Mijn Reis Naar Fantastica En Verder

Faded

A/N oke ik ben jullie een verklaring schuldig... Drie à vier weken niet geüpdatet terwijl ik gewoon tijd had en precies wist wat ik wilde schrijven... goed gedaan Zaar! *facepalm*. Laten we erop houden dat ik gewoon upload wanneer het uitkomt.. sorry.. maar voor nu enjoy x Zaar
-----------------------------------------------------------

Ik sta in mijn pyjama op mijn balkon. Simon is al uren geleden vertrokken naar zijn eigen kamer. Maar ik kan niet slapen. Ik kijk naar de naar de hemel. Het is een mooie heldere nacht met een volle maan en duizenden sterren. Ik zucht en wrijf met mijn handen over mijn gezicht. 'Waarom ben ik hier? Waarom weet ik niets meer? Wat doe ik hier?' roep ik. Alsof iemand mij kan horen. Ik ben alleen. Ik voel een zuchtje koele wind en heel zachtjes hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik weet niet waarom maar door dat wind voel ik een soort kracht door mijn lichaam stromen. Die kracht voelt zo sterk dat ik het gevoel heb dat ik de hele wereld aan kan. Dat ik kan zweven door de lucht. En zonder dat ik het door heb, ga ik op de reling van het balkon staan. 'Waar ben je?' fluister ik. Weer voel ik die wind, dit keer krachtiger. Mijn haren dansen op en neer en iets in mij zegt dat ik het kan. Ik sluit mijn ogen en laat me dragen door de wind. Met nog één stap te gaan. Voorzichtig zet ik mijn voet vooruit en trek ik hem weer in. Als ik het dan doe, spring ik wel. Ik spring van de rand af en loop een klein stukje naar achter. Dan neem ik een aanloop, spring de rand op en.... Ik zweef. En dat niet alleen, langzaam komen er kleine beetjes magische stof bij. Het stof schiet als een soort lint om mij heen en dat verandert mijn pyjama in prachtige jurk met een rechthoekige hals en pof-mouwtjes met lintjes. Om mijn armen zitten middelgrote handschoentjes die alleen om mijn ringvinger zit. Verder is hij half verwegen gesplitst in een donkerblauw middenstuk en witte zijkanten met gouden details. Mijn haar is half opgestoken en op mijn rug zitten vederachtige engelen vleugels. Zelf heb ik bijna niet door dat ik ben getransformeerd, want ik hoor een stem die mijn naam roept 'Luna, Luna...' fluistert het. Ik vlieg richting het geluid van de stem. Maar het lijkt allemaal niet tot mij door te dringen. Tot ik op een gegeven moment bij een bos aankom. Hoe verder ik ga, hoe dichter de begroeiing wordt. En ook de stem wordt harder maar verder zie ik helemaal niemand. 'Waar ben je? Ik wil je zien...' fluister ik. 'Luna, draai je om...' hoor ik weer. nu ik erover nadenk is het een hele zachte stem. Langzaam doe ik wat de stem zegt. Maar ik zie niks. 'M-maar... ik zie je nog steeds niet.' 'Luna. Sluit je ogen en haal diep adem.' Ik doe wat er gezegd wordt en open daarna mijn ogen weer. Tot mijn grote verbazing staat op ongeveer 200 meter van mij vandaan een meisje van ongeveer 8 jaar. Ik loop naar het meisje toe en ik voel een spanning lopen. Als ik nog ongeveer een meter voor haar sta. Dan steekt het meisje har hand uit. Mijn gevoel zegt dat ik dat ook moet doen en langzaam raakt mijn hand die van haar. Er komt een enorme lichtflits. En voordat ik het weeg sta ik in mijn oude verwoeste slaapkamer. Naast mij staat het meisje uit het raam te kijken. Ik volg haar voorbeeld en ik zie mijzelf op een hoverboard. Mijn haar is zwart dat overloopt in het rood en ik eb een pony. Verder draag ik een zwart leren jasje, zwart spijkerbroek met scheuren en zwarte stevige schoenen. Ik heb mij blijkbaar gekleed op mijn emotie want ik zie in mijn ogen een immense verdriet. En vanaf dat moment voel ik alles wat ik daar voel. Door mijn lichaam giert een vlaag van wanhoop, wraak, woede,onbegrip en vooral heel veel angst. "Hij zal toch niet...?" Ondertussen ben ik aangekomen bij het huis. Ik slik en klap mijn hoverboard in en kijk op. De deur is ingetrapt geweest en het staat nu op een kier. Voorzichtig doet ze de deur weider open. "Papa? Ben je daar?" Maar het blijft stil. Ik slik mijn tranen in en loop verder het huis in. Alles is hier verwoest. Boeken, papier, foto's liggen op de grond. De gordijnen zijn gescheurd en er zitten krassen op het behang. Ze moeten Zich heftig verzet hebben. Dan valt me iets op. Een briefje. Ik vouw het open en herken het handschrift meteen.

"Dag Prinsesje Jade. Je bent niet zo slim geweest. Je hebt mij dingen verteld en aangedaan wat je beter niet had moeten doen. En nu is dat ten kosten geweest van je lieve vader en zijn vriend. En jij was te laat."

De woede giert door mijn lijf maar toch wordt alles vaag. En ineens stond ik weer naast het meisje. 'Is dit- is dit echt gebeurd? Hoe loopt het verder?' Vraag ik verward. Het meisje knikt. 'Mijn naam is Lune en ik neem je iedere nacht mee naar je verleden zodat je kunt begrijpen waarom je hier bent en wat er is gebeurd. Zo bouw je ook je krachten op.' Zegt ze voor het eerst deze avond. 'Dankje.' fluister ik. Dan wil ik mij omdraaien en wegvliegen als Lune mij roept. 'Oh en, ik moet je nog een ding uitleggen.' 'Ja?' 'Je kan met je ketting een paar ding doen. Als je het sterretje vast houd en denkt aan een liedje dan begint de muziek en dan kan je meezingen. Dat kan in sommige situaties nog wel eens handig zijn. Als je het zonnetje vast houdt en aan een bepaalde outfit denkt heb je het binnen een paar seconden aan. Ook dat kan handig zijn. En dan het laatste, het maantje, als je die vast houdt en je vraagt in je gedachten om advies help ik je.' Ik sta even perplex van de informatie die ik krijg en uiteindelijk knik ik. 'Dankje.' Fluister ik weer. En dan vlieg ik weg.