Ο Μικρός Μου Κόσμος

Ο Διάβολός της

Μιλάς εσύ για προδοσία;
Που πρώτος εσπρωξες το μαχαίρι στην πληγή;
Που εσύ ήσουν που σκότωσες κάθε της συναίσθημα;
Κάθε της ελπίδα για μια καινούρια αρχή;
Διάλεξες την σιωπή ενώ σε παρακαλούσε για μια σου λέξη.
Έκλεισες όλες τις πόρτες κι όμως περίμενες να μπει.
Ζητούσες να σου δώσει ακόμη και την τελευταία της πνοή.
Προτιμουσες να την σκοτώνεις μέρα με τη μέρα παρά να της δώσεις φτερά να πετάξει μακριά.
Την ήθελες εκεί, δίπλα σου, μόνο για σένα.
Να ικανοποιειτε το σάπιο "ΕΓΩ" σου.
Δεν σκέφτηκες ούτε μια φορά πως την πληγώνεις.
Πως αυτές οι πληγές δεν θα κλείσουν ποτέ.
Το πως ήθελε τις λεπίδες να τις νιώθει πάνω στο δέρμα της.
Το αίμα να κυλάει από τις φλέβες της ανεξέλεγκτο.
Και αυτή να ζωγραφίζει στους τοίχους με κόκκινη μπογιά.
Να χαμογελάει αδύναμα, χαμένη στον δικό της κόσμο.
Με εσένα απών.
Πότε πότε να 'ρχεσαι να ρίχνεις λίγο φως και ύστερα να την βυθιζεις σε ένα πιο βαθύ σκοτάδι.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί μπορείς.
Γιατί σ' αρεσει.
Γιατί είσαι σαδιστής.
Σου αρέσει που την πονάς.
Σου δίνει μια δική σου διεστραμμένη ικανοποίηση.
Και εκείνη εθισμενη σε εσένα λες και είσαι το δικό της προσωπικό ναρκωτικό, ζητάει κι άλλο.
Ότι μπορεί να πάρει από εσένα.
Να αρπάξει ότι είσαι πρόθυμος να της δώσεις.
Χωρίς να την νοιάζει που περπατάει ξυπόλυτη πάνω σε σπασμένα γυαλιά.
Χωρίς να νιώθει τον πόνο από τα γυαλιά που της ξεσκιζουν την σάρκα.
Γιατί εσύ απλωσες το χέρι και της είπες "ΕΛΑ"..
Και αυτή έτρεξε αμέσως κοντά σου.
Ξυπόλυτη.
Ευγνώμων.
Ερωτευμένη..... με την ίδια της την καταστροφή.
Ερωτευμένη με τον Διάβολο...!!!!