POV Tris (2 weken nadat het geheugenserum is verspreid)
Alles is zwart. Overal waar ik kijk, nergens is ook maar iets anders te zien. Het beangstigd me. Wat is dit? Wat is er allemaal aan de hand? Waar is Tobias? En nog een hele hoop vragen spoken door mijn hoofd. Zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Voor mijn gevoel voelt het al alsof ik een jaren in het donker tuur, maar ik weet niet hoelang het daadwerkelijk is. Weer een vraag waarop ik het antwoord niet weet. Misschien helpt het om na te denken over wat ik wel zeker weet. Een van de weinige dingen die ik wel kan bedenken is dat het me gelukt is om het geheugenserum te verspreiden. En daar ben ik trots op. Daar mag ik trots op zijn. Ook weet ik dat David me toen heeft neergeschoten, zou dat het zijn? Dat ik nu dood ben? Doordat David mij heeft neergeschoten, maar voelt zo dood zijn? Ik heb iniedergeval geen pijn nu en ze zeggen dat als je dood bent je niet meer lijd. Ik hoop dat ik niet dood ben! Dat kan niet, dat mag niet. Ik kan mijn vrienden niet missen en bovenal Tobias niet. Ik kan hier niet vooraltijd opgesloten zitten in het donker!
Dan hoor ik opeens gescheeuw door het donker. Ik weet niet wat er word gezegt. Wie zou dat zijn? Zou het iemand zijn buiten het donker? In het echte leven?
JE LEEST
After Allegiant
FanfictionAllegiant heeft een einde waar niet iedereen blij van word. Daarom herschrijft ik het einde waar hopelijk mensen wel blij mee zullen zijn. En zal het helpen bij hun proces na het lezen van Allegiant (Ja, voor vele is dit echt een proces van verwerki...
