HAYALLER VE HAYATLAR

BÖLÜM12

İnsan hayatını koca bir yalanla devam ettirebilir mi?
Şair kalem olmadan şiir yazabilir mi? Cevabı herkes gibi bende biliyordum tabiki."HAYIR"....

Kadının gözlerine bakıyordum sadece bakıyordum ,konuşmadan.Birden kadının ağzından kelimeler dökülmeye başladı.
"Daha 17 yaşındaydım,senin yaşlarında .Bir cahillik yaptım.Evli bir adama aşık oldum ve Sen dünyaya geldin.Sen benim göz nurumdun sonra seni benden almak istedi.Seni o adama veremezdim.Seni bir yere
yetimhaneye bırakmak zorunda kaldım.Seni aramaya koyuldu Ama bulamadı.Bir oğlunun olduğunu duydum.Seni neden bulmak istediğini öğrendim.Karısı bir çocuğunun olduğunu duymasın diye seni öldürecekmiş.Bende bir gece onun oğlunu çaldım evlat acısının ne demek olduğunu görsün diye.Evlendim mutlu bir yuvam oldu ama o bana annesi olmadığımı sezmişcesine nefretle davrandı.İmre'm Sen benim kızımsın o kadının değil affet beni".
Ben yine susuyordum,gözyaşlarımın yanağımdan kaydığını hissediyordum.Sinirce bir kahkaha attım,ne yaptığımın farkında bile değildim.
"Sen ne diyosun yaa,ne dediğini duymuyosun herhalde saçmalama.Benim annem o kadın Sen değilsin."
Kadın yanıma gelmeden önce birşeyler içmişti galiba .Saçma sapan konuşuyordu.
"Ben doğrularısöylüyorum,bilemem inanır mısın ama onların seni kandırmalarına izin verme."
"Ama Ben kızım, onların bir oğlu vardı onların bilmeleri lazım çocukları olmadığımı."
Her şey açığa kavuşuyordu.
"Keremden sonra bir kızları olmuş Ama doğum esnasında hayatını kaybetmiş Ama o pislik adam zavallı kadına seni kızı diye inandırmış."
Olaylar gerçekten berbattı.Keşke hayal kuramayan biri olsaydım ,hiç bunları yaşamazdım.Hepsinin canı cehenneme!

"Olamaz!
  Biz keremle kardeş miyiz?

Artık keremin yüzüne bakamazdım.Onu sevemezdim ,vazgeçemezdim de.Benim hayallerim hayatımdan ötesi olamazdı.Neden Ben bunları yaşıyordum ,hayallerime neden kavuşamıyordum.
Koşarak eve gittim ,o kadar yolu koştuğuma inanamıyordum çünkü astım hastasıyım.Hemen odama çıktım omların hiçbirşeyini istemiyordum.İlk buraya geldiğim elbiselerimi giydim.Herşeyi yatağın üzerine bıraktım.Kredi kartlarımı,telefonumu Ve paraları.Kızlar odaya girdiler,şaşkınlıkla suratıma bakıyorlardı.Onlara bunları anlatamazdım,kendim bile inanamıyordum bunlara.Durumu çaktırmamam için birkaç yalan uydurdum.

"Kızlar Ben sizi arayacağım ,sakın Ama sakın beni merak etmeyin bir proje var benide çağırdılar,gitmem lazım sizi çokk Seviyorum!"
"Ne projesi İmre ?"
Sebada en sevmediğim huy çok meraklı olması olmuştur hep.
"Doğa projesi ya ağaç galan dikme ,son yaşadıklarımdan sonra biraz toprağa elleyim dedim de"

Dışarı kendimi zor attım .Ayağımda ayakkabı bile yoktu.Yürümeye başladım nereye gideceğimi bilmiyordum.Bu şehirde kalamazdım.Durmaksızın ağlıyordum.Gök aniden gürledi ,yağmur iyice bastırmıştı.Sırılsıklam olmuştum.
Çok üzgün,çok aşık ,çok yorgundum.
Koşarcasına bir uçurumun kenarına gittim.İçimden bağırmak,çağırmak,sitem etmek geliyordu.
Yağmurun altında durup en gür sesimle bağırdım.
"Yeterrrrrrrrrr!...."
Sonra son kez keremi düşünüp kendimi uçurumdan aşağı bırakı verdım .İntikamsızzzzzz!

Arkaşlar sizce İmreye ne olacak ?kerem imrenin üvey kardeşi olduğunu öğrenecek mi?
Yorumlarınızı bekliyorum.
#Ker-İm 'ciler#