Mertoğlu Koleji

Selam ben Mira asosyal kız bu lakabı genelde anneannem ve eski okulumdaki kişiler kullanırdı nedeni ise insanlarla kolay kolay iletişim kuramamam konuşmaktan korkmuşumdur hep çok saçma değil mi konuşmaktan korkmak ama böyleydim babam gittiğinde beri bu kişiliğe bürünmüştüm o gidince olan bütün özgüvenim,cesaretim,gücüm,sesim hepsi tükenmişti sanki....

babam ben daha küçükken bıraktı bizi hiç unutmadım o günü onu son kez gördüğüm günü..

Flashback*

Yeni aldığı bisiklete binmiş onun yanıma gelip bana sürmeyi öğretmesini bekliyordum heyecanla, uzun bir bekleyişin ardından babam evden çıkmıştı elinde kocaman bi çantayla, o çantayla ne yapacağını anlamamıştım merakta etmiyordum şuan aklımda sadece önümde duran pembe şeyi sürmek vardı ve babam bana söz vermişti bir haftadır onun tatil gününü bekliyordum sonunda o gün gelmişti bisiklet sürmeyi bana öğretecekti babam yanıma yaklaştı ve dizlerinin üzerine çöktü

"baba ne zaman sürmeye başlayacağız"

sesli bir şekilde yutkundu sonrada evin penceresine doğru kafasını kaldırdı aynı işlemi bende yaptım pencerenin önünde bizi izleyen annem duruyordu galiba bisiklet sürüşümü izleyecek diye tahminlerde bulunuyordum 5 yasında bir çocuğun aklına ne gelebilir ki babam birden bana sarıldı saçımdan öptü kokladı o an anladım babam bir yere gidiyordu

"kendine iyi bak canım kızım çünkü ben beceremedim" dedi
ağlayarak babam ağlaıyordu ve ben onun bu çaresiz haliyle ilk kez karşılaşıyordum.... ayağa kalkıp son bi kez anneme bakıp benim alnıma öpücük kondurudu

"seni seviyorum meleğim"

Arnavut kaldırımlı uzun sokakta yürümeye başladı bisikletimi itip peşinden koşmaya başladım

"baba ama bisiklet sürmeyi öğretecektin bana geri geleceksin değil mi baba nolur gitme babaaaa"

O gün akşama kadar kapımızın önündeki merdivenlerde oturup babamı bekledim gelmedi, gelmiyecektide, ama bi umut bekledim artık daha fazla güçlü kalmak istemiyordum ağlamaya başladım hem hayal kırıklığına uğramış hem de terkedilmiştim gelen çöp kamyonunun sesiyle kafamı dizlerimden kaldırdım kamyon bizim sokağa girince aklıma bi fikir gelmişti yanımda duran bu hayal kırıklığından kurtulmak istiyordum onu görüp sürekli bu anı terkedilişimi hatırlamak istemiyordum.. bizim evin önünde durunca ayağa kalkıp benim bisikletimide almalrını söyledim

"bunuda alır mısınız ben artık kullanmıyorum" dedim ağlayarak

"bu yepyeni küçük kız vermek istediğine emin misin"

"evet artık istemiyorum onu"dedim

"Peki, küçük kız"deyip aldı onu önümden hayallerim o çöp kamyonuna girmek üzereydi ve ben bu görüntüye daha fazla katlanmak istemiyordum koşar adımlarla zaten açık olan kapıdan içeri girip anneme hiçbirşey söylemeden yukarı çıktım yatağıma yattım yorganımın altına saklandım bütün gece ağladım sesimi kimsenin duymasını beni kimsenin görmesini istemiyordum, babamsız ne yapacağımı bugünü nasıl atlatacağımı düşünüyordum, ama kendime söz vermiştim

'Unut babanı Mira onun için ağlama o seni bıraktı, o seni sevmiyor sende onu sevme.'

