POV URIAH (2 WEKEN NADAT HET GEHEUGENSERUM IS VERSPREID)
Het voelt alsof ik hier al een eeuwigheid zit. Maar tellende hoevaak de lichten al aan zijn gegaan, die aangeven dat het ochtend is, zit ik hier al 14 dagen. Dus 2 weken. Ondanks dat ik me nog steeds beurs voel, voel ik me al wel stukken beter als 2 weken geleden. Ook krijg ik elke ochtend eten, het is maar weinig (en geen dauntlesscake) maar het is beter als niks. Eten word gebracht door een man, Mary. Meer weet ik niet van hem, want hij reageert nooit op de vragen die ik hem stel. En ik heb er nog meer dan genoeg. Verder zie ik niks of niemand. Alleen Tris, maar ze reageert nog steeds niet. Ze zal toch niet dood zijn?! Dat kan niet! Dat mag niet! Nee dat kan niet dus zet ik de gedachte snel uit mn hoofd. Ik hoop echt dat ze leeft en gauw wakker word, want ik begin me echt zorgen te maken. Ik begin me ook zorgen te maken over deze situatie. Ik kan toch niet de rest van mijn leven gevangen blijfen! Zouden ze me al zoeken? of zouden het niet door hebben... Die gedachte benauwd me. Dan zit ik hier dus echt vooraltijd vast. Ik moet hier zien te ontsnappen, maar hoe ga ik dat met Tris doen? Ik kan haar hier niet achterlaten en meenemen is veel te lastig dan mislukt het waarschijnlijk meteen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, want er is geen optie die helemaal goed is. Al zou ik toch keuzes moeten gaan maken. Maar 1 ding weet ik zeker ik zou Tris hier nooit achter kunnen laten. Straks gaat ze dood, of doen ze haar pijn. Wat moeten ze eigenlijk van ons. Waarom wij?! ze laten ons hier alleen maar een beetje zitten. Daar hebben ze toch niks aan. Verdomme laat ons hieruit! Scheeuw ik plotseling. Dat moest ik echt even kwijt. Hopelijk luisteren ze er naar.
JE LEEST
After Allegiant
FanfictionAllegiant heeft een einde waar niet iedereen blij van word. Daarom herschrijft ik het einde waar hopelijk mensen wel blij mee zullen zijn. En zal het helpen bij hun proces na het lezen van Allegiant (Ja, voor vele is dit echt een proces van verwerki...
