Mijn Reis Naar Fantastica En Verder

Follow the Sun

Bezweet schrik ik wakker. Ik lig in mijn bed en ik ben helemaal in de war. Is het allemaal echt gebeurd? Was dat echt een stukje van mijn leven? En.. Kan ik transformeren? Weer allemaal vragen. Waarom heb ik hier nou nooit antwoorden op? Een diepe zucht verlaat mijn mond. Ik gooi de dekens van mij af en trek de balkondeuren open. Meteen komt er een frisse ochtend lucht binnen waaien. Ik blijf heel even staan en loop daarna naar de badkamer en zet de douche aan. Ik kies uit de vele zeepjes toch die ene met citroengeur. Daar wordt je pas echt lekker wakker van. Halverwege de douche bedenk ik mij iets. Zou ik dit Simon vertellen? Of moet ik het nog even voor mijzelf houden? Ik besluit het laatste te doen en ik draai de kraan dicht. Met een handdoek om mijn haren en om mijn lichaam heen loop ik de slaapkamer weer in. En ook net zoals gisteren ligt er weer een briefje bij.

"Luna, dit zijn je kleren en tas voor de reis. Bij het ontbijt geef ik jullie de laatste instructies."

Op de fauteuil liggen kleren die lijken op die van gisteren, maar dan net even een tikje anders. De jurk heeft een diepe rechthoekige hals en driekwarts mouwen. Het heeft een strakke middel en loopt iets weider verder uit. De jurk is zelf wit met blauw en heeft donker blauwe accenten. Bij de jurk ligt een donkerblauwe simpele mantel met een capuchon, dezelfde ballerina's als gisteren en  een schoudertas met een apart vakje. Als ik het vakje opendoe zit er een kleine dolk in. Snel doe ik hem weer dicht en trek ik de kleding aan. Als ik alles behalve de mantel aan heb, ga ik voor de spiegel staan. Mijn blik valt op mijn ketting. Zou het echt werken? 'Er is maar één manier om dat uit te vinden.' mompel ik. En dus pak ik het sterretje vast en denk aan dat ik precies dezelfde kleur haar als Simon wil hebben en dat ik dat in een vlecht wil hebben. En ja hoor, mijn goudblonde haren veranderen langzaam in het kastanjebruine haar dat Simon ook heeft. Het komt in een rommelige maar toch stevige vlecht te zitten. 'What the...' fluister ik ademloos. Wacht.. Wat zei ik? Zeg ik nou serieus een woord wat ik vroeger ook zei?  Dat deed ik eerder hier niet toch? Vreemd. Ik schud dat momentje van mij af en bekijk mijzelf in de spiegel. Het is even wennen met mijn nieuwe haar kleur, maar het staat wel super leuk. Ik loop de kamer in en pak mijn spullen en stop die in mijn rugzak. Dan ga ik op een afstandje staan en strek mijn vuist naar voren waar de ring om zit. Ik denk heel sterk aan dat ik de tas in de ring wil en een paar seconden later is mijn rugzak zo goed als verdwenen. Dat werkt dus ook. Dan ruim ik de kamer een beetje op, doe ik de balkondeuren dicht en doe ik mijn mantel aan. Met nog een blik kijk ik terug naar de kamer waar ik afgelopen twee dagen verbleef en doe dan de kamerdeur dicht en vertrek ik naar de eetzaal voor het ontbijt.

Ik ben ben de eerste die in eetzaal aan kom, maar de tafel is al wel gedekt. Een beetje ongemakkelijk ga ik op mijn plek zitten. Ik schenk wat jus d'orange voor mijzelf in en ga met mijn hoofd op mijn hand geleund staar ik een beetje voor mij uit. Ik vraag mij af wat ons deze reis te wachten staat als ik zelfs een dolk bij me moet hebben. Is het dan zo gevaarlijk? En ga ik dan vaker dit soort dromen krijgen? Moet ik het Simon dan maar toch vertellen? Nee, dat doe i-

'Goedemorgen, schoonheid.' Ik schrik me helemaal dood en draai mij snel om. Simon komt de kamer binnengelopen. Ook hij heeft ongeveer dezelfde kleding aan als gisteren maar met meer detail en een andere ouderwetse maar nog steeds ronde brilletje. En ook hij heeft ongeveer de zelfde tas als ik. Ik vraag mij af of hij ook een dolk bij zich heeft. 

