Raken

22

Hoofdstuk 22 (door Wendy):

'Ik kom hier voor Viktor Fischer,' zei Rachel, half over de balie hangend bij de receptionist.

'Wij mogen niet zomaar informatie verstrekken,' antwoordde ze geïrriteerd.

'Maar het is een vriend van mij. Ik moet hem spreken!,' smeekte ze, met een wat bozige ondertoon.

'Mevrouw. Het gaat niet door,' zuchtte ze. 'Ik verzoek u aan de kant te gaan. Er staan mensen achter u te wachten.'

'Belachelijk,' snauwde ze.

-

Rachel 16:34:
Op welke afdeling lig je?

Geen reactie van zijn kant. Vervelend, want Rachel moest hem spreken.

Het gesprek om misschien te tekenen bij Napoli was goed verlopen. Het was een geweldige club, en zo aantrekkelijk.

In Napoli zou alles voor haar geregeld worden. Een huisje was al beschikbaar gesteld. Van de club zou ze een auto krijgen. Het hoogtepunt was nog wel dat ze uiteindelijk in het stadion mocht staan, en een echte leider zou zijn.

Haar grote droom was om kampioen te worden van de Serie A. Wat zou haar vader dan trots zijn.

Rachel zuchtte en stond op van het stoeltje. Ze waren ongemakkelijk, maar ze had zich ook gerealiseerd dat Viktor niet ging reageren.

Ze passeerde de draaideuren, en nam het besluit om weer naar huis te gaan.

-

"Tell me how I'm supposed to breathe with no air? Can't live, can't breathe with no air. That's how I feel whenever you ain't there. There's no air, no air," zong Rachel.

Ze legde haar telefoon neer op het aanrecht, en besloot wat te eten te maken. Uit de fruitschaal pakte ze groenten, die ze in kleine stukjes hakte.

Haar telefoon stopte de muziek, en liet zien dat er een verzoek voor FaceTime was. Ze zag de naam van Viktor staan, dus nam ze maar aarzelend op.

Rachel zorgde ervoor dat haar telefoon weer rechtop zou staan. Het was zo makkelijker om door te kunnen gaan met het snijden van de groente.

'Hey Rachel,' zei Viktor hees. De vechtpartij had hem zichtbaar wat gedaan. Zijn oog was blauw, en zijn kaak had een schram opgelopen. De rest van zijn verwondingen kon ze niet zien.

'Viktor,' snoof Rachel. 'Hoe gaat het met je?'

'Prima,' slikte hij. 'Was je hier vanmiddag?'

Rachel knikte. 'Ik werd weggestuurd. Ze wouden me niet vertellen waar je lag.'

'Wil je nog langskomen?,' vroeg Viktor timide. 'Ik denk dat ik je nodig heb.'

Het deed Rachel pijn dat ze de tranen in de ooghoeken van Viktor zag. Ze dwaalden voorzichtig naar beneden.

'Stuur je me waar ik moet zijn?,' vroeg ze lief. Door zijn tranen kon ze geen nee meer zeggen.

Viktor knikte, en drukte het gesprek weg.

-

Rachel keek voorzichtig om de hoek van het kamertje dat van Viktor moest zijn. Het gedaante zat overeind, starend naar zijn iPad. Naast hem stond een verpleegster, die bloed van hem afnam.

Viktor keek op toen hij geklop op zijn deur hoorde. Er ontstond een klein glimlachje op zijn gezicht, die haar uitnodigde binnen te komen.

De verpleegster - die klaar was met het afnemen van het bloed - verliet de kamer. Achter zich sloot ze de deur.

'Kom je zitten?,' vroeg Viktor, kijkend naar de stoel die naast zijn bed stond.

Rachel knikte, slikte de brok in haar keel door, en nam plaats. Haar hand tilde ze op. Ze legde hem op die van Viktor, en streelde de binnenkant van zijn hand met haar wijsvinger. Viktor ontspande en zakte wat onderuit.

'Wat heb je allemaal?,' vroeg Rachel zich af.

'Hoe bedoel je?,' slikte Viktor, duidelijk verzwakt.

'Qua verwondingen.'

'Gekneusde ribben. Gekneusde voet. Last van mijn rug en een lichte hersenschudding,' zuchtte Viktor. 'Ik mag morgen naar huis.'

Rachel knikte, en keek benauwd naar Viktor.

'Ga je naar Napoli?'

'Ik weet het nog steeds niet,' zuchtte Rachel, ze vond het zo lullig om te liegen.

'Waar twijfel je tussen?'

'Jou én Napoli.'

'Laat ik dan voor heel eventjes je zorgen kunnen wegnemen. Oké?'

Rachel knikte. 'Wat ga je doen?'

'Kom je even bij me liggen?'

Het benauwde gevoel nam nu toe. Ze wou hem geen pijn doen.

Alsof hij haar gedachte kon lezen stelde hij haar gerust. 'Mijn rechterzijde is in orde.'

Rachel trok haar jas uit, en kroop naast hem. Ze legde haar hoofd voorzichtig op zijn borst.

'Doe ik je pijn?,' vroeg ze gehaast.

Viktor schudde zijn hoofd, waardoor Rachel zich kon ontspannen.

Rachel sloot haar ogen toen zijn hand geruststellend door haar haren. Hij drukte er een kus op.

'Ik hou van je Rachel, en zou het geweldig vinden als je bij mij blijft.'