Mijn Reis Naar Fantastica En Verder

Wonderland

Ik open mijn ogen.
Licht.
Dat is het eerste wat ik zie... en vogels.. Ik hoor vogeltjes fluiten... Wat een heerlijk geluid.
Even doe ik mijn ogen dicht en geniet ik van de kwetterende vogeltjes.
Na een minuut of vijf doe ik mn ogen open en ga ik rechtop te zitten.
Wacht.. waar ben ik? Ik kijk om me heen. Ik ben in een soort open plek in het bos. Naast mij ligt een simpele rugzak. Nieuwsgierig kijk ik wat er allemaal in zit.
Foto's, een kettinkje met een zon, een maan en een ster, een ipod met muziek en met oortjes en een brief waar "Aan Luna" opstaat.
Ben ik dat? Ik zucht. 'Er is maar een manier om dat uit te vinden.' mompel ik. Voorzichtig scheur ik de envelop open.

"Beste Luna,
Je zal wel niet meer weten wie je bent, waar je vandaan kom, waar je bent en het allerbelangrijkste, wat je hier doet.
Ik kan je die antwoorden niet geven, maar er is iemand die dat wel weet. Ga naar Fleur, de fee van de bloemen. Ze woont hier niet ver vandaan. Zij heeft antwoorden op je vragen en een opdracht voor je.
Succes!
De Maan.
P.S. voor je eigen bestwil kan je maar beter die ketting om doen."

Ik begrijp er helemaal niks van. Feeën? De Maan? Opdracht? En waarom moet ik die ketting om doen? Zuchtend doe ik de ketting om. Mooi is hij wel.

Ik bekijk de spullen nog eens goed. De foto's zien er recent en vrolijk uit. Eentje met mij en kennelijk mijn vrienden, een ander met waarschijnlijk met mijn familie.

Het begon al bijna donker te worden en ik bedacht dat ik maar beter opzoek kon gaan naar die ene Fleur. Zorgvuldig stop ik alle spullen in de tas en hijs die op mijn rug. Verderop lag er een bruin pad die leidde naar wat heuvels... En zag ik dat nou goed? Stond daar nou een kasteel? 'Het lijkt wel een sprookje' fluister ik vol ongeloof.

Ik hoor geroezemoes achter me. Vlug draai ik me om. Achter mij lopen 2 mannen van ongeveer mijn leeftijd samen te kibbelen. De een, met bruin haar, rood pak en een groene stropdas en een rond brilletje, licht geïrriteerd. De ander met groen haar en een soort lakeienpak, net iets te enthousiast over wat hij allemaal niet vertellen had. Verbaasd loop ik naar ze toe.

'Mag ik wat vragen?'