After Allegiant

Hoofdstuk 1

POV Tobias (terug op weg naar het bureau nadat het geheugenserum is verspreid)

Het is hem gelukt! Hij heeft het geheugenserum verspreid! Hoe zou het nu met Tris gaan? Zou ze ook zo blij zijn? Ik denk het niet, ik denk dat ze erg verdrietig is om Caleb, ondanks alles wat hij haar heeft aangedaan. Want zo is ze. De rest van rit gaat als een vlaag aan me voorbij, want ik weet dat het goed is. Ik kan me eindelijk opgelucht voelen. Daar heb ik me al zo lang naar verlangd. Als we terug zijn bij het compound staat niemand ons op te wachten. Wat we wel hadden afgesproken, Tris en Cara zouden hier moeten zijn. Mijn hoofd begint gelijk te tollen van de plotselinge onrust. Er moet iets niet goed zijn gegaan anders waren ze hier nu wel  Waar moet ik naar toe? Wat moet ik doen? Ik zie naast mij Christina netzo bedusd kijken als ik dat waarschijnlijk doe. Heel even kruisen onze blikken, en we denken beide het zelfde. Het wapenlap. Ik begin gelijk te rennen en weet dat de voetstappen die achter mij aankomen van Christina zijn. Ook hoor ik Amar nog roepen wat we gaan doen, maar we zijn al te ver weg gerend. Gelukkig is het compound niet meer z'n doolhof en weet ik waar heen moet nog een paar gangen. Ik merk nu pas op dat Christina niet meer achter me rent, want ik hoor haar voetstappen niet meer. Waarschijnlijk ging ik te snel en kon ze me niet meer bijhouden. Het maakt ook eigenlijk niet uit, het is nu totaal niet belangrijk. Als ik eindelijk bij het wapenlab kom zie ik niemand, tenminste niet erbuiten. Zou ik naar binnen kunnen zonder dood te gaan? Voordat ik een beslissing kan nemen zie ik Cara en Caleb uit het wapenlab lopen. Caleb?! Dat kan niet! Hij moest het serum verspreiden. Wie heeft het dan gedaan?! Dan bedenk ik me pas dat ik Tris nergens zie. Nee dit kan niet! en tegelijk denk ik: het kan wel, je had kunnen weten dat ze de plek van haar broer zou innemen. Want ze is nog steeds het meisje uit zelfverloochening. Dit is iets wat zij zou doen. En terwijl ik me dit begin te beseffen zak ik naar de grond. Ik kan haar niet kwijt raken dat kan niet! Ze hoort bij mij, en ik bij haar. Ik voel armen om me heen slaan en zie dat ze van Cara zijn. En ze zegt zacht: 'ze is weg'. Hoe weg?, denk ik. Als ze dood is moet er toch een lichaam zijn. Misschien is ze toch niet dood! Ze is afwijkend misschien kon ze zich wel verzetten tegen het doodserum. Maar waar is ze dan? Ik bedenk me dat als ze niet in het wapenlab is, dat ze eruit is gekomen! En ik zeg hardop, vooral voor me zelf, we moeten naar de controlekamer. Nu herinnert niemand zich nog niks, nu is het nog makkelijker. Als ik omhoog kijk zie ik dat Christina er ook is. Hoelang zou ze er al zijn? Het maakt ook niks uit. Verder staat Caleb naar de grond te staren. Waarschijnlijk voelt hij zich ellendig en dat is maar goed ook, want het is zijn schuld dat ze weg is. En ik begin weer te rennen. Dit keer naar de controlekamer. Als ik er ben zie ik dat er niemand is, ze snappen er zeker niks van en zijn weggegaan. Wat ik niet erg vind dat maakt het makkelijker voor mij. Ik ga achter een computer zitten en zie dat Cara hetzelfde doet. En we beginnen te zoeken naar de camera beelden. Na 10 minuten te zoeken heeft Cara ze gevonden en roept ons. Op de beelden zie ik Tris het wapenlab binnen gaan en ik begin te trillen. Na ruim 10 minuten gaan er nog 2 mannen naar binnen. Al vrij snel nadat de mannen naar binnen zijn gegaan gaan ze weer naar buiten met in man in een rolstoel en tris over de schouder van een van de mannen.... Dit kan niet waar zijn, zeg ik terwijl ik mijn hoofd schud.