AŞKINI BUL

Galiba...

Arkadaşlar bundan sonra bölümleri yine devam ettiricem yaşadıklarıma yazmaya devam edicem.Yalnız lütfen vote ve yorum alalım.Iyi okumalar,umarım yazdıklarımı beğeniyorsunuzdur...

Işte son darbe,son vurgun.Ve ben yine ayaktayım.Artık acıya dayana biliyordum,gerçekten.Her neyse bir süre acılarımı dindirdim.Ve o yine benim oldu.Ama şöyle bir şekilde:
Artık acım dışardan okunmaya başlamıştı (ben ne kadar saklasam da) o da bunu yavaş yavaş fark etmeye başlamıştı.Artık daha çok yanımda ve daha çok benimle ilgilenir durumdaydı.Ama benim hiç mi hiç umudum yoktu hatta umudun "u" su bile dilimin ucuna gelmiyordu."Onca şeyden sonra "diyordum "Bir daha nasıl olsun" anca birbirimizin yanında duran iki yabancı gibi olabilirdik.Ve bence öyleydik.Ama ona her baktığımda gözü doluyor ve gözlerini benden kaçırıyordu.Sanki büyük bir hata yapmıştı.Ona her seslenişimde bir an durup tökezliyordu sanki tüm ilişkilerimiz,onun yaptıkları gözünün önünden bir film şeridi gibi akıyordu.Belli ki o da çok pişmandı.Içi acıyordu...Yan yana oturduk ve bir şey söylemek istedi.Ellerimi tuttu ve gözleri pişmanlık içinde doldu.Bense utançtan kıpkırmızı olmuş bir şekilde onun ne diyeceğini merak ediyordum.Sesi titreşerek " Bu güne kadar seni çok üzdüm bunun farkındayım ve sana karşı yaptığım her şeyden pişmanlık duyuyorum.Yüzümün zerre hakkı yok aslında sana bakmaya ama şimdi affet ve bir mutluluğa açıl benle.Belki tekmemiz yok ama aşkın üzerine bineriz bizde.Belki kimse bozmaz bizi tek kalırız sadece.Hım ne dersin?"
......
Kıpkırmızı olmuş bir şekilde ona sarıldım,tüm dünyayı unutup.O beni anlıyordu bu 'evet' demekti çok mutlu oldu ve bana bir yemin etti "Seni mutlu edip mutsuzluktan çıkartıcam" diye.Bu bir gerçekti.Gerçek sözler,gerçek bakışlar ve gerçek itiraflar.Bunun asla bitmiyeceğini umut ediyordum.Gerçeğim bir itirafmış meğerse buna sevimdim en çok.Şimdi seni bekliyorum o gün.Hayır.Mutsuzluk değil sonsuzluğun...

Arkadaşlar dediğim gibi bölümler devam edicek.Bitti sanmıyın devamı olucak tabi sizin beğenilerinizle...