Flashback Son*

Ve şimdi günümüze dönecek olursak 18 yaşında bir genç kızım bugün izmirden istanbula taşınacağız,nedeni ise annemin işi İstanbul da özel bir hastanede güzel bir teklif aldı ve benide peşinden sürüklüyor annemin sesiyle hızla oturduğum yerden kalktım artık gitme vakti gelmişti odama son kez bakıp kapısını kapatıp çıktım.

Tamam belki burda çok çok harika anılarım yok ama genede insan üzülüyor sonuçta burada büyüdüm çoğu şeyi burada yaşadım şimdi yeni bir ev yeni bir hayat yeni insanlar yeni duygular belki de yeni bir ben olacak belki de artık insanlarla korkmadan konuşmaya başlayabilirim özgüveni olan yeni bi Mira olabilirim kim bilir..

"Mira taksi geldi hadi"

Merdivenlerden koşar adım aşağı inip salonda duran çantamla valizimi aldım ve evden çıktım eve son bir kez daha bakıp taksiye bindim

.............

Sonunda insanların öve öve bitiremediği bu şehire gelmiştik ne özelliği vardı peki bu şehirin, çok fazla insan, çok fazla araba, çok fazla ses varken burayı güzel yapan şey neydi takside etrafı inceliyordum bu bitmek bilmez trafiğin ardından sonunda yeni evimize gelebilmiştik annem çantasından çıkardığı anahtarla kapıyı açınca ikimizde bavullarımızı alıp içeri girdik

"ee nasıl buldun yeni evimizi"

evet önceki evimize göre daha güzel ve daha büyüktü ama bana benim evimmiş gibi hissettirmiyordu, anneme içimden gerçidiklerimi söylemektense kısa ve net bir cevap vermek daha cazip geldi ki öylede yapacaktım

"idare eder" annemin yüzü asılınca bu cevabın hoşuna gitmediğini anladım

"Hım idare eder peki."

Ona hala kızgındım zaten iyi olan kariyeri bir adım daha ileriye gitsin diye beni o şehirden uzaklaştırmıştı evet annemi çok seviyordum ama bazen bu kadar bencil olması beni çileden çıkartıyordu..genede ona kıyamıyordum benim için bizim için çabalıyordu o yalnız bir kadındı yalnız bir anneydi her şey onun omuzlarındaydı en azından o beni terketmemis benim için çabalıyordu.

"Aman hemende alınırmış ev çok güzel gerçekte beğendim"

"Gerçekten mi"

"Salonu beğendim ama odamı görmeden karar vermek istemiyorum nerede benim odam bayan kariyer"

Annemin yüzünde açılan kocaman gülümsemeyi görünce içim rahatladı onu mutlu etmem ne kadar da kolaydı.

"Üst katta bayan çok bilmiş" hızla üst kata çıkıp odamı buldum ve yerleşmeye başladım........odamı sonunda yerleştirmiştim Baya da yorulmuştum yatağıma kendimi atıp biraz telefonla uğraştıktan sonra uyumam gerektiğini anladım saate baktığımda geç bile kalmıştım yarın okul vardı ilk günden geç kalmak istemezdim

.............

"Hadi ama Mira geç kalacaksın ilk günden"

Annem cümlesini 100.kez tekrarladıktan sonra yataktan kalktım ve banyoya gittim rutin işlerimi hallettikten sonra odaya geri dönüp formamı giydim şimdi sıra saçlarda saçlarımı salık bırakıp uçlarına hafif dalga yaptım çantamıda aldıktan sonra aşağı annemin yanına indim

"Günaydın anne"

"Günaydın bebeğim sana taksi çağırdım kapıda bekliyor benimde çıkmam lazım ilk gününde bol şanslar meleğim seni seviyorum"

"Bende seni, şansa ihtiyacın yok ama sanada bol şanslar Ender hanım"

Annemi kocaman öpüp evden çıktım yarım saat sonra okulun kapısının önündeydik taksiciye teşekkür edip ödemeyi yapıp arabadan indim

"Merhaba Mertoğlu Koleji "

                |Bölüm Sonu|