Ο Μικρός Μου Κόσμος

Λίγα λόγια... Λίγες λέξεις

Όταν τα θέλω γίνονται θηλιές που πνίγουν...
Όταν τα πρέπει κραυγάζουν να τα ακούσεις...
Όταν η δική σου χαρά γίνεται θλίψη σε άλλα πρόσωπα...
Όταν παίζεις με τη φωτιά και οι φλόγες της τείνουν να σε κάψουν...
Τα θέλω σιωπούν και τα πρέπει φωνάζουν...
Οι μάσκες φοριούνται και οι στάχτες σκορπανε...

*******

Έπεσαν οι μάσκες.
Ξεθώριασαν τα ψεύτικα χαμόγελα.
Ήρθε το τέλος.
Η αυλαία έπεσε και η παράσταση έλαβε το χειροκρότημά της.
Και εμείς υποκλινόμαστε μπροστά στο ψέμα που πρωταγωνιστησαμε.

*******

Και κοίτα με να δεις.
Πώς κατάντησα να ζωγραφίζω το χαμόγελο στα χείλη μου.
Εκείνο το χαμόγελο που μου έκλεψες εσύ.
Χαμογελάω με τα μεγάλα μου κόκκινα χείλη.
Κλόουν με έντυσε και πάλι η θλίψη.

*******

Οι άνθρωποι δεν θα πάψουν ποτέ να σε απογοητεύουν.
Εσύ νόμιζες πως τους γνώριζες.
Απλά φορούσαν μια μάσκα.
Μια μάσκα ψεύτικη όσο το χαμόγελό τους.

*******

Και ήθελε τόσο πολύ να την νιώσει να της σκίζει την σάρκα.
Εκείνη την κοφτερή λεπίδα που διψούσε για αίμα.
Που την γαργαλούσε χαϊδεύοντάς της το χέρι.
Την πέταξε μακριά της και κλείστηκε στην κάμαρά της.

*******

Δεν σιχάθηκα τους ανθρώπους...
Αλλά το βρώμικο άγγιγμα τους.

*******

Κάθε φορά που μιλούσαμε, σκότωνες και ένα κομμάτι από το παιδί που υπήρχε μέσα μου.

*******

Δεν έχασες κανέναν..
Αυτοί διάλεξαν να παίζουν μαζί σου κρυφτό...

*******

Ξέρω πως η καρδιά μου με το πέρασμα του χρόνου θα γιατρευτεί...
Η ψυχή μου όμως;;;

*******

Έχω ανάγκη να αγγίξω την σιωπή σου.
Να νιώσω την παρουσία σου να κυριαρχεί στον χώρο.
Να μυρίσω το άρωμά σου και ύστερα να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου.
Έχω ανάγκη να ήσουν εδώ..

*******

Και όλα γύρω της καταρρέουν.
Αλλά δεν την νοιάζει.
Αυτή έχει ήδη καταρρεύσει.