YENİDEN(DÜZENLENİCEK)

Korku

Şebnem Ferah~Sigara
*
"Ardına bakmadan çekip gidenlerin peşine düşmek için yaratılmadık biz.."
*
"Bana lütfen saçmaladığını söyle. Gözlerime bak ve şakaydı de Ceyda!
Niye susuyorsun, niye cevap vermiyorsun? 'Gidiyorum' da ne anlama geliyor öyle?"

Bıkkın bir şekilde üfledikten sonra dizlerime sabitlediğim ellerimle oynamaya devam ettim.

"Kime diyorum ben? Bu ciddi bir şey farkındasın değil mi? Çocuk oyuncağı mı sanıyorsun sen terk edip geri gelmeyi? Ayni şeyi nasıl tekrar göze alabilirsin? Ben, ben gerçekten anlamıyorum seni.!"

Başından beri susmayı tercih eden Berru'ya kaydı gözlerim. Donuk gözlerle bana bakmaktan başka bir şey yapmıyordu. Ne düşündüğünü tam olarak kestiremiyordum. Kafamı yukarı kaldırdığımda ayakta dikilen Dolunay bakış açıma girmişti. Bana sinirli olduğunu anlamak çok zor bir şey olmasa gerekti. Ben de sinirliydim, üzgündüm, yıpranmıştım ama susuyordum. Berru'nun yaptığı gibi susmayı tercih ediyordum. Zamanında konuşmuştum da ne olmuştu sanki? Ne değişmişti? Aslında yorgundum. Artık kendimi ifade edecek gücü bulamıyordum kendimde. Ağzımı açıp bir çift laf edemeyecek kadar yorgun ve çökmüş hissediyordum. Sadece gitmek istiyordum. Kaçıp, kurtulmak.

Bencilceydi miydi? Yüksek olasılıkla. Peki, bana daha mı iyi gelecekti? Hiç şüphesiz.

Dolunay'ın üzerimde gezinen inanamaz bakışları zaten olmayan enerjimi çekiyordu. Belki de haber vermeden hemen gitmeliydim. Ama söylemiştim artık. "İki güne gidiyorum."diyebilmiştim. Fazlasına gerek kalmamıştı. Bu kadar basitti. Kim ne derse desin bana karışamayacaklarını biliyorlardı. İstedikleri yorumu yapabilirlerdi, bağırıp çağırabilirlerdi ama farkındalardı. Bana karışamazlardı. Kafaya koymuştum, gidecektim ve buna kimse ama hiç kimse engel olamayacaktı.

"Ceydaa!? Senin yüzünden düştüğüm şu hale bak, aptal. Sen bunu bana nasıl yapabilirsin? Ya beni bırakıp nasıl gidersin tekrar. Hiçbir yere kımıldamıyorsun Ceyda, duyuyor musun beni? Gerekirse seni bu odada tutarım. Bağlarım seni o oturduğun yatağa, kilitlerim seni. Anlıyor musun? Yaparım bunu. Boş boş bakmaktan vazgeç artık. Susunca daha mı iyi olacak sanıyorsun? O gerizekalıyla aranda ne geçtiği artık benim umrumda bile değil tamam mı? Ne yaşadın ne dedi sana, bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum. Bırak artık şu çocuğu. Yine onun yüzünden gidiyorsun farkında mısın? Gör artık Ceyda. Aç gözlerini. Uzak durmak için gidiyorsun, belki daha iyi hissetmek için. Kim için peki? Onun için. Hala onun için bir şeyler yapmaktan vazgeç. Devrim devam ediyor anlıyor musun? Yaşamaya devam ediyor, baksana İzem bile var artık. O seni geride bırakmışken sen onun yüzünden gidiyorsun. Gitme Ceyda. Yapma bunu yine. Bir beş yıl daha bekleyecek miyiz senin dönmeni? Hah, belki de hiç dönmezsin ha ne dersin? Ne de olsa senin ne yapacağın belli olmuyor değil mi? Nasıl olsa sen kendini düşünen bencilden başka bir şey değilsin, haksız mıyım? Hatta...."

"Kes artık."

Berru'nun destek vermek istercesine kenetlediği ellerimize ıslak kirpiklerimden düşen bir damla, onu harekete geçirmeye yetmişti. Yüksek sesiyle Dolunay'a bağırırken elimi sıkıca tutmaya devam ediyordu.

"Bencillikten yakınan bir insanın asıl bencilliği kendisinin yapması ne hoş değil mi Dolunay!? Keyfinden mi gidiyor sanıyorsun. Asıl sen aç gözlerini. Susuyor diye söylediklerini kabulleniyor mu zannediyorsun? Hala daha, direnmeye çalışıyor. Ve bu direnci yıkmak konusunda Devrimle yarışacak duruma geldin resmen. Artık bir sus. Sus ve söylediklerinin farkına var. Buradan uzaklaşınca kendini biraz olsun iyi hissedecek işte, görmüyor musun? Buna nasıl engel olmayı düşünürsün? Konu Devrim değil, İzem değil, Devrim'in hayatı değil. Konumuz Ceyda, Dolunay. Senin benim veya diğerlerinin ne hissedeceği, ne düşüneceği umurumuzda olmamalı. Ceyda'nın istekleri önemli olmalı bizim için. Şu an Ceyda'nın yanında seninle bu tartışmaya girdiğime inanamıyorum! Şimdi, çık burdan. Git ve toparlanıp dön.
Çık lütfen Dolunay."