'Jemig, man. Ik schrik me helemaal de pleuris.' roep ik. Er gaat een wenkbrauw bij hem omhoog. Ook ik verbaas mij weer over mijn woordenschat maar laat het links liggen. 'Sorry.' mompel ik. Al snel verschijnt er weer een glimlach op zijn gezicht. Hij gaat naast mij zitten en kijkt mij vrolijk aan met zijn prachtige bruine ogen. 'Staat je mooi.' zegt hij terwijl hij thee voor zichzelf inschenkt. 'Huh, wat?' 'Je haar.' Duh, lekker helder, Luna! 'Oh ja dat! Ja ik moet er nog aan wennen maar zo lijken we in iedergeval al wat meer op elkaar.' Brei ik mijzelf recht. En neem een slok van mijn jus.  'Ja, zeker weten, maar ik blijf het toch apart vinden dat we nu een soort van broer en zus zijn. Ik bedoel, ik zie je liever als iemand anders, s-snap je?' vraag hij onzeker. Ik probeer mijn wangen te negeren maar toch kleuren ze rood. Ik weet niet hoe hij het doet maar hij krijgt mij iedere keer weer stil. Ik glimlach. 

Op dat moment komt Fleur binnen. 'Fijn, dat jullie er al zijn.' zegt ze terwijl ze in haar eigen stoel gaat zitten. 'Na het ontbijt gaan we naar de stallen voor jullie paarden.' Wacht wat? Paarden? Waarom komt dit moment mij zo bekend voor? 'Jullie hebben alle twee een tas gekregen met daarin de benodigde spullen. Alles kan van pas komen. Maar voor nu, tast toe.'

Na het ontbijt lopen we door de tuin richting de stallen. Daar staan een stuk of vijf paarden. Simon, of nou ja eigenlijk moet ik Aiden zeggen, loopt naar een paard die hij duidelijk herkent. Het is een bruin sterk paard. Met een volle dikke staart en witte kousen. Op de staldeur staar er Willow op gegraveerd. Si-Aiden maakt contact met het paard en je kunt zien dat ze al heel lang dikke  maatjes zijn. 'Luna? Kom je? Hier staat jouw paard.' zegt Fleur. Ik draai me om en loop naar haar toe. Ze staat bij een wit paard met een grijs maantje op het hoofd. Verder heeft zilveren manen en staart en vrolijke pretoogjes. 'Dit is Solis, en ze is het dochtertje van het paard van Stella. Ze is dol op avontuur en kan niet wachten om met jullie op reis te gaan.' Ik aai het paard. 'Dank je wel.' 

We staan bij de andere poort van de tuin. Solis en Willow zijn nu ook klaar gemaakt voor de reis. S-Aiden en ik hijsen ons in de teugels. Het is dat ik een spoedcursus paardrijden van een halfuur heb gehad, anders had ik dit nooit gekund. 'Als jullie het gele pad volgen komen jullie vanzelf aan bij het kasteel van haar.  Wanneer jullie van het pad af raken zal het moeilijk zijn om de weg weer te vinden. Dus onthoud dat! Maar verder heb ik de volste vertrouwen in jullie dus ik weer dat het goed komt.' zegt Fleur die naast ons staat. Ze haalt diep adem en vliegt dan een klein stukje omhoog om op ons hoogteniveau te komen. 'Fleur ik, bedankt voor alles, echt waar. Ik kan je niet genoeg bedanken. Voor de gastvrijheid, de hulp en de informatie. Dankjewel!' zeg ik en ik omhels haar. 'Graag  gedaan,' fluistert ze in mijn oor en ze laat ons weer los. 'Echt waar, het was niets.' Ze vliegt naar Sim-Aiden, man dit is echt wennen, en omhelst hem ook. Hij fluistert iets in haar oor en ze knikt. Ik voel een raar gevoel in mijn buik. Jaloezie? Ik negeer het gevoel en kijk op als de poort open gaat. Ik geef Solis een klopje en ze komt in beweging. Naast mij doet Aiden precies het zelfde. We draaien ons om en zwaaien naar Fleur. Ik kijk weer voor mij uit en focus mij op deze reis die nu komen gaat. Op reis naar Fantastica, die zo groot is als je eigen fantasie.

--------------------------------------------------------------

Woehoe eindelijk weer een hoofdstuk!!! Hoe vinden jullie hem? Lekker lang? 1350 woorden:D  hebben jullie al gezien dat ik ook met een ander boek bezig ben? Hij is nog niet zo ver maar zeker de moeite waard!! X Zaar