Ο Μικρός Μου Κόσμος

Ένα αντίο

Κοιτούσε τον δρόμο και ονειρευόταν την αγκαλιά του.
Αποζητούσε την θερμή της ασφάλτου.
Το καυτό λιθόστρωτο απο τις ζεστές ακτίνες του ήλιου.

Ζητούσε την λύτρωση ενός εκκωφαντικου χτυπήματος.
Εκείνη την στιγμή που ο πόνος διασχίζει όλο σου το κορμί.
Που σπάει τα κόκκαλα σου ανελέητα.
Και εσυ εκει ξαπλωμένη με βλέμμα κενό.

Το αίμα πορφυρο να δραπετεύει απο τις κρυφές πύλες.
Πύλες που βίαια και αποτρόπαια παραβιάστηκαν.
Να αδειάζει το σώμα που δευτερόλεπτα πριν το φιλοξενούσε.
Να τρέχει και να αλλάζει χρώμα πάνω στο ψυχρό γκρι.
Ψυχρό αλλα ταυτόχρονα ζεστό.

Και κάπου εκείνη την στιγμή που αφήνεις την τελευταια πνοή να βλέπεις εκείνον.
Τον θάνατο να σου χαμογελάει γλυκα.
Να πανηγυρίζει για ενα ακόμη έπαθλο του.
Να απλώνει τα λεπτά σκελετωμένα δάκτυλα του και να αρπάζει την ψυχή σου.
Την ίδια στιγμή που σου λεει πως το ταξίδι σου μολις έλαβε τελος.
Πως πλέον τιποτα δε σε συνδέει με αυτο που κάποτε το αποκαλούσαν ζωη.

Το κάποτε ζωντανό κορμί σου, άψυχο κουφάρι πλέον.
Στραγγισμένο απο ίχνος ζωής.
Ψυχρό και παγωμένο.
Να το κοιτάς καθώς απομακρύνεσαι και να λες το τελευταίο σου αντίο.

Ενα αντίο που παρόλο δεν όφειλες ήθελες να δώσεις.
Ενα αντίο αιώνιο που δήλωνε το πόσο έτοιμη ένιωθες εκείνη την στιγμή.
Έτοιμη στην παγωμένη αγκαλιά του Θανάτου.
Λυτρωμενη απο τον ερχομό του.

Κοιτούσε τον δρόμο και με ενα σάλτο πήδηξε στην αγκαλιά του.
Παραδόθηκε σε εκείνον.
Η ψυχή της μολις ειχε απελευθερωθεί.
Απο το ιδιο σώμα που την κρατούσε δεσμεα.