Przyszłość bez przeszłości

[003.] - Nieznany świat

OdaŁtorsko: Magda Hmm... hej! Jestem Magda i kompletnie nie mam pojęcia co tu napisać xD. To mój pierwszy, nieporzucony w połowie pierwszego rozdziału ff. Do tej pory pisałam tylko miniaturki. Naprawdę cieszę się, że znalazłam tak wspaniałe dziewczyny, które ze mną wytrzymują. To niezwykłe! Mogłabym lać wodę w nieskończoność, ale nie będę za bardzo Was zanudzać i po prostu zaproszę do kolejnego rozdziału tego opowiadania. Enjoy!

Betowała niezastąpiona, najcudowniejsza Julcia (https://www.wattpad.com/user/Ksiezycowa). Naprawdę, wpadajcie do niej, bo jest genialna.

***

Jedna z bocznych uliczek Chinatown, na dosłownie chwilkę, rozświetliła się oślepiającym światłem. Gdy ów blask zgasł, dwie postacie wyłoniły się z mroku ulicy, spojrzały na siebie i rozległy się krzyki.

– Idioto, coś ty zrobił?! Mogło nam się coś stać! Cholera, ja tylko chciałam usunąć ci część wspomnień i zniknąć. Co teraz? Na Merlina, wszystko zawaliłam... Teraz, to już na pewno zmieni się przyszłość. Musiałeś odbijać to durne zaklęcie?

– Ja?! Może jeszcze sam je na siebie rzuciłem?! Nie miałaś prawa próbować usunąć mi wspomnień! Należą do mnie!

– Musiałam, nie rozumiesz?! Nie mogłeś mnie pamiętać! Wylądowałam w twoich czasach przez przypadek!

– To nie dawało ci pozwolenia na majstrowanie w mojej głowie! Głupi, naiwnie brałem cię za kogoś w rodzaju mojego sprzymierzeńca, niezdolnego do zrobienia mi czegoś takiego!

– Nadal nie rozumiesz! – krzyknęła wzburzona i poirytowana dziewczyna. – Skup się. Co by było, gdybyś za kilkanaście lat, jako nauczyciel, zobaczył mnie na Ceremonii Przydziału? Mógłbyś mnie rozpoznać, reagowałbyś zupełnie inaczej! Wszystko by się zmieniło! Robiłbyś zupełnie inne rzeczy, a jesteś naprawdę ważną osobą w tej wojnie.

– Mogłaś mnie ostrzec! To był odruch – syknął Severus.

– Przecież całkiem sporo ci wytłumaczyłam! Innym po prostu usuwałam wspomnienia z ukrycia. Teraz żałuję, że z tobą też tak nie postąpiłam. Musisz wrócić do swoich czasów!

– Ach tak? Ciekawe, jak mam to zrobić!

– Skoczymy, gdy znów zregeneruję siły. Albo po wykonaniu misji. Na razie, trzeba się zorientować, w którym roku wylądowaliśmy. Miałam precyzyjnie nastawioną datę, ale twoje zaklęcie mogło ją dowolnie zmienić. Uch świetnie, nie wiem, co my zrobimy.

Zdecydowała się przejść kawałkiem zaciemnionej ulicy, bacznie rozglądając wokoło i oceniając sytuację. Po minucie lub dwóch, wróciła, ściskając czarno-białą gazetę – albo coś, co nią wcześniej było – do swojego, pożal się Merlinie, towarzysza.

– Jesteśmy na Chinatown i zakładam, że jest niedługo przed wojną, chociaż przez tę plamę nie idzie odczytać dokładnej daty. – Podała mu zwinięty papier. – Doszłam do wniosku, że muszę trochę zmienić twój wygląd, abyśmy mogli udawać rodzeństwo. Nie możemy tak po prostu się tutaj razem przechadzać. Mogę? – Nie uzyskując od chłopca żadnej reakcji, z powrotem wyrwała gazetę spomiędzy jego dłoni, starając się skupić na sobie jego spojrzenie i odezwała się już nieco łagodniej. – Posłuchaj. Przepraszam, że chciałam rzucić na ciebie Obliviate, okay? Ja po prostu nie mogłam postąpić inaczej...

– Jak chcesz zmienić moją twarz?

– zapytał zwięźle.

– Podstawowe zaklęcia plus eliksir zwiększający ich trwałość. Będą się wtedy utrzymywać około kilkanastu godzin. Zmniejszę nos, rozjaśnię włosy... Ogółem, upodobnię trochę do siebie.