Raken

19

Hoofdstuk 19 (door x_michellex ):

Met een zucht liep Rachel samen met haar moeder en Rachid het hotel in. Napoli had, nadat het nieuws naar buiten was gekomen dat Rachel opstapte, gelijk haar zakenwaarnemer Guido gebeld. Samen hadden ze ervoor gezorgd dat Rachel de volgende dag het vliegtuig naar Italië zou nemen. Rachel daarentegen wou graag dat haar moeder en Rachid ook meegingen. Zo gezegd zo gedaan. Nog geen uur later kreeg ze een belletje van Guido dat het geregeld was.

-

"Zullen we Rachid en Guido ophalen en gaan meisje?" Via de spiegel keek Rachel haar moeder aan. "Is goed" knikte Rachel die nog snel haar telefoon van een tafel af griste. Net toen de twee dames de hotelkamer uitstapte kwam Guido eraan die een kus op hun wang drukte. Al snel was Guido in een gesprek met haar moeder beland "ik haal Rachid wel even" beide knikten en gingen weer verder met praten.

Rachel klopte op de deur "kom eraan" werd er geschreeuw. Rachel zuchtte even en voelde haar telefoon trillen in haar hand. Ze haalde even diep adem toen ze zag dat het Viktor was. Langzaam schoof ze hem weg. Zijn laatste bericht zweefde door haar gedachten 'Ik hoop niet dat je echt boos bent. Heb ik iets verkeerds gezegd? Je moet begrijpen dat ik een vent ben en jullie gevoelens niet begrijp. Nou doei hè.' Al snel ging Rachel haar telefoon nog een keer af, weer verscheen Viktor zijn naam, maar dit keer nam ze hem op.

"Met Rachel" zei ze na een korte stilte. "Ah eindelijk, met mij, Viktor" "ja dat zag ik" antwoordde ze zacht. "Ik las dat je ontslag hebt genomen, ga je naar Napoli?" "Vi-" begon Rachel hard, maar al snel realiseerde ze dat Rachid achter de deur in de kamer was. "Ik ben verdomme m'n baan kwijtgeraakt door jou, dus het gaat je niks aan, dag" zei ze zachtjes, maar haar boosheid was nog goed te horen. Net toen ze ophing ging de deur open. "We gaan" zuchtte ze toen ze Rachid zijn vrolijke gezicht zag. Hij knikte en liep vrolijk achter haar aan.

-

Na een niet al te lange rit kwamen ze aan bij het stadion. Er verscheen een zenuwachtige glimlach op Rachel haar gezicht toen ze uit de auto stapte. Met z'n vieren liepen ze naar binnen waar ze werden opgewacht door het bestuur van Napoli. Guido en het bestuur waren wat aan het praten terwijl ze naar een kamer liepen. Ondertussen keken Rachid, haar moeder en Rachel hun ogen uit. Als klein meisje was ze een keer samen met haar ouders naar een wedstrijd van Napoli geweest. Ze waren op vakantie in Italië, de perfecte kans dus om naar een wedstrijd te gaan.

-

Na een lang gesprek liepen Guido en Rachel naar de kantine waar Rachid en haar moeder zaten te wachten op de twee. Het gesprek was soepel verlopen en Rachel werd steeds enthousiaster. "We krijgen nog een stadiontour" deelde Guido mee aan Rachid die de twee nieuwsgierig aankeek. "Leuk" vond haar moeder die al opstond.

De stadiontour begon in de kantine waarna ze naar de kleedkamers liepen. Vanuit de kleedkamers liepen ze de catacomben in richting het veld. Eenmaal op het veld keek Rachel rond. Het was veel groter dan bij Groningen. Wat ook wel logisch was. "This chair is really nice" gniffelde Rachel toen ze op de stoel van de dug-out zat. "Maybe it's yours next match" lachte de jongen waarvan ze de naam alweer vergeten was. "Yeah maybe" knikte ze dromerig.

"Ligt je contract al klaar?" Vroeg Rachid, ze waren alweer verder gegaan met de stadiontour. "Nee die moeten ze eerst nog opstellen. Daarna weer doornemen en dan pas tekenen als ik wil" "ga je tekenen?" Rachel deed net alsof ze het niet hoorde en liep de keuken in. De stadiontour zat er alweer bijna op. De keuken was het laatste plekje waar ze zouden kijken. De keuken was niet van toepassing op haar baan, maar het bestuur wou graag dat Rachel alles zou zien. Zelfs een hok van de fysiotherapeuten had ze gezien. Bijna alles was hier verlaten, net zoals de keuken wat ook logisch was. Niemand zou iets kopen als het stadion dicht is en ze niet eens naar binnen kunnen.

-

Moet ze tekenen bij Napoli?