All of Me

Tanrım İngilizim

Sis tüm gökyüzünü kara bir çarşafmışcasına sarmalarken Doktor Watson sedyeyle revir çadırına taşınan hastalarla ilgileniyordu. Uykusuz geçen kaçıncı saatti bilmiyordu. Tek ihtiyacı biraz uyku ve yemekti. Zaman ilerledikçe çatışma sesleri sakinleşiyordu, ya da belkide duymaya alıştıkları sesleri algılayamaz olmuşlardı.

Önünde kan kusan hastasının göğsüne saplanmış şarapnel parçasını çıkartırken cepheye geldiği güne lanet ediyordu John.

Bir vatandaş olarak görevini fazlasıyla yapmış olmasına rağmen cepheden ayrı kalamıyordu. Burada ona ihtiyaçları vardı ve o da elinden geleni yapmaya en başından beri hazırdı.

***

Günleri kan ve uykusuzlukla geçiyor, savaş gittikçe şiddetini arttırıyordu. Güneştan kavrulmuş teni ve kendi ağırlığının kat ve kat daha fazlası olan silahıyla bir önceki günkü çatışma alanını devriye geziyordu. Yaşayan birileri olmalıydı. Yardım beklen birisi, yaralı ya da durumu ne olursa olsun nefes alan birileri olmalıydı.

John Watson, tek tek alıştığı simalara bakıyordu. Hepsinin donuk gözleri onu karşılıyorken üzüntüyle sarsılmadan edemedi. Ne kadar bu tabloya alışmış olsada birilerini kurtaramamış olmnın acısı omuzlarına binmişti.

Güneş tepesinde sabrını zorluyorken pis kokuları aldırmadan ölüm sessizliğini bozan sese döndü. Sesin yükseldiği yöne doğru silahını kaldırdı. Yerini tam olarak tespit edemediği için bir süre daha bekledi. Sonra aynı ses tekrarladı. Ufak adımlarla sesin yayıldığı çüküra yaklaştı. Ayak bileğini hızlıca tutan elden kurtulmaya çalışsada nafileydi. Kendinden oldukça güçlü biri tarafından alaşağı edilmişti. Güçlü adam yüzü kan içinde yere düşürdüğü adamın üzerine çullandı.

"Hangi taraftansın!?"

"İngilizim! Tanrım İngilizim!"

Sherlock derin bir nefes alıp üzerine çıktığı adamdan bir miktar uzaklaştı. Watson adrenalinin verdiği enerjiyle doğruldu.

"Yaralı mısın?"

"Sol omzumda üç milim çapında bir sıyrık var. Sağ adelemde 12 milimlik bir kurşun var. Bacağımın üst kısmını hissetmemeye başladım."

***