Raken

20

Hoofdstuk 20 (door Wendy):

Rachel wandelde door de straten heen, zonder zich ook maar zorgen te maken over alles om haar heen. Ze was nog steeds in de buurt van het stadion, en was besluiteloos over of ze moest tekenen of niet.

Een terugkeer bij Groningen was geen optie meer. De supporters én het bestuur zou dat niet accepteren. Ze waren al bezig met het regelen van een tijdelijke coach tot aan het einde van het seizoen.

Rachel sloeg linksaf naar het strand, waar ze op een muurtje plaats nam.

'Met Rachel,' zuchtte ze toen ze haar telefoon opnam.

'Viktor hiero. Ik moet je dringend spreken,' sprak hij gehaast. Waarschijnlijk zag hij dit als zijn enige mogelijkheid, mede omdat ze vaak ophing als hij belde.

'Vertel.'

Rachel was in een pestbui door het telefoontje. Ze had hem liever niet opgenomen, maar haar handen hadden de handeling binnen een paar tellen al gedaan.

'Waar in Napoli ben je?,' hijgde hij. Het leek of hij aan het rennen was.

'Bij het strand. Naast een ijstentje.'

'Blijf daar alsjeblieft.'

De telefoon sloeg op stil, waaruit ze opmerkte dat hij had opgehangen.

Waarom wilde hij weten waar ze was? Waarom was hij aan het rennen?

-

'Rachel!,' riep een opgeluchte stem. Viktor kwam de straat over gerend - maar keek natuurlijk uit voor het drukke verkeer.

'Je bent gebleven,' hijgde hij uit, verbaasd.

'Ja, tuurlijk. Ik moest weten wat je van plan was.'

'Kom mee naar dat tentje,' herpakte hij zich.

-

'Waarom ben je hier?,' vroeg Rachel zich af. Voor haar stond een grote schaal ijs. Een veel té grote bak ijs. Hoe ze dit op zou krijgen was een raadsel.

'Je mag, nee moet, níet tekenen,' kwam eruit. 'Daarom ben ik hier.'

'Je bent onduidelijk,' sprak Rachel. 'Ik begrijp je niet.'

'Ik wil niet dat je tekent,' was zijn duidelijker antwoord. 'Ik wil dat je bij mij blijft in Nederland.'

'Waarom wil je dat?'

'Waarom stel je zoveel vragen?,' sloeg hij terug. 'Is het nog niet duidelijk genoeg dat ik je leuk vind? I like you.'

Rachel hapte naar adem en keek gestokt naar Viktor, die een gelikte knipoog uitdeelde.

'Ik heb Rachid,' stamelde ze.

'Je hebt niets met hem, dat heb je me zelf verteld.'

'Nee, dat heb ik ook niet gezegd. Maar hij moet je niet.'

'En dan? Mag ik je dan niet meer leuk vinden? Rachel kom op zeg, je bent een volwassen vrouw.'

'Rachid is gewoon heel belangrijk voor me,' zuchtte Rachel. Ze prikte was in haar ijs, terwijl ze oogcontact met Viktor vermeed.

'Jij ook voor mij,' lifte Viktor haar kin. 'Laat je gevoelens toe, want ik weet dat die er zitten.'

'Ik ik- Viktor.'

'Ja?,' vroeg hij lief, en teder.

'Ik weet niet of ik het kan. Me binden aan iemand,' onzeker vertelde ze haar diepste gevoelens. 'Ik wil niet dat mensen weer vertrekken.'

'Daarom ben ik hier toch ook? Ik wil ook niet dat jij weg gaat,' lachte hij liefelijk. 'Maak ik een kans denk je?'

'Ik weet het niet Viktor,' twijfelde ze, met een diepe zucht erachter aan.

'Mag ik een ding doen? Dan kun je er rustig over nadenken.'

Rachel knikte, en keek hoe het gezicht van Viktor dichterbij kwam. Zijn lippen kwamen neer op die van haar, en bewogen teder. Zoveel liefde, in maar een kus.

Viktor verbrak de kus en keek Rachel diep in haar ogen aan. Zijn hand gleed liefkozend langs haar kaak. 'Denk goed na. Laat het weten als je eruit bent.'

Rachel knikte, en werd alleen achter gelaten in het restaurant.

Morgenochtend moest ze beslissen of ze ging tekenen.

-

'Wat heb jij nou weer gedaan dan?,' schreeuwde Rachid bij binnenkomst in haar hotelkamer. 'Viktor was bij je!'

Rachel knikte, en slikte de brok in haar keel door. Ziekelijk jaloers was hij.

'Dat is toch niet zo'n probleem?'

'Jawel Rachel! En al helemaal dat je hem terug zoent!'

'Ben je me achtervolgd?,' vroeg Rachel onbegrijpend. 'Doe normaal Rachid. Je gevoelens voor mij waren weg. Althans, dat zei je.'

'Rachel! Je bent pure mindfuck.'

'Nee, dat ben jij!,' kaatste ze terug.

Rachel zijn gezicht stond woedend.

'Ik pak m'n spullen en neem de eerste vlucht terug naar Nederland,' riep hij. 'Als ik die achterlijke vent zie sla ik hem!'

-

'Rachel?,' kraakte een stem door haar telefoon.

'Ja? Wie is dit?'

Het was midden in de nacht, en Rachel was te moe geweest om te kijken wie het was.

'Viktor. Ik lig in het ziekenhuis.'

Rachel haar ogen sperde open. De problemen stapelden zich op.

Over een paar uur zou ze bekend maken of ze ging tekenen. Ze was Rachid kwijt. Had ergens diep verstopt gevoelens voor Viktor, die nu in het ziekenhuis lag.

Wat een gezeik weer.