Μα δεν είναι μάτια μου ότι ο κόσμος καταρρέει.
Δεν είναι οι φίλοι που σε πρόδωσαν.
Ούτε αυτοί που παίξαν με την καρδιά σου.
Είναι εσύ που τους άνοιξες την πόρτα.
Τους έδειξες την καρδιά σου και τους έδωσες στα χέρια το μαχαίρι.
Μα πως κλείνεις τα μάτια και φεύγεις;
Δεν ακούς πως ουρλιάζουν και τσακώνονται;
Δεν βλέπεις το αίμα που κυλάει από τα δάχτυλα τους;
Το μαχαίρι που ξεσκίζει την καρδιά σου;
Δεν ακούς;
Δεν το βλέπεις;
Δεν το αισθάνεσαι;
Το τέλος.
Σου ψιθυρίζει τα τελευταία λόγια.
Σου χαϊδεύει τα μαλλιά και ξεσπάει σε αναφιλητά.
Σου φωνάζει να αρπάξεις το μαχαίρι.
Να τους σταματήσεις από αυτήν την βαναυσότητα.
Μην κλείνεις τα μάτια και μην γυρίζεις την πλάτη σε αυτή την δολοφονία.
Εδώ σε σκοτώνουν και εσύ μένεις σιωπηλή μπροστά στον ίδιο σου το θάνατο!!!
VOUS LISEZ
Ο Μικρός Μου Κόσμος
PoésieΛόγια σκόρπια.... Λόγια απλά... Λόγια... Λόγια... Λόγια... Σκέψεις και λέξεις σκόρπιες... Συναισθήματα που είχαν την ανάγκη κάπου να ειπωθούν... Να χαραχτουν...