merak duygusunu görebilecek kadar yakınındayım:)
B.N Şimdi lütfen içeri gir hasta olmanı istemiyorum
B.N Sen hasta olunca 3 yaşındaki bir çocuktaan farkın kalmıyor:)
Sakura Bunu nerden biliyorsun?
B.N Senin hakkında çok şey biliyorum
B.N Zamanı gelince hepsini anlatırım
B.N Şimdilik sadece içeri girsen
Sakura T-tamam
B.N Bu arada...
Sakura Evet?
B.N Seni seviyorum:)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
INABILITY
Fanfiction"O beni tüm sakatlıklığımla, tüm acizliğimle kabul etmişti. Onun sayesinde korkularımın hepsinden kurtulmuştum. Sığınacak limanım olmuştu, ve bende onun hep arkamda yanımda kalmasını, benimle olmasını istiyordum. Beni bırakmasını istemiyordum..."
